შარიშურობენ შარიანი შავი ეჭვები,
კვლავ შენზე ვფიქრობ, და ამ ფიქრში არ მეძინება,
გულში ჟღარუნებს მოჟღარუნე ტრფობის ეჟვნები.
გადმოვფრინდები შენთან ფიქრის ფარფატა ფრთებით,
დაგცვარ-დაგნამავ ოცნებების ცისფერ ცვარ-ნამით,
ავჩუხჩუხდები, ავდუღდები ჩუხჩუხა ვნებით,
და დაგეღვრები ნიაღვრებათ უმთვარო ღამით.
მაგრამ მე ვხვდები რომ ამაო არის ყოველი,
და მარტოობა ვით მტარვალი მაწამებს, მტანჯავს,
იმედის შარას შევცქერი და შველას მოველი,
თვალნი დაბეცდა, თანაგრძნობა არა და არ ჩანს.
დარდიმანდული გულზე დარდი დამეფინება,
და შარიშურით შარიანი შავი ეჭვები
დაჭრიჭინებენ, ამ ჭრიჭინში არ მეძინება,
მე კვლავ მარტო ვარ,
უშენობას მგონი ვეჩვევი!
© მაკა ყუფარაძე
