ცაში ქანაობს ვარსკვლავთა ბადე
და იფერფლება ლურჯად დაისი...
რა არის იქით,საითკენ ილტვის
სული,ასეთი უმწყურვალესი?!
რატომ გიცქერის მარადისობა
ირმის ნახტომის მირიად თვალით,
შენ რა ხარ მისთვის?_მარტოდენ მტვერი,
შექმნილი მიწით_ხორცით და ძვალით.
აქ დრო და სივრცე გიბორკავს ნებას
და ხდის შენს ყოფას დრამად და ფარსად...
იქ კი...იქ არის უჟამო ჟამი,
რომ იყო მარად_ყველგან და არსად;
შენც იდექ ბრბოში,-,,ჯუარს აცუ ეგე!”_
ზეცას სწვდებოდა როცა ყვირილი,
შენც აზავებდი ძმარსა და ნაღველს
და იმ ამბორში შენც გიდევს წვლილი;
ახლა ცოდვილი და მონანიე
ცას შეჰყურებ და ცის გახსნას ელი:
,,ესე არს სისხლი,ესე არს ხორცი”...
და გჯერა,გჯერა,რომ მოვა მხსნელი.
ხარ დაცემული მიწაზე ლოცვად,
იღვენთებიან უხმოდ სანთლები,
ასე სუსტი დაასე უღონო
გრძნობ,თუ თანდათან როგორ მაღლდები |
მიტევებული ცოდვებივით ცვივა ფიფქები, ხელებს ვახვედრებ სისპეტაკეს, ცა რომ იმეტებს, ზამთრის წისქვილში,მარცვალ-მარცვალ ნელა ვიფქვები, და მარტოობის ნაღვერდალში ვაცხობ იმედებს. თოვლზე კვალია ალერსისგან დაღლილ ნაბადის, ქარებშებმული ჩამოივლის ღამის მარხილი, გარეთ თოვაში,უპატრონო
|
ჩამეხუტე! მაგრძნობინე ნეტარების ერთი წუთი რომ ამ ქყვეყნად ჩემზე ძლიერ არვინ გიყვარს! ჩამეხუტე! და მომხვიე ეგ ხელები წუთით ისევ რომ შევიგრძნო შენი სუნთქვა! ჩამეხუტე! ავაყოლო ჩემი სუნთქვა მაგ შენ სწრაფად აძგერებულ პატარა გულს! ჩამეხუტე! ისევ მინდა რომ შევიგრძნო ქვეყნად ყველა სიძლიერე შენით რომ მსურს! ჩამეხუტე! დამავიწყე ტკივილები გამიქარწყლე ყველა დარდი და ცრემლები! ჩამეხუტე! და გავიდეთ უცხო ნაპირს დავივიწყოთ ყველაფერი ბილწიერი! ჩამეხუტე! შემიკარი წუთით სუნთქვა მაგრძნობინე წუთიერი სიძლიერე, მერე თუნდაც,მერე თუნდაც მიმატოვო, გეფიცები,გეფიცები,არ ვიტირებ!!! |
სული მიათრევს, ცოდვებისგან
გადაღლილ სხეულს,
ვერ ამოვხსენი თუ რა მერგო,
წილად ზეცისგან
და შემოდგომას, ზამთრისპირის
კვართში გახვეულს,
ბოლო ფურცელიც მოსწყდება და
ტანზე შესცივა.
ჩემში გზა გადის, ჩამომაბეს
სულზე კარები,
თვალში ჩავარდნილ ტკივილს, ფიქრი
ვეღარ ივიწყებს,
შეშინებული აჩრდილები
დაატარებენ,
სიცარიელის უღმერთობით
სავსე სიბილწეს.
უცხო თვალებში, მარტოობის
ნაკვალევს ვხედავ,
თითქოს რითმებად მოდიან და
ისევ ქრებიან,
ყვითელ ფოთლებზე, დაკარგული
სულები სხედან
და დაბნეული ბავშვებივით
იცქირებიან.
დავდივარ, მგონი დავიკარგე,
აქ არ მიცნობენ,
გზადაგზა, სიტყვებს დავიმგზავრებ,
რომლებიც ვერ ვთქვი,
გვამის სიმძიმეს, მეგობრების
მხრები იგრძნობენ,
ნამდვილ წონას კი, დადენილი
ცრემლებით – ღმერთი.
ზამთრდება. სანამ შემოდგომის
ანთია კერა,
სანამ ჯერ კიდევ, შუქი ახლავს
პირქუშ ამინდებს...
თუ ბედნიერმა ვერ ვისწავლე
ლექსების წერა,
სადმე, ღიმილის საძებნელად
უნდა წავიდე.
საშა გველესიანი |
|
