.

მთავარი » ♥ქართ. ცნობილი პოეტები


რას სჩადი სირცხვილ ას,ბობოქრობს ბებო და 
პაპასაც სახეზე ეტყობა სიბრაზე… 
როს დახოლ დაფლეთილ,დაგლეჯილ შარვლითა 
ქალა ხარ,დაგეტყოს სულ ცოტა სინაზე. 
ჩვენთან როს ისევე ჭრელჭრულად დადიან, 
მაგ ქალაქს ნუ დახოლ ბებოს მზევ ეგეთა, 
ვინამე დაგცინებს,არცა რა მწადია, 
არ გნახონ სირცხვილ ას ქალაქში ჩვენებმა. 
ამბავს მამიტანენ,შენ ქალა ვნახეთო, 
ტანზე ჩამაფლეთილ ეცვაო "ჯინსები” 
ეგ რაღა ჭირია ვიკვირვებ ჩემთვი და 
გულში გამოუცნობ სიბრაზით ვივსები. 
ატეგორია: ♥ქართ. ცნობილი პოეტები |ნახვა: 1370| დაამატა: anano  | კომენტარი (0) სრულად ნახვა 



რაც უფრო შორს ხარ – მით უფრო ვტკბები! 
მე შენში მიყვარს ოცნება ჩემი. 
ხელუხლებელი – როგორც მზის სხივი, 
მიუწვდომელი – როგორც ედემი. 
და თუ არა ხარ ის, ვისაც ვფიქრობ, - 
მე დღეს არ ვნაღვლობ, დაე, ვცდებოდე! 
ავადმყოფ გულს სურს, რომ მას ოცნების 
თეთრ ანგელოზად ევლინებოდე. 
დაიწვას გული უცნაურ ტრფობით, 
ცრემლით აივსოს ზღვა-საწყაული - 
ოღონდ მჯეროდეს მე ჩემი ბოდვა 


დამსეტყვე, ცაო, დამსეტყვე, 
აქა ვარ ჩემის თავითა, 
გულითა გაუტეხელი, 
მოუღალავი მკლავითა. 
რაც უნდა ჭირი მომკერძო, 
ბილწთ არ შავეკვრი ზავითა; 
მცნებას ვერ შემაცვლევინებ 
მოზღვავებულის ავითა!.. 
განა მარტო ვარ ამქვეყნად, 
სხვაც მრავალია ჩემფერა, 
ვისაც არავინ არ სწყალობს, 
წყევლას უბარებს ტერტერა. 
ის ვიცი, მითი ვნუგეშობ, 
გულიც მან გამიერთფერა. 


რაც ძველია, ძველია,
ძველია და მიდის.
დღეს ახალი წელია,
ზეიმია დიდი.
დაფიფქული წარბებით,
დათრთვილული ქუდით
თოვლისპაპა მოვიდა
თოვლი მოაქვს გუდით.
აბა, ჩქარა, ბავშვებო,
გავანძრიოთ ხელი,
თორემ დაგვიძველდება
ეს ახალი წელი.



რარიგ კარგია, სამშობლოვ,
შენი მტკვარი და რიონი,
შოთა, ილია, აკაკი,
          ვაჟა...

ორზღვათა შუა მდებარე
ბრწყინავდა კავკასიონი,
შოთა, ილია, აკაკი,
           ვაჟა...

სულ მაღლა გორის ციხეა,
სულ დაბლა ძველი სიონი,
შოთა, ილია, აკაკი,
           ვაჟა...

დაბლით კოლხიდის ველია,
მაღლიდან დგას ბახტრიონი,
შოთა, ილია, აკაკი,

           ვაჟა....

 

შენ ჯვარს იწერდი იმ ღამეს, მერი! 
მერი, იმ ღამეს მაგ თვალთა კვდომა, 
სანდომიან ცის ელვა და ფერი 
მწუხარე იყო, ვით შემოდგომა!
აფეთქებული და მოცახცახე 
იწოდა ნათელ ალთა კრებული, 
მაგრამ სანთლებზე უფრო ეგ სახე 
იყო იდუმალ გაფითრებული.

იწოდა ტაძრის გუმბათი, კალთა, 
ვარდთა დიოდა ნელი სურნელი, 
მაგრამ ლოდინით დაღალულ ქალთა 
სხვა არის ლოცვა განუკურნელი.

მესმოდა შენი უგონო ფიცი... 
მერი, ძვირფასო! დღესაც არ მჯერა... 
ვიცი წამება, მაგრამ არ ვიცი: 
ეს გლოვა იყო თუ ჯვარისწერა?

ლოდებთან ვიღაც მწარედ გოდებდა 
და ბეჭდების თვლებს ქარში კარგავდა... 
იყო ობლობა და შეცოდება, 
დღესასწაულს კი ეს დღე არ ჰგავდა.

ტაძრიდან გასულს ნაბიჯი ჩქარი 
სად მატარებდა? ხედვა მიმძიმდა! 
ქუჩაში მძაფრი დაჰქროდა ქარი 
და განუწყვეტლად წვიმდა და წვიმდა.

ნაბადი ტანზე შემოვიხვიე, 
თავი მივანდე ფიქრს შეუწყვეტელს; 
ოჰ! შენი სახლი! მე სახლთან იქვე 
ღონე-მიხდილი მივაწექ კედელს.
... კითხვის გაგრძელება »


ნახე... დამიგულა სიმარტოვემ,
ბედმა მიმატოვა, ბედნიერმა,
ახლა... ბოდვასავით ვიმეორებ
სიზმრებს, რომლებშიაც მეტირება.
და მერე... მიდიან შეგრძნებები,
და მერე... ბრუნდება უშენობა,
ალბათ, სიმარტივეს ვეძნელები,
რადგან ნიავივით უფერო ვარ
და რთული ქარივით, სევდასავით,
თვალებში ჩაკირულ ნაღველივით,
მოდი... უჩემობას შეგასწავლი,
დრო რომ განმეორდეს გაფრენილი,
ხომ უნდა იცოდე ისე წასვლა,
შენი ნაკვალევი წამიშალო,
ყველა ემოცია არ წამართვა,
მტკვარში სინანულად არ ჩამღვარო.
...ქალაქი აიკლეს ბეღურებმა,
შენ კი ერთგულებით დაიღალე,
იცი, ხეივანი გემდურება,
მზერა გაუხუნდა გამჭვირვალე.
შეხედე... ფოთლები დაგვიბერდნენ,
ცასაც ნაოჭები გასჩენია,
ლექსებმა დუმილი გაიმეტეს,
უსმინე... სათქმელი დარჩენიათ


ჩემს ქალაქში არაფერი მაოცებს, შუაღამეს მზის სხივიც თუ მაკოცებს,
აქ ხომ შავი საყვარელი ფერია, აქ შენი ძმა თურმე შენი მტერია...
აქ არ ხარობს თავმდაბლობის ნაგავი, აქ ტაძრებშიც შეიტანეს ნაგავი,
აქ სიზმრები აღარ არის ფერადი, აქ ღალატი გახდა მრავალჯერადი...
აქ სიყვარულს ჩაგითვლიან ბოდვაში, აქ ხომ ახლა ბოზობაა მოდაში,
აქ უნიჭო სიმღერები ჰიტია, აქ "ბებერი ალაზანში კიდია"...
აქ პოეტებს გაურბიან მუზები, აქ გესვრიან თუ არ წაიკუზები...
ჩემს ქალაქში ყველაფერი მოსულა, აქ ჯამლეტამ ჯონდო დააორსულა


არ ჩერდებაო დრო,
ვიღაცა ბრძენმა ბრძანა...
და ეთანხმება ბრბო,
ასე არ არის განა?!
-როცა მოცარტი ნოტებს არჩევდა,
დროებით შერცხვა დროს და გაჩერდა... 
***
გადის ცხოვრება, გადის...
მაისი თრთოდა
სხვადასხვა ფერად,
მოხვედი, ჰოდა:
ვიყოთო ერთად...

უსიტყვოდ გენდე 
(ნეტავ ვინ მთხოვა?)
და იმის შემდეგ
არ წყდება თოვა...
ცხოვრება გადიიიის... 
***
ჯოჯოხეთში იბევებენ ადგილებს,
იქ მოხვედრა განა გა-ა-ადვილეს?!
მე კი მითხრეს: არა ხარო საჭირო
-ეშინიათ მთვრალმა არ გავაჭირო.
იქვე იყო კარი მოპირდაპირე,
იქაც შესვლა ტყუილად დავაპირე.
ახლა ვეძებ(გამიფუჭდა განწყობა)
ადგილს სადაც არ ჭირდება ჩაწყობა. 
***
აღარ დამრჩა გული, ღვიძლი,
მაგრამ მაინც, მაინც ვიბრძვი...
აღარ დამრჩა ტვინი, ფილტვი,
მაგრამ მაინც,მაინც ვილტვი..
აღარ დამრჩა ნერვი ღერი,
მაგრამ მაინც,მაინც ვმღერი...
მაგრამ მაინც, მაინც ვქაჩავ,
რადგან ერ ... კითხვის გაგრძელება »


ოპტიმისტური ლექსი

კვლავ ცივი დეკემბერია,
კვლავ გაიხადა ტყემ,
კვლავ ირგვლივ ნაცრისფერია,
მაგრამ... იმატა დღემ.

ისევ მაკივლებს შაკიკი,
ისევ წამერთვა ხმა,
ისევ არა მაქვს კაპიკი,
მაგრამ... არ მცვივა თმა.

თუმცა მებმევა ენა,
თუმცა მაკლია თვალს,
თუმცა არა მაქვს სმენა...
მაინც მოვწონვარ ქალს.

თუმცა მარტო ვარ მუდამ და
თუმცა დავუთმე მტერს,
თუმცა ცრემლები მგუდავდა,
ლექსი ხო მაინც მწერს.
***
ირგვლივ იმდენი ყალბია
და ჩემთან ერთად სვამს.
ირგვლივ გვამები დარბიან
სამაგიეროდ მწამს:

როგორც არ უნდა გათოვდეთ,
გტკიოდეთ, ცუდად იმღეროთ.
-ყოველთვის არის , გახსოვდეთ,
,,მაგრამ" და ,,სამაგიეროდ
***
როგორი იყო ? . . აბა რა ვიცი . . .
ასე ამბობენ - ჰქონდა წვერები .
ორი ათასი წელი განვიცდი . . .
ჩარევა არ ღირს , მაგრამ ვერევი :
***
როგორ აკოცა უფალს ლოყაზე ?!
- ცოტათი მაინც მორიდებოდა . . .
მეზიზღებოდა ზოგჯერ ... კითხვის გაგრძელება »
1 2 3 ... 9 10 »