.

მთავარი » 2013 » იანვარი » 27 » კოცნის საფასური 6
20:09
კოცნის საფასური 6

სანდრომ მუხლებზე დადებული კეისი გახსნა და იქიდან თაბახის დაბეჭდილი ფურცლები ამოიღო.
"კიდევ კარგი, მაგ ქაღალდებს ჩაჰკირკიტებს და არ მელაპარაკება”, ოდნავ დამშვიდდა ნანი. იგი მალულად გახედავდა ხოლმე საქმეში ჩაფლულ მამაკაცს და სინანული კლავდა. მის გვერდით მისივე ქმარი იჯდა, მაგრამ ახლობელი და სათაყვანებელი კი არა, სრულიად უცხო, გულცივი მამაკაცი. ახლა ისინი ერთად მიფრინავენ ბაკურიანში და ვინ იცის, იქნებ სანდრო თბილისშიც წამოვიდეს, ხომ თქვა, იქაც საქმე მაქვს მოსაგვარებელიო.
არა, მაინც ყოველთვის რა უცნაურია მათი შეხვედრა, უცნაური და შემთხვევითი.
ბარში მომხდარი ავად სახსენებელი, დამამცირებელი ეპიზოდიდან ერთი თვეც არ იყო გასული, რომ ნანის ლექსომ დაურეკა და უთხრა, შაბათ-კვირას მამისეულ სახლში დიდი ოჯახური შეკრებაა დაგეგმილი და უნდა მოხვიდეო. ნანი შეწუხდა, ინტერვიუზე ფოთში აპირებდა გამგზავრებას. ძმას კი არაფრის გაგონება არ სურდა.
_ ინტერვიუ ერთი-ორი დღე მოიცდის, არსად გაგექცევა. შენი ყოფნა აუცილებელია. ჩვენ სერიოზული პრობლემები შეგვექმნა და ერთი მდიდარი, ძალიან სერიოზული ბანკირი ფინანსურ დახმარებას შეგვპირდა. ისე უნდა დავხვდეთ, რომ არასდროს დაავიწყდეს და ჩვენზე კარგი შთაბეჭდილება დარჩეს.
ნანის მისი ტონი არ მოეწონა.
_ იქნებ გამაგებინო, რაშია საქმე?
_ შენთვის ამის ცოდნა აუცილებელი არ არის, მარამ მაინც გეტყვი. კონცერნს ამჟამად უჭირს და დამატებითი კაპიტალის ჩადება სჭირდება. ამის მიღწევა კი საკმაოდ რთული აღმოჩნდა. ჩვენ მისი ფინანსისტები უნდა დავარწმუნოთ, რომ ტრადიციული, სანდო ფირმა გვაქვს და ჩვენი ნდობა შეიძლება. ასე რომ, გაემზადე, ხომ არ დაგავიწყდა, რომ შენც დირექტორთა საბჭოს წევრი ხარ.
_ მხოლოდ ქაღალდზე! წაკბინა ნანიმ.
სინამდვილეში, ნანის წარმოდგენაც არ ჰქონდა, რა ხდებოდა კონცერნში. ძალიან იშვიათად, წელიწადში რამდენჯერმე უხდებოდა რაღაც საბუთებზე ხელის მოწერა, ეს იყო და ეს.
მისი იქ ყოფნა იმიტომ უნდოდათ, რომ იგი დირექტორა საბჭოს წევრი იყო და იმ სტუმარს აუცილებლად უნდა დახვედროდა. უბრალოდ, ლექსოს ცოლი დოდო სოფელში გაზრდილი გოგო იყო და არ იცოდა საპატიო სტუმრის მიღების წესები. ნანი ყველანაირად ცდილობდა, დოდოსთვის რაღაც ესწავლებინა, მაგრამ როგორც იტყვიან, არა შეჯდა მწყერი ხესაო… "ლექსოც არანაკლები შტერია”, გაიფიქრა ნანიმ. როგორ დააბა იმ გომბიომ, ახია მასზე, როცა დალევს, არ იცის, რას სჩადის და ოსტატურად დაგებულ მახეში ამიტომაც გაება.
ნანი ვერ იტანდა ოჯახურ შეკრებებს. ლექსომ ეს იცოდა და უკანასკნელი არგუმენტი მოიშველია.
_ ნანუკა, მამას შენი დიდი იმედი აქვს და ნუ გააწბილებ.
ეს ლექსოს მხრიდან ნამდვილი შანტაჟი იყო, მაგრამ რა უნდა ექნა, მამას ხომ ვერ აწყენინებდა! წინასწარ რომ სცოდნოდა, რას მოუტანდა მისი რბილი, დამყოლი ხასიათი, იმ წუთას ფეხით გაიქცეოდა ფოთში და აღარასოდეს დაბრუნდებოდა!
რედაქციაში მისულმა რედაქტორს უთხრა, რომ შეუძლოდ იყო და ფოთში ორშაბათს წავიდოდა, შემდეგ კი მორჩილად გაემართა მამისეული სახლისკენ.
დოდო უაზროდ დაქროდა ოთახიდან ოთახში, რასაც ხელს მოჰკიდებდა, ყველაფერს აფუჭებდა. შემდეგ სამზარეულოში შერბოდა და მზარეულსა და მოსამსახურეს რაღაც წვრილმანზე უყვიროდა.
_ როგორც იქნა, მობრძანდა თქვენი აღმატებულება! ასე შეხვდა რძალი მულს, კიდევ კარგი, სტუმარი იგვიანებს, ჯერ არაფერი გვაქვს მზად. მისთვის დერეფნის ბოლოს რომ ოთახია, ის მოვამზადე, ცისფერფარდებიანი, მაგრამ ლექსომ მითხრა, ჯობია, კაბინეტის გვერდით რომ საძინებელია, იქ მოვათავსოთო და ახლა აღარ ვიცი, რა ვქნა.
_ კარგი, რა, დოდო, რა განერვიულებს? ყველაფერი მოგვარდება, მეც დაგეხმარები. რა იყო, სტუმარი ჯერ არ გვყოლია თუ რა? შენ სწორი არჩევანი გააკეთე, ცისფერი ოთახი უფრო შესაფერისი იქნება ბიზნესმენისთვის. ასე რომ, ნუ ფორიაქობ, უმჯობესია, სამზარეულოში გავიდეთ და ვნახოთ, რა ხდება, არის თუ არა ყველაფერი მომზადებული. დიდი ამბავი, ერთი ჩვეულებრივი სტუმარი მოგვივა და ეგ არის. რატომ ღელავ?
_ რა ვიცი, გენაცვალე, მამაშენს და ლექსოს თუ დავუჯერებთ, ის სულაც არ არის ჩვეულებრივი სტუმარი.
_ რატომ, პირს ბროსნანია? ჩაიცინა გოგონამ.
_ როგორ ფიქრობ, ოთახში ყვავილები დავუდგათ? მის ირონიას ყურადღება არ მიაქცია რძალმა.
_ თუ ცოლთან ერთად ჩამოდის, მაშინ არ იქნება ურიგო.
_ მგონი, უცოლოა, ყოველ შემთხვევაში, მარტო მოდის, მაგრამ ყვავილებს მაინც შევიტან.
_ სადაურია?
_ ქართველია, მაგრამ კიევში აქვს მსხვილი ბანკებიო.
_ კარგი, კარგი, ყველაფერი მოგვარდება.
_ შენ რა გიჭირს, ამ სახლში სტუმარივით მოდიხარ. მე მკითხე, შენი ძმა რა დღეში მაგდებს, თუ სტუმარს ელოდება.
ნანი თავის ოთახში შევიდა და ახალშეძენილი კაბა საკიდარზე ჩამოკიდა. ის იყო, სააბაზანოში შესვლა გადაწყვიტა, რომ ოთახში დოდო შემოვარდა. ხელში ყვავილების თაიგული ეჭირა.
_ მოვიდა, სტუმარი უკვე მოვიდა! გეხვეწები, ეს ბუკეტი მის ოთახში შეიტანე და ლარნაკში ჩადე. ხომ იცი, ლექსოს არ უყვარს, სტუმარს რომ არ ვხვდები. შენ კიდევ არ ხარ ჩაცმული? დოდომ ალმაცერად შეათვალიერა მული, რომელსაც გახეხილი ჯინსი და უბრალო მაისური ეცვა, ასე აპირებ უცხო კაცის დახვედრას?
_ ჰო, ასე ვაპირებ, არ შეიძლება?
დოდო შეიშმუშნა.
_ რა ვიცი, ისე გაცვია, ვიღაცას სპორტსმენი ეგონები ან მოსამსახურე.
_ მაგარი შედარებაა, გულიანად გაეცინა ნანის, მის აზრს ჩემთვის მნიშვნელობა არ აქვს. მე ეს "ნარიადი” მომწონს, დოდოს ჯინაზე თქვა ნანიმ, თუმცა ახალი კაბის ჩაცმას აპირებდა.
_ რა ვიცი, მე მგონი, მამას და შენს ძმას შენი ჩაცმულობა არ მოეწონებათ. ისინი მაგ კაცზე მთელ იმედებს ამყარებენ.
ნანის უკვე მოჰბეზრდა ამ თემაზე გაუთავებელი ლაპარაკი.
_ მაინც ვინ არის ის კაცი ასეთი, მის გამო ასე რომ აფორიაქდით ყველანი? დიდი ამბავი, ალბათ ერით ფულიანი ტომარაა, ღიპგამობერილი და ამბიციური.
დოდომ ბოლომდე აღარ მოუსმინა მულს, არც უპასუხა, ხელი ჩაიქნია და ბუზღუნით სასტუმრო ოთახისკენ გასწია.
მარტო დარჩენილმა ნანიმ ტუჩებზე მკრთალი პომადა გადაისვა და სარკეში ჩაიხედა. ტანსაცმლის გამოცვლას აპირებდა, მაგრამ უცებ გადაიფიქრა, უცხო სტუმართან ასედაც მშვენივრად იგრძნობდა თავს. ამიტომ, კიდევ ერთხელ ჩაიხედა სარკეში და ყვავილების თაიგულით ცისფერფარდიანი საძინებლისკენ გაემართა.
"როგორც ჩანს, დოდომ რაღაც მაინც ისწავლა,” გაიფიქრა, როდესაც გემოვნებით მორთულ ოთახში შევიდა.
ლარნაკი ჟურნალების მაგიდაზე ჩამოდგა, თვითონ კი ფანჯარასთან მივიდა, რომელიც ბაღში გადიოდა და სიამოვნებით შეისუნთქა ყვავილების სურნელით გაჟღენთილი ჰაერი.
თუ ამ ფინანსურ გენიოსს ეს ოთახი არ მოეწონება, მაშინ მასზე ლაპარაკიც არ ღირს. აქედან გამომდინარე, კონცერნიც ბევრს ვერაფერს იზარალებს. ნანის უკვირდა, რატომ იყო ასე უარყოფითად და აგრესიულად განწყობილი ადამიანის მიმართ, რომელიც თვალით არ უნახავს და რომელიც მათ დახმარებას აპირებდა.
ის-ის იყო, ფანჯარას მოსცილდა, რომ დახურულ კარს მიღმა ლექსოს ხმა შემოესმა ვიღაცას მხიარულად ელაპარაკებოდა.
ეშმაკმა დალახვროს! იმის ნაცვლად, სტუმარი სასტუმრო ოთახში მიეღო და ხილითა და კოქტეილით მაინც გამასპინძლებოდა, პირდაპირ მისთვის განკუთვნილ ოთახში ამოუყვანია. რა უხერხულია სტუმარი შემოვა და უეცრად ვიღაც ქალს დაინახავს. რა, ესიამოვნება?
სწორედ ამ დროს კარი გაიღო. ნანი ფანჯარასთან შედგა და სახეზე ღიმილი აიკრა.
_ მე მგონი, ჩვენთან მოგეწონებათ, გაიგონა ძმის ხმა, რომელშიც ისეთი მონური ინტონაცია იგრძნობოდა, რომ ქალს უსიამოვნოდ გაააჟრჟოლა.
_ დიდი მადლობა, მე უკვე მომწონს აქაურობა.
უცნობს გულში ჩამწვდომი, ხავერდოვანი ხმა ჰქონდა.
"რა ნაცნობი ტემბრია, ნეტავ სად გამიგია? იქნებ ვიცნობ კიდეც?” _ ამის გაფიქრება და ნანი ადგილზე გაშეშდა, ნაბიჯის გადადგმა გაუძნელდა, თვალები გაუფართოვდა. არა, ეს შეუძლებელია! ალბათ სიზმარია ან ეჩვენება ლექსოს გვერდით იდგა მამაკაცი, რომელმაც ბარში შეურაცხყოფა მიაყენა. იგი ახლა დამცინავად შეჰყურებდა გოგონას.
_ მით უმეტეს, როგორც ვხედავ, ოცნების ასრულებაში დამეხმარეთ, დამატა სტუმარმა და ნანის თვალი თვალში გაუყარა.
ნანი აღაშფოთა უცნობის თავხედურმა სიტყვებმა. ვინ უგდია ეს ტუტუცი, მის სახლში როგორ ბედავს ასე ლაპარაკს!
_ ნანიკო, აქ რას აკეთებ? ლექსოს გაუკვირდა დის დანახვა.
_ დოდომ მთხოვა, ყვავილები შეიტანეო ოთახში და აი… დაბნეულმა ძლივს ამოღერღა.
_ ეს ჩემი დაა, ნანი, გაიცანით. ეს კი ჩვენი მეგობარი ალექსანდრე მიქელაძე გახლავთ.
ნანიმ გულგრილად აიჩეჩა მხრები. სახეზე არაბუნებრივი ღიმილი შეეყინა. რა უნდა ექნა? ვალდებული იყო, კეთილმოსურნე დიასახლისის როლი ეთამაშა.
_ საღამო მშვიდობისა, ბატონო ალექსანდრე.
იქნებ ვერც იცნოს? რა კარგი იქნება, ვერ მიხვდეს, ვის სახლშიც მოხვდა, მაგრამ…
_ ჩვენ ერთმანეთს შევხვედრივართ. მე ვიცნობ თქვენს დას, ორაზროვანი ღიმილით წარმოთქვა მამაკაცმა.
გოგონა ლამის მოიკუნტა. ამ დეგენერატმა ახლა რომ პირი გააღოს და ყველაფერი დაფქვას ლექსოს თანდასწრებით, ხომ უნდა მოკვდეს?
სანდროს სიამოვნებდა ნანის შეცბუნებული სახის ცქერა და თვალს არ აშორებდა.
_ გაიხსენეთ ჩვენი პირველი შეხვედრა. გახსოვთ, საქმიანი წინადადებით რომ მომმართეთ? სამწუხაროდ, ის გარიგება არ შედგა და ამას დღემდე ვნანობ.
_ მართლა? თვალები გაუფართოვდა ლექსოს, ნანისგან ამის შესახებ არაფერი მსმენია, ბატონო ალექსანდრე, სიმართლე რომ გითხრათ.
ნანი გამეხებული იდგა და ხმას ვერ იღებდა.
_ რა საჭიროა ფორმალობა, მე მეგობრები და ახლობლები სანდროს მეძახიან და გთხოვთ, თქვენც ასე მომმართოთ. ჩვენ ხომ ძველი ნაცნობები ვართ! რატომღაც, ნანის მიმართა სანდრომ.
გოგონამ სიმწრისგან კბილი კბილს დააჭირა. როგორ უნდოდა ეს უტიფარი გაესილაქებინა! სამწუხაროდ, ამის გაკეთება არ შეიძლებოდა, პირიქით, სანდრო მათი კონცერნისთვის საჭირო ფიგურას წარმოადგენდა, ორი-სამი დღე როგორმე უნდა აეტანა, თანაც სახიდან ღიმილი არ უნდა მოეშორებინა.
ნანის ეჭვი არ ეპარებოდა, რომ ეს უსიამოვნო ტიპი მის გაღიზიანებასა და შეფარვით დაცინვას შეეცდებოდა.
_ აბა, სანდრო, ჩვენ დაგტოვებთ, ცოტა დაისვენეთ, mოწესრიგდით და შემდეგ დაბლა შევხვდებით, დაარღვია ლექსომ უხერხული სიჩუმე.
სანდრო თვალს არ აშორებდა ნანის და მის თვალებში ეშმაკურმა ნაპერწკლებმა გაიელვა.
_ ნანი, იქნებ დარჩენილიყავით და დამხმარებოდით, ქალის ხელი მაინც სულ სხვაა, მამაკაცმა ისე გულწრფელად წარმოთქვა ეს სიტყვები, რომ ნანის ცოტა გაუკვირდა.
_ რა თქმა უნდა, დარჩება კიდეც და დაგეხმარებათ კიდეც, მანამ უპასუხა ლექსომ, სანამ ნანი რამის თქმას მოასწრებდა.
ნანიმ მრისხანედ გადახედა ძმას, მაგრამ მან ყურადღება არ მიაქცია.
_ დოდო მელოდება ქვემოთ, საქმე მაქვს, ცივად წარმოთქვა ნანიმ, თქვენთან კი მოსამსახურეს გამოვგზავნი, ის უკეთ დაგეხმარებათ.
სანდრომ გაიღიმა.
_ დიდი მადლობა ზრუნვისთვის, მაგრამ ნუ შეწუხდებით, ჩემს თავს თავად მივხედავ.
_ ამაში ეჭვიც არ მეპარება, კბილებში გამოცრა გოგონამ, ბოდიში მოიხადა და სწრაფად გავიდა ოთახიდან.
ლექსო კიბეზე წამოეწია.
_ ნეტავ ვიცოდე, რა გემართება! რა გჭირს, გოგო? ისე ელაპარაკები ადამიანს, თითქოს პრეზიდენტის შვილი იყო! რატომ არ მითხარი, სანდროს თუ იცნობდი? სად გაიცანი?
_ იცი, ლექსო, მართალი გითხრა, კარგად არც მახსოვს, მგონი ბიზნესმენთა სიმპოზიუმზე ვნახე. კმაყოფილი ხარ? რა მნიშვნელობა აქვს, სად გავიცანი? გაღიზიანებული ტონით მიუგო.
_ რომ არ ჰქონდეს, არ შეგეკითხებოდი! ვერ მიხვდი, როგორ მოეწონე? იქნებ ეს ამბავი ჩვენი საქმის სასარგებლოდაც გამოვიყენოთ. ხომ იცი, რა მნიშვნელობა აქვს მიქელაძის კეთილგანწყობას ჩვენ მიმართ?
_ ლექსო, იქნებ ამიხსნა, ისეთი რა პრობლემები აქვს კონცერნს, რომ ამ ტიპის დახმარება გახდა საჭირო? ბოლოს და ბოლოს, მე დირექტორთა საბჭოს წევრი ვარ და ვალდებული ხარ, საქმის კურსში ჩამაყენო!
_ ახლა ამის დრო არ არის. ისე, სხვა დროს არ დაინტერესებულხარ ჩვენი საქმეებით და ახლა რა ბზიკმა გიკბინა? დაუღრინა ძმამ.
_ სამწუხაროდ, მართალი ხარ და ახლა ვხვდები, რომ ვცდებოდი. როგორც ჩანს, ჯობდა, თავიდანვე დავინტერესებულიყავი. იქნებ აქამდე არც მისულიყო საქმე, არც ნანი დარჩა ლექსოს ვალში.
სასტუმრო ოთახში შესვლამდე კი, ვერ მოითმინა და ხმადაბლა, ოდნავი მუქარის ტონით გადაულაპარაკა ძმას.
_ ლექსო! თუ გგონია, რომ ჩემი დახმარებით შესაძლებელია სანდრო მიქელაძის გადმობირება, მწარედ ცდები. ჩვენ მეგობრები არ ვართ და ვფიქრობ, ვერც ვერასდროს გავხდებით. ასე რომ, ჩემით მანიპულირებას ნუ შეეცდები, კარგი?
_ გასაგებია, ნანუკა, მაგრამ ისიც გაითვალისწინე, რომ მასთან ურთიერთობის გამწვავება ჩვენს საქმეს ავნებს. იქნებ ცოტა დაუფიქრდე.
_ ვერ გავიგე, რას მთავაზობ. იმისთვის, რომ იმ ვაჟბატონის ყურადღება დავიმსახურო, მაინცდამაინც უნდა დავუწვე? დაიგესლა ნანი.
_ ცოტა სიტყვებს დაუკვირდი, გოგო! იფეთქა ლექსომ, ხომ არ გავიწყდება, ვის ელაპარაკები!
ნანი მიხვდა, რომ გადააჭარბა და ხმა გაკმინდა.

ავტორი: სვეტა კვარაცხელია 

კატეგორია: ♥სასიყვარულო ისტორიები | ნანახია: 1653 | დაამატა: adjara | რეიტინგი: 3.5/4
სულ კომენტარები: 0
კომენტარის დამატება შეუძლიათ მხოლოდ დარეგისტრირებულ მომხმარებლებს
[ რეგისტრაცია | შესვლა ]