ბოლოს თვალებად იქეცი მხოლოდ,
უცვლელი მხოლოდ თვალები შეგრჩა,
უკვე იმათშიც წვებოდა ღამე,
უკვე იმათშიც ქრებოდა ზეცა;
უკვე სიკვდილის შიშიც არ გქონდა,
უკვე იყავი საოცრად მშვიდი,_
დამარცხებული მთავარსარდალი
ბოლო ბრძოლაში იარაღს ჰყრიდი.
_მაპატიეო დედა!_მითხარი,
ვიცი,სულ ცოტა ხანი მრჩებაო,
ის მადარდებსო ყველაზე უფრო,
ჩემი ცრემლი არ გეღირსებაო...
მერე მთხოვე და წამოგაჯინე,
ფანჯრიდან ქუჩას გახედე მქისედ:
_თბილისი ისევ თბილისიაო,
კვლავ ძველებურად ბორგავსო,ისევ;