ბავშვობისა და სიმწიფის ზღვართან,
ხელში ლექსების ლურჯი რვეულით
ვიდექი,მახსოვს და ამის გარდა
არა მქონია სხვა განძეული.
ეს იყო ჟამი,როდესაც სული
ბოლოს და ბოლოს ეჩვევა ტკივილს
და უხილავი და უფერული,
ყელზე გადნება ცრემლების მძივი;
სულში გიჩნდება პირველი ბზარი,
უჩუმრად მარხავ იმედებს ფარულს
და ეთხოვები ტკივილით,დარდით,
პირველ გრძნობას და პირველ სიყვარულს;
