.

მე თოვლის გზიდან წამოვედი. ჩემი სხეული

ძველი სახლივით მივალაგე, ცივი და მყიფე.

ვით ჩრდილი, დიდი სინათლიდან გამოქცეული,

ტყვიით დამფრთხალი ფარასავით მივყვები ფიქრებს.

და როგორც მაშინ, უსაშველო წვიმა მოვიდა

და ბუხარიდან მოწყენილი წავიდა ბოლი.

ფრაგმენტებივით ჩამოჭრილი სიმარტოვიდან -

წვიმის ხმაური და შენი ხმა შემომრჩა მხოლოდ.

ქარი გულმკერდზე ხელს მაწმინდავს და სადღაც გარბის,

მე დაღალული ვიყურები ჩუმი სახლისკენ.

ყოველი შუქის, ლამპიონის და ჩრდილის გარდა

ჩნდება სიტყვები და იმედი რაღაცა ახლის.

გრძელი ღამეა, მთვარის ნატეხს ირეკლავს მინა.

გადააფარებს დრო თეთრ ზეწარს ჩამოყრილ წიწვებს.

და საკუთარი სიჩუმიდან, თოვლივით წმინდა -

გადმომყავს შენი მკრთალი ლანდი და გვერდით ვიწვენ. 

***

შენ გამოდიხარ ძილიდან, როგორც

მიტოვებული სახლის ჩეროდან.

ვით ქვანასროლი

ფუტკრების

როგო -

გაიფანტები ირგვლივ. მდელოებს

აღვიძებს ქარი და შენს სიმშვიდეს -

წაიღებს, როგორც მომაკვდავ ჩიტებს.

მზემ დაკარგული სივრცე იშვილა

და საკუთარი სისხლივით გიჩქეფს

ყველა ეს კადრი, მით უფრო ახლა,

რომ გიმეორებს, გიწყებს თავიდან.

გზას ფეხაკრეფით აივლი მაღლა

და გადმოდიხარ მგზავრის თვალიდან.

საკუთარ სიზმარს ჩაივლი ფრთხილად

და პირზე მძიმე "ბოქლომი” გადევს,

თითქოს ყველაფერს მოედო თრთვილი.

ძველი ტკივილი ჩრდილივით დაგდევს.

შენ გამოდიხარ ძილიდან, როგორც

მიტოვებული სახლის ჩეროდან.

დაიგვიანა პატარა გოგომ

და დგახარ კართან, მძიმე ჩემოდნით.

***

რა უდროოა. მითუმეტეს, როდესაც სხვა გზა-

აღარც კი რჩებათ და საკუთარ ჩრდილებს მარხავენ

ჩემი ხელები. შორ გზას მდგომი კაცივით, საგზალს

გაიყოლებენ, – სიტყვებს, როგორც ძვირფას გასაღებს.

შენ ყოველ ღამე, ისე სადა, ისე უბრალო,

და ვით მშობლიურ ნავსადგურში-

ჩემთან მოდიხარ

და მზად ხარ, დაღლა – სამოსივით გამოიცვალო,

რომ ცოლობიდან დაწყებული, თუნდაც დობიდან

დამთავრებული, გამიწიო ყველა. ფანჯრები

ღია მაქვს, ქარი ახლა უკვე ოთახს მოედო.

და ჩემი ჩრდილის დაგლეჯილი მუქი ნაჭრები,

ვით გატეხილი თოჯინები, ყრია მაგიდის

ქვეშ.

და

გაბზარულ ღრუბელს, სერი შუბლი გაუსკდა,

რამდენი ხანი მოვანდომე – წვიმის გაშრობას,

არაფერია.

სურათს ვუღებ, სიზმარს – საკუთარს

და თეთრ კედელზე ვკიდებ, როგორც ძვირფას ბავშვობას.

***

"სხვადასხვა დრო”

1.

ჩამოვიფერთხე ხმიდან თოვლი. ის არ მელოდა,

როდის შევძლებდი დამეღწია მისგან, ჩემივე

ხმისგან. ხოლო ის ამოვიდა (გარეთ ბნელოდა).

და სველი შუბლით ასკდებოდა კედლებს. აივნებს.

2.

და ვეძებ თვალებს სხვა ქუჩებში, სველს და გათოშილს,

ყინვას მუჭებით ვიპარავ, რომ სითბო ახალი

და მკვდარი ყინვა მოგიტანო. უკვე გავშორდი

ქუჩებს , ეზოებს.. და ფიქრები, როგორც ტალახი -

ხელში მიჭირავს, რომ არ დამრჩეს სადმე კვალივით.

და მაინც ყველა დერეფანში რაღაც დავტოვე,

რომ დავინახო ჩემი თავი როცა ჩავივლი.

როცა ფიქრივით მიმოფანტავს ქარი ნაფოტებს.

3.

ჩვენს ვერ ვიგრძენით ის ტკივილი, რადგან ერთმანეთს

ისეთი ძალით ვგრძნობდით, როგორც სარკის ნატეხი -

მზის სხივს. ის იყო, იზრდებოდა, იყვნენ, წვეთავდნენ

და ლულასავით გვიმიზნებდა სუნთქვას დატენილს.

4.

გაფანტული კვამლი იყო ის ჭრილობები,

ის უზარმაზარი ჭრილობები,

თუმცა არც კი შეგვიხედავს მისი ზომისთვის

და ერთმანეთში საკუთარმა ხმებმა შეგვასწრეს.

აქ წავიქეცით უხეშ ქვებზე, ფეხი გვეტკინა

და არსად ჩანდა რბილი გზა,

არც ვინმეს ხელი.

ერთმანეთის ტკივილებს დავეყრდენით

და წამოვდექით.

5.

შიშიველი ყინვა ვერანდებთან თითებს იმტვრევდა.

დაორთქლილ მინებში იხრჩობოდნენ ჩვენი სახელები,

დაწერილი ჩვენი თითებით.

და დროსთან ერთად რიგრიგობით. სახლებს ტოვებდნენ

მისი სხეულის ნაწილები და ბრუნდებოდნენ, ისევ ტოვებდნენ.

როგორც მოულოდნელი ბედნიერება

როგორც პირიქით.

6.

დროს კი მიჰქონდა, სხვა და სხვა დროის ბნელი ჩრდილები,

სხვა და სხვა დროის სიყვარული – გაუქმებული,

და დარჩენილი -

მხოლოდ სიტყვა – „როგორ უყვარდათ",

„ხარობდნენ", „იყვნენ", „განიცდიდნენ", „ასე ცხოვრობდნენ".

ისინი გაქრნენ და გადარჩნენ მხოლოდ სიტყვებში.

და უკანასკნელ წერილებში, ძლივს რომ ატყვია

ფურცლებს.

და ასე გაზაფხული, ასე ზამთარიც.

უმეტესობა არც კი დარჩა, მათი ჩრდილები -

ჩვენს გატეხილ და მძიმე გულებს ნელა შეაშრნენ.

7.

სხვადასხვა დროის სიტყვებია – ეს შემოდგომა,

სხვადასხვა დროის სიგიჟეა – ჩვენი სიყვარული.

***

გზა უკანასკნელ სუნთქვასღა მაცლის,

ნატკენი ზურგით ვეყრდნობი ხეებს.

დედაბერივით მოხრილი კვამლი,

თოთქოს ფოთლებში რაღაცას ეძებს.

და მაწანწალა შემოდგომიდან,

წვიმის

სურნელი

შემომრჩა მხოლოდ.

მიედინება ისევ ცხოვრება,

ვით ბუხარიდან წასული ბოლი.

ყველა „წარსული" და ყველა „გუშინ",

იწყება ჩემში. იწყება, არის.

და ჩაუყვება მეასედ ქუჩას,

შემოდგომისფრად ჩაცმული ქარი.

***

1

რა ვიგრძენი ახლაც, როცა შევტრიალდი მისკენ,

მისი ჩრდილებისკენ,

ან უფრო მისი ნაფერფლარისკენ.

გატეხილი გუგებიდან,

ფიტულებივით გადმოცვენილ ტკივილებს,

ისევ ისე ვგრძნობ, როგორც მაშინ,

როცა ჯანსაღი სხეული და ჯვარი ემოსათ.

ისინი არ ჰყვებიან თავიანთ თავზე,

ისინი პირველები მივიდნენ საკუთარ თავთან,

არ შეუძლიათ ცრემლების დაღვრა,

და შემოდგომის სიყვითლეში, გამდნარი მზის ჩასვლა.

შენ შეგიძლია ამოიწერო ჩემი თვალებიდან -

„ის რეალურად აღარ არს, გაქრა,

და მის ადგილას გაჩნდა უფრსკული,

თუმცა გულმა ხომ შემოინახა,

სისხლსაც ხომ გაჰყვა მისი ჩურჩული."

2

უმრავლესობა ვერც კი ატანს მეორე დღემდე,

იხოცებიან ხარხარიდან ამოსულები

და ცრემლებიდან ამოსულები,

თუმცა არიან იშვიათებიც,

ნეტარ არიან ისინი,

ნეტარ არს მათი აზრი და ძალა,

რომ არასოდეს მოკვდებიან

და არასოდეს გაქრებიან.

მე შემიძლია, თან წავიღო ყველგან ისინი,

მე შემიძლია, მათზე, როგორც სამართებელზე

გავიჭრა გული, ან გავიმრთელო.

შენ შეგიძლია ამოიწერო ჩემი თვალებიდან -

„ახლა კი მართლა მივექანები იმ მორევისკენ,

რასაც კი ადრე, სიტყვები ერქვა მხოლოდ და მხოლოდ,

თუ საკუთარ თავს – როგორც სიკვდილს, ვერ მოვერიო

და გავიფანტო ჩემს წყვდიადში – თეთრი ბოლივით."

3

და ვიწყებ ქექვას,

ამოთხრილი ღამეების უშნო სხეულში

ვაფათურებ სისხლიან ხელებს,

რომ დავიბრუნო რაც მე მეკუთვნის

და მიითვისა უანგაროდ და უსახადოდ.

და ვიქექები თეთრ საკნებში- გრძელ ღამეებში,

მიყრილ-მოყრილი დროებით და გაზაფხულებით,

რომ იქ მოგაგნო, შევაშველო ხელი ჩვენს იქ ყოფას.

სად გადაიქცნენ სიტყვები კაცებად.

სად შეუხვიეს როცა მე წინ მივდიოდი.

საიდან მეძახდნენ, რა გზა იყო ვერ მივაგენი,

მე კი მივედი ყველაზე შორს, სადაც მხოლოდ კვამლი იყო

და იმ კვამლიდან ძნელად ჩანდა ჩვენი სიცოხლე.

და ვიწყებ ქექვას:

რათა ვპოვო

უახლოესი თოვლის სიჩუმე -

გიჟის ხალათში,

ხმაურივით გამომწყვდეული.

და სიტყვები – სიტყვების გარეშე

და თვალები – თვალების გარეშე,

და სიყვარული ნივთების გარეშე,

და იდუმალება საიდუმლოს გარეშე.

შენ შეგიძლია ამოიწერო ჩემი თვალებიდან -

„რომ ნაპოვნია საქართველო ფრთამოტეხილი

რომ ინარჩუნებს თოვლის დუმილს, გიჟის ხალათში

გამომწყვდეული. დაკბენილი, თვალებდათხრილი

და შენი ლოცვა, ერთმანეთში როგორ გადავრჩით".

***

სანამ ჩემამდე მოხვიდოდი, მე მთებს ვსწავლობდი,

მათ კი მასწავლეს ფიქრი, სმენა, მშვიდი თვალები.

სიცივის შემდეგ თბილი დარი როგორ გამოდის,

მერე კი მისგან წამოვედი, ცრემლით წვალებით.

როგორ მიჭირდა მიტოვება მათი, სიცივით

გამევსო გული, დავდიოდი და თავს კი ვგრძნობდი

დედას დაკარგულ უმწეო და ჩვილი შვილივით.

მერე ვისწავლე მარტოობა, როგორც ასეთი

ყოფნა მასთან და მის გარეშე თითქოს არ ვიყავ

ნამდვილი, ცრემლებს გადასერილ პეშვში ვავსებდი

ჰო და ისეთი გრძნობა მქონდა ორად გავიყავ.

ახლა კი ვცდილობ იმ ცის მიღმა ჩუმად გახედვას

სადაც ოდესმე ჩემს ხმელ სხეულს ზურგით ავიტან

სადაც კი ერთ დროს სიცოცხლე და ხალისი ჩქეფდა

სადაც არავინ არ არის და ყველა წავიდა..

და სანამ ეს გზა დაიწყება, მე მთებთან წავალ,

რომ ვკითხო, მხოლოდ დასაწყისის უკან რა არის,

იქ ალბათ, თეთრი ღმერთი ფიქრობს, იქ ალბათ არსად

მთები არ არის, არც მე არ ვარ და არც არავინ.

ყველა წერილი იწერება სიბნელის შემდეგ,

მე ახლაც მძიმე, დახურული კარის წინ ვდგავარ,

და ყველა გამვლელს და გამომვლელს და ყველა შემხვედრს-

ტყუპივით ვგავარ.

ძვირფასო სანამ შენ მოხვედი, სანამ შენ სანამ,

სანამ შენი ხმა ამოვიდა წვიმიდან იმავ,

რაც დიდი ხანი მასველებდა, მოხვედი სანამ,

მგზავრის დაღლილი იმედი და სიმღერა ვიყავ.

————————————————————-

და თუ ოდესმე სადმე ავცდით

ერთმანეთს ქარში,

წყვდიადში,

ან ჩვენივე სიბნელის ჩრდილში-

მზის დამდნარ გუბეში,

დახურული კარის სიმარტოვეში,

ჩამოვარდნილი სურათის ნამსხვრევში,

და გულში მეძებე.

***

სავსეა ქუჩა წვიმის სურნელით.

და ჩემი ჩრდილი კედლიდან წვეთავს,

ქარი ჩემს სუნთქვას – ყრუს და მოცელილს -

ფრთხილად იპარავს და მიაქვს ღმერთთან.

ღია სარკმელში, ბნელი ქალაქი -

სველი მგზავრივით შემოდის შიგნით,

და მთვარის ჩრდილი მის გრძელ ფეხებთან

დევს – როგორც გარეთ ნაპოვნი წიგნი.

სავსეა ქუჩა წვიმის სურნელით.

და მიაქვს განცდა სხვადასხვა თემის.

ვიბრუნებ სუნთქვას და შენს მუცელში -

ახალი სუნთქვა იწყება ჩემი.

***

"წვიმების ესტაფეტა”

და ისევ ქარი არი. და წვიმა, შემოდგომა, ესტაფეტა-

წვიმები, ხელისგულზე ვერშობილ ჩვილებივით მთავრდებიან.

და შენი არეული სუნთქვის ხმა, ასაკივით მემატება,

ყოველი ამოსუნთქვა, ლოგინთან ჩამომჯდარი დარდებია.

თამბაქო ბნელ ოთახებს, ვით ძველი აბლაბუდა – ეტმასნება,

ვით რინგის მებრძოლები, ზეცაში (ბრმა) ღრუბლები აფთრდებიან,

და ისევ ქარი არი. და წვიმა,

შემოდგომა,

ესტაფეტა

წვიმები, ხელისგულზე ვერშობილ ჩვილებივით მთავრდებიან.