ერთხელ მეტროში ასეთი ფაქტის მოწმე გავხდი:ორი ქალბატონი მეგრულად საუბრობდა.ერთმა გადაპრანჭულმა ქალბატონმა ზიზღით წაისისინა:,,ჩაგიწყდათ ის მახინჯი ენა”!თითქოს სილა გამაწნეს! მერე ეს ლექსი დავწერე და ცოტათი გულზე მომეშვა!
ნ.კოლხი
გინდ მომაკერონ კუთხურობის ყალბი ბრალდება, კარჩაკეტილი და უბირი მიწოდონ თუნდა, მაგრამ ღალატი მამულისა ნუ დამბრალდება, ნუღარ დამიშლით ვთქვა როგორც მსურს და როგორც უნდა;
მე ქართველი ვარ,საქართველო დედაა ჩემი,
|
ღამეებს ვათევ კვლავ სიხარულით, ჩემსკენ ოცნება მოჰქრის მხარულით, ბედნიერება მარტოობაა, - რა ვპოვე ბრბოში მე სიხარული?
ღვინოს არ ვსვამდი, ისევ დავიწყე, დამჩემდა დარდი, სიგულმავიწყე, წყალს მივეც ყველა ია და ვარდი, სათაყვანებლად წინ რომ დავიწყე.
კარგა ხანია არ ვწევდი თუთუნს, ნაცვლად ვუსმენდი მტკვრის ამო დუდუნს, ეხლა თუთუნის ბოლი დგას სახლში, - რა გაათენებს ამ ღამეს უკუნს?
|
ერთხელ გამიტყდა ძველი სათამაშო: ძალიან მეწყინა, ხელი ეტკინა, ალბათ... ერთხელ გამიწყრა მასწავლებელი: "უზრდელი ხარო”–მომახალა, არც ისე წყნარად. ერთხელ ვეჩხუბე ბავშვობის მეგობარს გაუგებრობა... ჩემი ბრალი არ იყო მართლაც, ერთხელ ვეაჩხუბე ბავშვობის მეგობარს და იმის შემდეგ არ მინახავს, გამქრალა სადღაც.
ერთხელ დამიბლაგვეს გრძნობა საზარი,
|
ჩემი ცხოვრება მიდის, ნელია... და ჩემი ტანჯვის გაგება ძნელია ძნელია გიყვარდეს ვინმე გაგიჟებით, მაგრამ ჩემს ტკივილს ვერასდროს ვერ მიხვდებით...
სიყვარულია მუდამ რომ მტანჯავს და ჩემს თვალებში შენ სახელს ქარგავს... ამ ლექსს თან დიდი გრძნობები ახლავს, მაგრამ ამის თქმას აზრიც კი არ აქვს.
მივყვები ცხოვრების დინების კვალს, ვუყურებ მე შენს ცრემლიან თვალს, მაგრამ ეს ცრემლი ეკუთვნის სხვას
|
ჩემი სურვილი რომ ყოფილიყო, ფეხს არ დავდგავდი ცოდვილ მიწაზე. არ გავჩნდებოდი, არ ვიცხოვრებდი, არ ვისუნთქებდი, დღეს ამ მიწაზე.
მაგრამ განგებამ, ასე ინება და მე აქა ვარ, დღეს ამ მიწაზე, უსიყვარულოდ და უიმედოდ, დავეხეტები ცალი მიწაზე.
ღმერთო ძლიერო, შენ შეისმინე, ჩემი ვედრება, დრეს ამ მიწაზე. ნუ მიმატოვებ,უსიყვარულოდ და უიმედოდ, ცალს ამ მიწაზე
|
ღამეებს ვათევ კვლავ სიხარულით, ჩემსკენ ოცნება მოჰქრის მხარულით, ბედნიერება მარტოობაა, - რა ვპოვე ბრბოში მე სიხარული?
ღვინოს არ ვსვამდი, ისევ დავიწყე, დამჩემდა დარდი, სიგულმავიწყე, წყალს მივეც ყველა ია და ვარდი, სათაყვანებლად წინ რომ დავიწყე.
კარგა ხანია არ ვწევდი თუთუნს, ნაცვლად ვუსმენდი მტკვრის ამო დუდუნს, ეხლა თუთუნის ბოლი დგას სახლში, - რა გაათენებს ამ ღამეს უკუნს?
|
ნურასდროს მეტყვით – რომ თვალები სულის სარკეა, ნურასდროს მეტყვით – რომ სიტყვები გრძნობის მახეაქ, ნურასდროს მეტყვით – სიყვარული ერთადერთია, ნურასდროს მეტყვით – სიყვარული თავად ღმერთია,
ნურაფერს მეტყვით სიყვარულზე , ჩემთვის ერთია , ჩემი ფიქრები , ჩემი გული დასერილია , არაფერს არ გთხოვთ , აგარაფრის არ მეშინია , გრძნობები ჩემი ხომ საბოლოოდ გათელილია…… |
მიჰქონდათ კუბო ეტლი ჩემი უკანასკნელი რეკავდნენ ზარებს ხარხარებდა არარაობა ვიღაცა ხსნიდა ჩაშავებულ აკლდამის კარებს და ქარი ჩემი ადვოკატი ღმერთთან დაობდა
შავი სიკვდილი ცივ ტუჩებზე ვნებით მკოცნიდა და მიხუტებდა როგორც სატრფო ხვევნა სიცილით თმებს მიწეწავდა თვალებიდან სხივებს მაცლიდა ვიყავით ორნი თეთრ კუბოში მე და სიკვდილი
ჩემს ირგვლივ იყო დანამული წამწამთა კვდომა კუბოს ზევიდან ჩამესმოდა ქალის ტირილი და ვერ გამეგო რატომ იყო ჩემს ირგვლივ გლოვა
|
იყო გოგონა და იყო ბიჭი ღმერთმა საჩუქრად უბოძა ნიჭი ეყვარებოდათ ერთურთი მუდამ ბოროტ ხალხს მათი გაყრა კვლავ სურდათ
მათ ხომ იცოდნენ სიკვდილის გარდა ვერვინ გაყრიდა ამ ორს გზის გაღმა თუმცა სიკვდილი ეწვიათ მაშინ როცა არ ელოდნენ და იყვნენ გზაში
მოტოციკლეტი გზას ღაფავს სწრაფად თუმცა მუხრუჩმა უმტყუნა ამ წამს ბიჭმა შენიშნა თუმცა ის დუმს ნერვიულობა მისი არ სურს
|
ცხოვრება გვქონდა და გვაქვს საერთო, ჩვენ ერთად ვფურცლეთ წიგნის გვერდები, თქვენ სულ მიდიხართ,მე კი სულ ვრჩები, თქვენ იზრდებით და მე კი ვბერდები.
ეს მერამდენე დგას სექტემბერი, ეს მერამდენედ რეკავენ ზარებს... თქვენ გაზაფხულზე გაიფოთლებით, მე კი...ჩემს ზამთარს ვინ ამიმწვანებს?!
თუ ოცნებები უკვალოდ გაქრა, თუ იმედებმაც სული დალია, თქვენ რა,კარგებო,თქვენ რას გაყვედრით, თქვენი კი არა ჩემი ბრალია...
|
ვარდისფერ ნისლს ჰგავს წუთისოფელი, ერთხანს ნეტარი გზებით გატარებს, რაღაც საოცარ ნექტარით გავსებს, გულს მწუხარებას არ მოგაკარებს;
და ვარდისფერი ზმანებით მთვრალი გულდაგულ ჩქმალავ მტანჯველ იარებს, ასე გგონია, შენმა ფეხებმა ვარდის ფურცლებზე გადაიარეს;
მაგრა ოცნებას ვინც ადრე იწყებს, აუცილებლად ამთავრებს ადრე, გაიცრიცება თანდათან ბინდი და აზიდავენ ძეცისკნ ფარდებს;
|
შენ ტკივილი ხარ,შენა ხარ განცდა უზარმაზარი და ქვეყნის ტოლი, ბოლომდე შემრჩი,ვით რჩება კაცთან, მახინჯი,მაგრამ ერთგული ცოლი.
შენ ტკივილი ხარ და საოცრება, შენით ბოლომდე სავსეა თასი, შენით ვისწავლე ასე ოცნება, განშორების და შეხვედრის ფასი.
მე შენ ყოველთვის განგებ გკარგავდი, რომ მომეძებნე ისევ თავიდან, საშენო პერანგს ცრემლით ვქარგავდი, ამასობაში ჭლებიც გავიდა.
|
ეს ქალი ახლა რაღაცას ფიქრობს, ახლა ეს ქალი სადღაც შორს არის, ისე ჩაჰკვრია ამ რკინის რიკულს, თითქოსდა, რკინა იყოს ცოცხალი;
ხმაურობს ქუჩა და ქუჩის ხმაურს ყურს უგდებს,როგორც ორღანის ქვითინს, სულს კი,მთრთოლვარეს და არაქაურს, რაღაც სწყურია და სადღაც მიდის.
ქარი აწვალებს ნაცრისფერ კაბას და სადღაც შორს,შორს გაურ]ის მზერა, იქ სიყვარული ანდა სულს ღაფავს,
|
არის დღეების წყება, როცა ვერ ვუძლებ ტკივილს, სული დაიწყებს შფოთვას, სული დაიწყებს კივილს;
ვწყვეტ ტკივილების ასხმას და წამომცდება ხშირად: _ქვეყანა არ ღირს ყოფნად, ცხოვრება არ ღირს ჩირად!..
ამ დროს მოსკდება ქარი და დაერევა...ოხრებს ისევ უკანვე მომაყრის როგორც ქარნაყარ ფოთლებს;
|
გულმა ვერ გაუძლო იწილო-ბიწილოს და სიტყვა ყინულივით დავძარი, ლამის თვალებიდან ცრემლებმა იწვიმოს_ აგვევსო კაცუნებით ტაძარი;
როგორც გულივერი ზღაპრულ ქვეყანაში, დავალ,მათი ცქერით ვერთობი, ხედავ?ლამის არის თავზე აგვაცოცდნენ... მწერიც ხომ ძლიერია ერთობით?!
,,სიტყვა-საქმიანი”, ,,საქმე-სიტყვიანი”?! სადღაა...იქცევა ქვეყანა, თევზივით პირს ვაბჩენთ,ისევ უხმოდ ვკუმავთ... მაშ,ვინღა გაგვიმარგლოს ეგ ყანა?!
|
ამაღამ მთვარე ისე ელავს, როგორც ტალკვესი და ვარსკვლავებიც ღრმად ურტყამენ თითქოს ,,ნაფაზებს”, ყინვით დატენილ ჩიბუხიდან ცეცხლი გაკვესავს, გალოკავს სივრცეს და მოხატავს ზღაპრულ დარბაზებს; ვარსკვლავებიდან გამოსწურავს ღამე ალიონს, მოვა ზამთარი- ფეხს მოირთხამს და დაიბუდებს, თეთრი ხელებით გადმობერტყავს ჩამქრალ ყალიონს
|
მე ჩემებურად ვდარდობ და მიყვარს და ჩემებურად ვხედავ და მესმის, მე ვიცი,როგორ ჩამოდის ციდან და პერანგივით მეხვევა ლექსი.
მე საკუთარი ცხოვრებით ვცხოვრობ და საკუთარი სიკვდილით ვკვდები, თუ გოლგოთაა ჩემთვის სამშობლო- პარნასიც არის სამშობლოს მთები.
მე ჩემებურად მწამს ჩემი ღმერთი და უკვდავებაც მწამს ჩემებურად, ალბათ ,ამიტომ,ჩემს სავალ გზაზე შუქიც იდგა და ნისლიც ებურა;
|
შემოდგომაზე მოცახცახე ფოთლებთან ერთად უჩუმრად ვკვდები და გაზაფხულზე ვცოცხლდები ისევ. თეთრი და სუფთა ზამთარი კი ის ფურცელია, რომელიც ჩემი ცხოვრების წიგნში გამორჩენია უცნობ გადამწერს დაათასგვარ საფიქრალს მიჩენს_ და მე ვასწორებ უნებლიე შეცდომას მისას, ვიღებ კალამს და ვასველებ სისხლით, ზამთრის ცივსა და თეთრ ღამეებზე, როგორც ფურცელზე, ვაჯამებ ჩემი ცხოვრების დღეებს- გამოხუნებულს
|
|
