.

მთავარი » 2013 » იანვარი » 25 » გზა სიყვარულისკენ
12:48
გზა სიყვარულისკენ


-რა ლამაზი ხარ ლიზიკო-ლოყაზე მაკოცა ლუკამ მე კი სანთელივით დავდნი 
-კარგად, რა გინდაი 
-წამოდი მაგარი ადგილი ვიცი ძაან-მანქანის კარები გამიღო და მიმითითა დაბრძანდიო 
მე თითქოს არ მინდოდა თავიდან შევყოვნდი მაგრამ ისე ვიყავი რომ სადაც არ უნდა ეთქვა იმ მომენტში ყველგან გავყვებოდი.ცოტა ყოყმანის შემდეგ ჩავჯექი, ლუკამ კარები მომიხურა თვითონ მანქანას შემოუარა და საჭეს მიუჯდა. რამოდენიმე ცუთში უკვე მწვანე კონცხზე ვიყავით,ბოტანიკურ ბაღში, პირველად ლუკას მიმართ იმ დღეს ვიყავი ლმობიერი. ბევრი ვიცინეთ ვირბინეთ. საღამოს სახლში მომიყვანა და პირობა ჩამომართვა რომ სასეიირნოდ აუცილებლად გავყვებოდი. 
ლუკამ მანქანა ჩემის სახლის წინ გააჩერა, სნამ კარებს გავაღებდი თვითონ ისკუპა მანქანიდან შემოუარა კარები გამიღო და ჯელტმენურად ხელი გამომიწოდა დახმარების ნიშნად. 
-ნუ მაიმუნობ რა ლუკა-გაეცინა ლუკას საქციელზე 
-შემპირდი რომ დღეს სასეირნოდ გამომყვები 
-ნუცას და ლაშას რომ შევპირდიი-მოვიღუშე ცოტა 
-კარგი რა ლიზიკო- მოიცწყინა ლუკამ- ძლივს გაღიმებული დაგინახე და ეხლა გინდა მიმატოვოი ერთი საათი ხომ გეყოფაი რვის ნახევარია-საათს დახედა ლუკამ-ცხრის ნახევარზე აქ ვარ ისევ მზად დამხვდი 
-კარგი- უარი ვერ ვუტხარი, უფრო სწორად არც მინდოდა უარის თქმა 
დაუვიწყარი კვირა მაჩუქა ლუკამ, ყოველ დილით მაკითხავდა და საღამოს გამოსაცვლელად შევდიოდი ხოლმე მარტო სახლში, რომ ისევ სასეირნოდ გავსულიყავი.ზღაპრული კვირა მქონდა, დავფრინავდი ისეთი ბედნიერი ვიყავი, მაგრამ ლუკასგან ვერაფერს ვგრძნობდი, სამაგიეროდ მე ვგრძნობდი ლუკას მიმართ უსაზღვრო სიყვარულს. უფლება რომ მიმეცა ჩემი გრძნობისთვის მთელი ქვეყნის გასაგონა იყვირებდა და ყველას გააგებინებდა რომ ლუკა მიყვარდა. 
ბოლო დღეს ცოტა გამიჭირდა ლუკასთან განშორება, უკბე ღამის 4იქნებოდა სახლში რომ მიმიყვანა ლუკა.როგორც ყოველთვის ისევ ლუკამ გამიღო მანქანის კარები. 
-ხვალე მივდივარ-სევდიანად გამიღიმა ლუკამ- წამოხვალ შენცი 
-არ შემიძლია ლუკა-თავი დავხარე დასჯილი ბავშვივით 
-კარგი იმედია კიდე გნახავ, ისე ჯობდა თავიდანვე ასე კარგად დაგვეწყო ურთიერთობა-გეცინა ლუკას, ლოყაზე მომეფერა და სევდიანად შემომხედა 
-წავედი-გავუღიმე მეც და სახლისკენ წავედი 
მეორე დღეს დილას ადრე ავდექი, მეგონა რომ ისევ ლუკა მომაკითხავდა მაგრამ გამასენდა რომ ლუკა თბილისში წამოვიდა.დილას წამოვხტი და გავემზადე პლიაჟზე წასასვლელად,ფანჯარასთან მივედი გადავიხედე და ლუკას მანქანა რომ არ დამხვდა მაშინ გამახსენდა რომ ლუკა ბილისში დაბრუნდა, მერე ტელეფონი მოვძებნე და ნუცას მივცერე, ხუთ წუთში ნუცა ჩემთან იყო. 
-სად დადიხარ ქალბატონოი-შემომიტია ნუციკომ 
-დაქალის ბიძა იყო, მარტო იყო და ტეხავდა რომ არ ვყოფილიყავი მასთან. 
-დამცინი? რა ბიძა, რამე დამაჯერებელი ტყუილი მაინც მოოიფიქრე-გაეცინა ნუციკოს 
-გეფიცები მართლა ჩემი დაქალის ბიძაა თავიდან მეც არ მეჯერა 
-ლაშა გველოდება პლიაჟზე-წამოდგა ნუციკო ფეხზე 
-აუ ისე კიდე მინდა ზაგარი,კიდე რა არც მაქვს და სირცხვილია ასეთი ხომ არ ჩავალ თბილისში 
-კარების დაკეტვა არ დაგავიწყდეს-შემახსენა ნუციკომ რომ გამოვდიოდით სახლიდან 
-უი გასაღები-გამოფხიზლდი უცებ და უკან შევბრუნდი გასაღები რომ ამეღო 
ლაშა მუცელზე იწვა და ყურებში ნაუშნიკები გაეჭო და ირგვლივ ვერავის ამჩნევდა. უცამ რასაც ქვია ზედ გადაუარა მაგრამ არც კი შეგვიმჩნია. 
-ლაშიკოოო-გამოვაძვრე ერტი ყურიდან ნაუშნიკი 
-ოჰ მობრძანდიი-ამომხედა ლაშიკომ 
-იყავი წყალში?-კითხა ნუცამ 
-ხო ვიყავი-წამოჯდა ლაშა 
-წამოხვალ ლიზიი-მომიბრუნდა ნუციკო 
-ცოტახანში რა-ქოლგის ქვეშ მოვკალათდი გემრიელად 
ნუცა ზღვაში შევიდა და შიგნით შეცურა, არ ხიბლავდა ნაპირში ჭყუმპალაობა, ლაშიკო წამოდგა და ჩემ გვარდით მოკალათდა ისიც. 
-სად დაიკარგეი-მკითხა ლაშამ და თავი ჩაღუნა 
-აქ ვარ რა შემატყვე დაკარგვიაი- ვიმართლე თავი ჩემებურად 
-გიყვარსი 
-ვინი-შევცბი უცებ და რომ არ შეემჩნია გავიცინე- ვინ ლუკაი კარგი რა 
-გიყვარს!ხო გიყვარს!-დაასკვნა ლშამ 
-საიდან მოიტანეი 
-ბრმა არ ვარ ლიზი,აი შენ კი მართლა ბრმა ხარ 
-გთხოვ ლაშა რა, ნუ სულელობ რაღაცეებს მე არავინ მიყვარს- ვცდილობდი ჩემი რძნობები დამემალა 
-კარგი-გამიღიმა ცალყბად ლაშამ 
-იცი რა მაგარი წყალიაი-მოგვიცუცქდა ნუციკო 
-თბილისში როდის მიდიხარი-მკითხა ლაშამ 
-არ ვიცი რა იყოი 
-ჩვენ იმ კვრის ბოლოს მივდივართ და შენც წამოდი კარგიი-გამღიმა ნუციკომ 
-ხო რა ვიცი მოვიფიქრებ-გავუღიმე ნუციკოს და ლაშას მივუბრუნდი-არ გინდა წყალში? წამო ჩავიდეთ 
-აბა ვინ გაასწრებს-წამოხტა ლაშა და ზღვისკენ გაიქცა 
იმ დღიდან ნუციკო და ლაშა გვერდიდან არ მცილდებოდნენ არ მაძლევდნენ ლუკაზე ფიქრის საშვალებას. სულ ვმხიარულობდით ვმაიმუნობდით და დროს ძაან კარგად ვატარებდით, ლუკა უკვე აღარც მახოვდა. ყოველ საღამოს მწერდა ხოლმე ლუკა მაგრამ მებუტებოდა და დილას ისევ ძლივს ვირიგებდი ხოლმე, აბა საღაოს მესიჯობისთვის არ მეცალა. 
თბილისში წამოსვლის დღე ახლოვდებოდა და ნელ ნელა ლაშიკო იწყენდა, მე კი ვერაფერს ვამჩნევდი მაგრამ მამიდაჩემმა შეამჩნია და არც კი დაფიქრებულა ისე მახარა ახალი ამბავი.უფრო თავისი დასკვნა. 
-მოგწონსი-მკითხა ერთ საღამოს მკითხა მამიდაჩემმა რომ დამიმარტოხელაა 
-ვინი-გამიკვირდა მამიდას კითხვა და იქვე საწოლზე ჩამოვჯექი- ვინ მამდაი 
-ლაშა, კაი ბიჭია ხოი 
-ხო, მგონი, მაგაზე არ მიფიქრია-ისევ წამოდექი ფეხზე და გასასვლელად მზადება გავაგრძელე 
-სმაგიეროდ ის ფიქრობს შენზე ბევრს 
-კარგი რა მამიდა საიდან მოიტანეი 
-მეც ვიყავი თქვეი ტოლი ლიზი 
-ვაიმე მემიდაააა-მვედი და მაგრად ჩავეხუტე რომ აღარფერი ეთქვა და საშვალება მოეცა გამომეცვალა 
-ჩემი პატარა აფერისტი-გაეცინა მამიდაჩემსაც და ჩამეხუტა-კარგი მიდი გამოიცვალე მაგრამ დაიმახსოვრე რაც გითხარი 
-კარგი-ვუთხარი მამიდაჩემს და ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე მამიდაჩემს 
თბილისისკენ მომავალი გზა ისე კარგად გავატარეთ და ისე მაგრად გავერთეთ რომ მანძილი არც კი შეგვიმჩნევია.მთელი მარშუტკა ჩვენ გვიყურებდა და ჩვენზე ხალისობდა, ზოგი ავიყოლიეთ კიდევაც, პატარა კარაოკეც კი მოვაწყეთ, ადგილი რომ ყოფილიტო კონკურსსაც გავმართავდით ცეკვაში. 
დიდუბის სადგურზე დავშორდით ერთმანეთს, ლაშას მეც შევამჩნიე უკვე თბილისში რომ უჭირდა დამშვიდობება. 
ლაშა და ნუციკო ყოველ დღე მირეკავდნენ და მკითხულობდნენ,სანამ სწავლა დაიწყეოდა რამოდენიმეჯერ ვნახე კიდევაც.მარი თბილისში არ იყო ამიტომ სიმარტოვეს ისევ ლაშიკოსთან და ნუციკოსთან ვკლავდი
კატეგორია: ♥სასიყვარულო სტატუსები | ნანახია: 1186 | დაამატა: adjara | რეიტინგი: 5.0/1
სულ კომენტარები: 0
კომენტარის დამატება შეუძლიათ მხოლოდ დარეგისტრირებულ მომხმარებლებს
[ რეგისტრაცია | შესვლა ]