.

თუ არაფერს ეხლა არ აკეთებ, შემიძლია შემოგთავაზო პატარა გასართობი ტესტი. ეს არის ფსიქოლოგიური თამაში. ეს თამაში სულ რაღაც 2-3 წუთს წაგართმევს, მაგრამ გაითვალისწინე ერთი რამ: თავის მოიტყუება არ შეიძლება! ჩამოწერე დავალებები და პასუხები შეადარე და მართლა ყველა პასუხი შეემთხვევა დავალებებს. აბა, დაიწყე!!!

1. ჯერ ჩამოწერე რიცხები 1–დან 11–მდე

2. შემდეგ 1 და 2 მოპირდაპირეთ დაწერე ორი ნებისმიერი რიცხვი

3. 3 და 7 მოპირდაპირეთ დაწერე საპირისპირო სქესის ორი ნებისმიერი სახელი

4. 4, 5 და 6 მოპირდაპირეთ დაწერე მეგობრების ან ნათესავების საყვარელი სახელები

5. 8, 9, 10 და 11 მოპირდაპირეთ დაწერე ოთხი სიმღერის სახელი (არ მოიტყუო თავი!)

6. და ეხლა ბოლოსდაბოლოს ჩაიფიქრე სურვილი

ეხლა კი თამაშის გასაღები…

1. რომ აგისრულდეს შენი სურვილი, შენ უნდა დაწერო ეს სურვილი დაღეჭო და გადაყლაპო

2. ადამიანი, რომლის სახელიც გიწერია მე–3 პუნქტთან, შენი შეყვარებულია

3. ადამიანი, რომლის სახელიც გიწერია მე–7 პუნქტთან, შენ ძალიან მოგწონს, მაგრამ მასთან შეხვედრა არასდროს გქონია

4. ყველაზე მეტად შენ ზრუნავ ადამინზე, რომელიც მე–4 ნომერთან გიწერია

5. ადამ ... კითხვის გაგრძელება »

სად ხარ,წვიმებმა ხომ არ წაგიღეს,

ვერსად ვიპოვე შენი გზა-კვალი,

ნუთუ აქ უნდა დავსვა წერტილი

და შევაჩვიო ამ ტკივილს თვალი?!

ვის შევეკითხო არის კი ვინმე

ამ ქვეყანაზე შენი მცნობელი,

ვერავინ მეტყვის მე შენს მისამართს,

ვერც აბთანდილი ხსნათა მწუობელი.

ეს წვიმაა თუ ღვარად დინება

ასმათისა და შენი ცრემლების,

მე არა ვტირი თავისით ხდება...

სისხლით და წყალით ლბობა ხელების.

გადაიკარებს ალბად ოდესმე

და თუ იქამდე ქვეყნად ვიქნები,

აღარ დავუცდი ჟამთა დინებას

ზღაპრად რომ იყო მაინც შეგწვდები.

ლაჟვარდი იყო სუფთა და ღია,

მიმზერდა ისს ცისფერი თვალი,

მღეროდა ვიღაცდა სამაიას

ცევავდა სამი უცნობი ქალი.

გადავიარე სინათლის ზღვარი

და უცნაური ვნახე ხატება –––

ჯერ არ მინახავს ქვეყნად ამგვარი

გასაოცარი გამოცხადება.

სული ბრწყინავდა ვერცხლის ხელიხი,

გაოცდებოდით ფერთამხილველი, –––

ოქროს მთა–ბარი და მთაგრეხილი,

გამოცხადდება გასაკვირველი!

ოქროს გალიებს, ოქროს ზარებით,

და გალიებში სამოთხის ჩიტებს

ვუზერდი, ვიდექ ფერნამკრთალები

და გრძნეულივით ვუსმენდი კიდეც.

და მერე, როცა მეტოქემ მთვარის

გადამაფარა სინათლის კალთა, –––

უეცრად გაქრა ზმანება მკრთალი

განათებული ოცნების კარი.

ისევ მიყვარხარ და ისევ მენატრები

მე შენს ლამაზ თვალებს

ვღარ შეველევი

ისევ მენატრები თითქოს

ჩემთან არ ხარ

წამიც ვეგარავძლებ შენგან

მარტოობით.

* * *

სიყვარული არის ფაცხა

ამ ფაცხაში არის რაცხა

დამეხმარეთ ვინცხა რაცხა

მე სიყვარულმა დამამარცხა.

როგორ მიყვარდა მწუხრის ჩრდილთა ჩუმი ვედრება, 

ჩამავალი მზის ბრწყინვალებით განათებული, 

საოცარია დასისხული ცის გათეთრება, 

როცა ლაჟვარდში იძირება მზე ანთებული... 

მე ავდიოდი ცისფერ კოშკის მარმარილოზე 

საფეხურებზე შუქი ენთო ფერად ღვარებად 

სისხლი ჰყვაოდა ჰორიზონტის ყვითელ ტილოზე 

და ისვენებდა დაქანცული მზის ელვარება.... 

უცებ მოვარდა ქარიშხალი ზღაპრულ დევებით 

და ატორტმანდა მწვანე სივრცე ცეცხლის რკალებად 

აივსო ჩემი ბროლის კოშკი ცის ნანგრევებით 

და ქარმა სილა მომაყარა ღია თვალებში... 

გუგუნებს ქარი და ოცნებაც თვალს ვეღარ ახელს 

გაბზარულ მიწას ხშირად უვლის ტანთ ჟრუანტელი 

შარავანდედი ეკარგება პოეტის სახელს, 

ვაიმე ქრება პოეზიის წმინდა სანთელი....

რამდენჯერ მთვარიან ღამეში, 

როს აღარ მასვენებს მე ფიქრთა თარეში, 

როცა მსურს, ჩაგხედო ეშხიან თვალებში, 

გინატრებ საამო ნიავად, 

ან ცისკრის ვარსკვლავის იმედის ციალად. 

რომ მიალერსებდე კი არა, 

უკუნს მინათებდე, მიქცევდე მზიანად! 

რამდენჯერ სევდაში ჩაძირულს, 

მთვარეს რომ ვუცქერი ცის თაღზე აზიდულს,

მგონია ჩემთან ხარ, განწირულს 

ნაღველი მეცლება, უხარის წამით სულს, 

ოცნებას გამიკრთობს ბულბული, 

ცის ნამი მაფხიზლებს და ფოთოლთ ჩურჩული.

ნუ დარდობ, ცოდვაა ეგ გული, 

ის შენი იქნება და შენი ერთგული. 

რამდენჯერ, რამდენჯერ, რამდენჯერ!.....

თუ არ გამიწყრება მამა ღმერთი 

მუზა თუ არა მკრავს ხელს, 

თუკი შუაღამეს მკლავებ გაშლილ 

მთვარეს დავინახავ მე, 

მთვრალი კაცივით რომ დაეთრევა, 

ცის გუმბათს ბარბაცით რომ ცვეთს, 

თუკი თვალს მივაწვდენ იანვარში 

გადაშროშანებულ მთებს, 

თეთრი ქალწულივით ამაყ მწვერვალს, 

თოვლი ზღაპრულად რომ დევს... 

თუკი გაზაფხულზე ვაზის ცრემლი 

თმებზე დამეღვრება მე, 

ახლად ამოხეთქილ კვირტებზე ხომ მზე 

სხივთ ნაწნავებად გრეხს... 

თუკი ნაკადული დახატული 

რაკრაკით ჩამივლის გვერდს, 

თუკი მზიანეთში ურცხვად აჭრილ 

ტოროლას ავაწვდენ ხელს, 

თუკი გავიგონებ ჭერმის ხითხითს 

შეხეთ, ამ ნებიერ ხეს, 

ვიცი, ატმის კვირტთა ნაგუბარში 

აპრილი დამახრჩობს მე... 

თუკი გავბრუვდები ჩემი ნაბოდვარით, 

მუზა თუ არა მკრავს ხელს, 

მაშინ გამოვტყდები ძალზედ მოკრძალებით, 

რომ სიტყვის ლოთი ვარ მე!

სად ხარ წვიმაში ხომ არ წაგიღეს, 

ვერსად ვიპოვე შენი გზა-კვალი, 

ნუთუ აქ უნდა დავსვა წერტილი 

და შევაჩვიო ამ ტკივილს თვალი?! 

ვის შევეკითხო არის კი ვინმე 

ამ ქვეყანაზე შენი მცნობელი, 

ვერავინ მეტყვის მე შენს მისამართს, 

ვერც ავთანდილი ხსნათა მწუობელი. 

ეს წვიმაა თუ ღვარად დინება 

ასმათისა და შენი ცრემლების, 

მე არ ვტირივარ თავისით ხდება... 

სისხლით და წყალით ლბობა ხელების. 

გადაიკარებს ალბათ ოდესმე 

და თუ იქამდე ქვეყნად ვიქნები, 

აღარ დავუცდი ჟამთა დინებას 

ზღაპრად რომ იყო მაინც შეგწვდები.

შეიძლება ხან დაგიყვირო,

შეიძლება ხან გაგიცინო,

შეიძლება ხან გაწყენინო,

შეიძლება ხან გატკენინო,

შეიძლება არც კი გაწყენინო,

შეიძლება არც კი გატკენინო,

შეიძლება არც კი დაგიყვირო

შეიძლება არც კი მაპატიო.

მაგრამ შენ უნდა იცოდე,

მაგრამ შენ უნდა გწამდეს,

მაგრამ შენ უნდა გჯეროდეს,

მაგრამ შენ უნდა გიხაროდეს,

რომ მე შენ მიხვარხარ როგორც არიცი,

რომ მე შენ მიხვარხარ როგორც არავინ,

რომ მე შენ მიხვარხარ როგორს არასდროს,

რომ მე შენ მიხვარხარ და სულ მეყვარები.

ღამით ქუჩაში დავეხეტები

მეძახის ვიღაც, არ ვიცი რისთვის,

დამსხვრეულ ბილიკს მივყვები იქით,

ვეძებ რაღაცას, არ ვიცი ვისთვის...

მეძახის, მესმის ჩუმი ჰანგები,

სველი თვალებით მივყვები ბილიკს,

გაოცებული მივიცქერი იქით

არსებობს რაღაც? ვიღაცა რისთვის?

მე არ მოვსულვარ ვიღაცა რისთვის

მე არ მასვენებს ფიქრები მისი,

დამსხვრეულ ბილიკს მივყვები იქით

ვეძებ რაღაცას, არ ვიცი რისთვის...

მინდოდა მეთქვა, რაც არ მითქვია

ცხოვრებამ უცებ წამლეკა იქით,

არ ვიცი რისთვის მოვედი ქვეყნად,

არ ვიცი რისთვის მივყავარ იქით.

დაუსრულებლად მსურდა სიცოცხლე

თურმე ხანმოკლე აღმოჩნდა მისთვის,

დამსხვრეულ ბილიკს მივყვები იქით

არ ვიცი საით,

გაუჩერებლივ მივყვები ბილიკს...

საითმივყავარ ჩემს ბედისწერას, 

კვლავ რა სიახლეს მიმზადებს ნეტავ, 

გაჩენის დღიდან რას მექიშპება, 

რას მემართლება ,რა უნდა ჩემგან? 

მე თუმც ბუნებით არ ვარ ბოროტი 

და გზას მივყვები ოცოდველს,მართალს, 

ბედი კი მაინც,როგორც რობოტი, 

ჩემი ცხოვრების საჭეს თვით მართავს. 

რაც კი გულს უნდა როდი სრულდება, 

სადაც არ მინდა იქ გზა ხსნილია, 

ისე დამქანცა მისმა ცდუნებამ, 

როგორ მოვიკცე ვერ გამიგია. 

ბედის სიმკაცრით შეშინებული 

არსად დავეცე,ვფიქრობ ყოველთვის, 

თუმცა სიკეთით ვარ ანთებული, 

მაინც არ ვიცი ხვალ რა მომელის.

დღეს ჩემი ფიქრები დგანან ფანჯარასთან

და გამალებით არტყამენ ნაფაზებს...

მთვრალი ვარ...შენ ამბობ:დე, ჯერ პატარა ხარ...

(ჰაერში ფიქრებმა რვიანი დახაზეს).

გპირდები აღარ მოვწევ, დე , ხო, მეცოდები.

მოდი დავჯდეთ და ორივემ ვიტიროთ.

ხვალაც ამტკივდება ფიქრი შეცოდების,

შეძლებ, რომ გული ჩემს ნაცვლად იტკინო?

თვითონ აღარ მჯერა ჩემი მონდომების

და ისევ დავარტყამ ბოღმიან ნაფაზებს...

მოდი, დე, ჩემი ცხოვრების შეცდომები,

წითელი კალმებითუცრემლოდ გახაზე...

როგორ დავიღალე...შენ კი არ ივიწყებ,

მახსენებ: მაღალი მიზნები გჭირდება.

რა ქვია მას, ვინც ასჯერ დაიფიცებს

და ვერ შეასრულებს რასაც შეგპირდება?

ისევ მახსოვხარ ეს იმას ნიშნავს,

რომ წამიერად გიგონებ კიდეც...

და თუ გიგონებ ეს იმას ნიშნავს,

რომ წამიერად გინატრებ კიდეც...

და თუ გინატრებ ეს იმას ნიშნავს,

რომ წამიერად მიყვარხარ კიდეც...

და თუ მიყვარხარ ეს იმას ნიშნავს,

რომ წამიერად შენთან ვარ კიდეც.

გავიქცეთ... წამო... მომეცი ხელი,

აპრილს ჩავუსახლდეთ გულში,

ჩვენი სიყვარულის შემხვედვარე,

ჩუმად გაკვირდება ნუშიც.

ხელი არ გამიშვა , შემისისხლხორცე და

ერთად გავუმკლავდეთ ტკივილს,

სანამ ერთმანეთი ასე გვიხარია,

მხრებში გამართული ვივლი.

გვირილების ველზე წვიმად მოვვარდები,

რომ შენ გამელუმპო თქეშით,

მერე ჩაგიხუტებ, თმაში გაგებნევი,

ჩიტივით შეგიფარებ მხრებში.

სანამ ერთმანეთით დილა გვიხარია,

მაგრად მომიჭირე ხელი,

ვაითუ გამეშვა და ვაითუ დამეკარგო...

ალბათ უშენობა შემშლის.....

შენზე ფიქრისას ცრემლები მომდის

შენზე ოცნება გაქრებაა? როდის??

ჩემი სიცოცხლე ღმერთისგან მოდის

ჩემი სიკვდილი სად მნახავს? როდის?

ციდან ფანტელი მოდის და მოდის

შენზე ოცნებას კვლავ მარცხი მოსდის

ვეღარ ვივიწყებ მაგ სევდიან ხმას

რადგან მე შენზე ბოდვები მომდის.

გავიდა დრო და ჟამიც გამოხდა

ჩემი სიყვარულშიც რაღაც მოხდა

ჩემი სიზმრები ცხადად გაცოცხლდა.

მაშინ, შებს გარდა სხვა რომ გამოჩნდა

ჩვენი გრძნობები ერთურს დაშორდა

ჩემი გრძნობა კი თითქოს დაობლდა.

მაშინ ჩემს გულში რაღაც მოხდა

და მინდა გითხრა ეს გრძნობა მოკვდა.

რაში გჭირდები მე, ტრფობის ხამი. 

შენ მიღალატებ - მეც გაგიწყრები. 

დაგავიწყდება ის ტკბობის ჟამი 

და მეც სულ ისე დაგავიწყდები. 

დავლევ, დავთვრები ბრაზმორეული. 

წარსული ახლა ჩემი მტერია. 

საიდანღაც კი ხმა შორეული 

წამიჩურჩულებს: - არაფერია! 

რაში გჭირდება ღატაკი, ლოთი. 

შენი ცხოვრება ახლად იწყება. 

და ერთი გიჟი, სულელი, შფოთი... 

ისე, უბრალოდ დაგავიწყდება. 

შენი დრო მორჩა, როგორც უყურებ, 

მეტყვი, --ახლა კი ჩემი ჯერია. 

გამიკვირდება, ჩავიბუტბუტებ: 

განა ეს მართლა არაფერია?! 

დეკემბერია, გული თოვლს ითხოვს... 

შენ გათხოვდები - მეც გაგიწყრები. 

დაგავიწყდება იანვრის სითბოც 

და მეც სულ ისე დაგავიწყდები.

ფიქრო-უსასრულო,წუთო-დასაცდელო, 

ჩემო სიხარულო,ჩემო განსაცდელო, 

მხოლოდ შენ მიყვარხარ, 

შენთვის მტკივა გული, 

მე ხომ შენ გაჩუქე ჩემი სიყვარული... 

გულო-სატკივარო,დღეო წვალებაო, 

ჩემო ერთადერთო ლამაზ თვალებაო! 

წამო ბედნიერო,სიხარულის ცრემლო, 

როგორ მინდოდა,რომ სულ შენს გვერდით მევლო. 

ფიქრო უასასრულო.წუთო დასაცდელო,ჩემო განსაცდელო.

ღამის ფერები ანაზებს ჭადრებს 

განგება ისევ ძალუმად მგოსნობს, 

ქუჩებში მწვანე აუნთო დარდებს, 

ჩემი ფიქრებიც მთელს ქალაქს მოსდო. 

აანთო თეთრი ლამპიონები 

და ცას მიაპყრო სხივების კონა 

მარადისობის ნათელი ფერით 

გამოუცხადა სამყაროს გლოვა 

ოჰ როგორ მინდა ისევ აქ იყო, 

და დამავიწყო რაც მიწამია, 

მუდამ გახსოვდეს რომ ეს ცხოვრება 

მარადისობის ერთი წამია

ის დაიბადა ავბედით ღამეს

და არ იცოდა მან სიტყვა გრძნობა,

მან არ იცოდა,არც სიყვარული,

არც სიხარული და თანაგრძნობა.

იგი ასეთად ქუჩამ აქცია

ის გაიზარდა უნდობელთ შორის,

ის ტრიალებდა მუდამ იმ წრეში

ვინც არ იცოდა რაიმე გრძნობის.

მან რაც იცოდა,ქუჩამ ასწავლა

ძარცვაც,მკვლელობაც და ხალხის ჩაგვრაც,

მან არ იცოდა სიცოცხლის ფასი

და სხვის სიცოცხლეს ატანდა ნაგავს.

მას სდევდა მუდამ უბედურება

მან არ იცოდა რაა სიცილი,

სადაც ის იყო,თან სდევდა მუდამ

უბედურება,სისხლი,სიკვდილი.

თავის სიცოცხლეც არად უღირდა

მისი შეჩერება იყო ამაო,

ვიდრე ერთხელაც "საქმეზე" გასულს

გზად არ შემოხვდა წმინდა მამაო.

მისმა სიტყვებმა "ფული მომეცი"

ადგილს მიაყინა წმინდა მოძღვარი,

აუკანკალდა მარჯვენა ხელი

სადაც ეპყრა მას საღვთო ლოცვანი.

ფული არა მაქვს შვილო არა მე

თავადაც ხედავ შენ თვითონ ამას,

მშვიდად გამიშვი,ნურას შემამთხვევ

არ დაგივიწყებს უფალი ამაგს.

მე არ ვიციო ვინ არს უფალი

და ამის შემდეგ დაუშვა სასხლეტს,

წიგნი დავარდა,გადაიშალა

"მზის ჩასვლას თითქოს ცეცხლად იწვიდა

დანაცრებული ნასახლარები,

ატმის ხეების ტოტებზე ისხდნენ

ფრენით დაღლილი მკრთალი მტრედები...

ეკლესიასთან მდგარ ნარნარ გოგოს

მკვეთრად ესმოდა ხმა თბილ ეჟვნების,

ეს სიყვარული რად იყო ღმერთთა...

და რად მიჰქონდა ქარს ხმა ვედრების,

იწვის სანთელბი ელვარებს თვალნი

დგას მკრთალი გოგო პატარძლის კაბით..,

ყელზე უბრწყინავს ალმასად ცრემლი

ხატს ევედრება მკრთომარე ხელით..

უკანასკნელი ოცნების კვდომას

ნარინჯისფერი მზის ჩასვლა ჰგავდა,

ნიავი მშვიდი მარტოსულ გზაზე

შემოდგომის ჭრელ ფოთლებს ფანტავდა...."

ჩემი ცხოვრება სავსეა შენი სუნთქვით და თვალების ფერით, 

თმებით,ტუჩებით,ალერსით,მზერით, 

ჩემი არსევა სავსეა შენით, 

ჩემი დღეები სავსეა თმენით, 

ჩემი სისხლხორცი მზითა და რწმენით, 

მხრებით,მკლავებით, 

თვალებით,ყელით, 

ჩემი არსება სავსეა შენით, 

ჭორით,ოცნებით.იჭვნეულ სენით, 

ტყუილით,მართლით,ბოროტი ენით, 

ზღვა სიყვარულით,პატარა წყენით,

მთელი სიცოცხლე სავსეა შენით, 

ასე მგონია მე შენით ვცოცხლოობ, 

ასე მგონია ვსულდგმულობ შენით... 

მხოლოდ შენით...

რატომ დამთოვე შენ იმ საღამოს 

რატომ დამადე ქვა გულზე დიდი

რატომ მითხარი არ მიყვარხარო

რატომ დამიფრთხე მე დღემდე ძილი.

მაგრამ მჯერა რომ გვირაბის ბოლოს

კვლავ გამოჩნდება შუქი ნათელი

და ჩვენ გულებში კვლავ აინთება

ამ სიყვარულის ნაზი სანთელი.

დაიმსხვრა.... ყველაფერი ერთ წამში დაიმსხვრა.... არადა, გახსოვს რამდენ ხანს ვაშენებდით?.... 

დაგეღალე.... 

ისე დაგეღალე, ბრძოლის ძალაც აღარ მაქვს.... 

თითქოს ხელს გიშვებ, მაგრამ მეშინია უშენობით მარტოობის.... 

შენთან მინდა!!!

ჰო, მინდა და რა ვქნა?! 

იცი?... როცა იძინებ, შენს სასთუმალთან ვჯდები და სუნთქვას გითვლი.... 

როგორ მინდა ჩაგეხუტო, მოგეფერო, იცი?..... 

მაგრამ არ მიშვებ შენამდე.... 

დაგეღალე... ამდენი უაზრობით დაგეღალე და ვეღარც გეღიმები.... 

ვერც შენ, ვერც სხვას.... 

ვეღარ ვიღიმები... 

მომენატრე!... 

ძველი გრძნობებით მომენატრე!.... 

ძველი ფიქრებით, ოცნებებით, ერთად ყოფნით, ჩახუტებით მომენატრე.

შენი თვალები მომენატრა, შენი თითები... 

მომეფერე რა... 

შენ რომ გიყვარს ისე მომეფერე!... 

გულთან მიმიჩუმე... სახე დამიკოცნე... 

მაგრად ჩამიკარი და... ჩემი კანის სურნელი იგრძენი თავიდან!...

სადღაც გაგაქრო სიამაყემ,

კვალი სიყვარულმა დატოვა,

შემდეგ დავიწყება მეწვია,

თუმცა მანაც მალე დამტოვა.

შემომინახე ეგ თვალები.

მზერა არავის ანდო...

შენი დუმილიც, სევდიანი,

გახსოვს? მე მიყვარდა მარტო.

მომნატრებია ყველა სიგიჟე.

შენი სურნელი, ხმა..

ნეტავ იცოდე, როგორ მინდოდა

მომესწრო "მიყვარხარ"-ს თქმა.

მაპატიე, რომ ვერ გავუძელი

და რომ მიგატოვე, მაპატიე..

შენს სახელს ვარქმევ ყოველივეს,

ქვეყნად თუკი რამე მაბადია..

ჩემო უცნაურო, გაგიკვირდება და,,

ახლა,როცა ქუჩებს ათოვს,

ქალაქი ძილში ჩაძირულა, მე კი,

შენით არსებობა მათბობს.

უკანასკნელად ჩაეძინებათ

ამ თითებს ქერა თმებში,

უკანასკნელად გავბედავ გითხრა:

"ყოველთვის დარჩები ჩემში"

მზემ მიმოფანტა ღრუბლები და გამობრდღვიალდა

და ვინ არის ის ვინც ამბობს რომ, ჩვენ არაფერი არ შეგვიძლია?!

ამ ქვეყანას ხომ ღვთისმშობელმა თავისი კალთა გადააფარა,

ის უწმინდური სწორედ მისი დაუძლეველი შიშით იძლია.

-სად არის მამა?! უცაბედად გაისმა კითხვა

და ექოდ მოხვდა დახურული სივრცის კუთხეებს.

რაღაც საეჭვოდ გაუჩინარდა ემისარი უძირო ტბისა,

ვინ იცის თავი შეაფარა ჟამის სამალებს.

ო და ეს წვიმაც ისე წასკდა მოულოდნელად,

დაუსრულებელ უთავბოლო ცრემლთა დინებად,

გამოაღვიძა მიძინებული წუთი სოფელი,

...თუ გული გულობს არაფერია შეუძლებელი.

ერთობაშია გზა ჩვენი ხსნისა და გადარჩენის,

ჩაწერილია სამარადისოდ ყოველი სიტყვა ჩვენ მიერ თქმული,

ხელი ხელს ძმებო მოვუსწოროთ მომავალს გზები

და აღვასრულოთ ჩვენი საქმე,მხოლოდ ჩვენით ის თავ დადგმული.

ზეცა სულია დედამიწისა

და ეს სამყარო არის ხატი მომავალისა,

დიდ უფლის დღისა, 

როდესაც სული გადაიქცევა ხორცის სამოსად.

ედემის ბაღში ჩვენი ყოფა ხომ ასე იყო,

მანამდე სანამ ვამჯობინეთ კეთილს ბოროტი

და შევიქენით მოწილენი ამაო ხსნისა .

პირველ ცოდვის ქვეშ ვართ ყოველი თანაზიარი

და რაც მოვიმკეთ ნაუოფია იმ დაცემისა,

არც მეტია და არც ნაკლები- 

მსგავსი მსგავსს ერთვის,

სხვა გზა სავალი ჩვენი თავისთვის არ გაგვიხსნია.

...ეს მერვე დღეა და ყოველივეს ეხდება ფარდა 

დგება ყოველის გამხილების ბოლო საათი,

როს ცხადზე ცხადი შეიქმნება თუ ვინ ვინაა 

...და საიდუმლო გაიხსნება იგი ბარათი.

წერთილი,ტირე,მრავალ წერტილი...

და მერე ისევ,

ისევ და ისე...

მორზეს ანბანის გადარითმებით

მთელი სამუაროს კუთხე კუნჭულში

ვგზავნი მესიჯებს.

მთრთოლავ თითების უწყვეტ ციკლებით

და ალბად სადმე, ოდესმე, ვინმე,

მე მაქვს იმედი გამითავისებს,

გამიგებს ვინმე

და დამიმტკიცებს

არის სიცოცხლე ამ სამყაროში,

რომ არის ვიღაც ვინც დამანახებს 

რომ ააქვს აზრი ამ ჩემ ცხოვრებას

უსაზღვროების ყრუ შესაკიდზე.

რომ ააქვს ფასი და გამართლება

ჩემი მეობის წერტილს და მძიმეს.

სი-ენ-ენ...

რაც უფრო მეტად დამემალები

მით უფრო მეტად შენში ვიქნები,

ამას აცხადებს სი-ენ-ენი და 

ამას ყვებიან ყველა წიგნები.

ვისთვის წარღვნა და ბოლო ჟამია, ვისთვის ბუნების უცხო ხრიკები,

ჩემთვის კი ისევ ცხადზე ცხადია

შენი გადახრის ბოლო წიკები.

ასე ტრიალებს მთელი სამყარო

საპირისპირო მიმართულებით,

იფანტებიან ჩვენი სულები

გალაქტიკებით და ატომებით.

ინფორმაციის უწყვეტ ნაკადში 

იმედი იმედს ესაკიდება, 

რომ ყოველივე არის სიზმარი

და მოჩვენების გადაკიდება.

მე არ გეძახი,შენ თავად უწყი

ჩვენი შეხვედრის დრო და მისია,

ის რაც გაიცა ისევ შენია, 

და მერე რა თუ დრომდე სხვისია?!

მანამ კი ისევ სადღაც აქ არის, 

ის ვინც ედემის ვაშლის კვალს მისდევს

ამას აცხადებს სი-ენ-ენი და... 

მაინც ვინა ხარ ნეტავ ასეთი

შენ განაცვალო მთელი სამყარო,

სადარებელთა უდარებელი,

უღვთო განსაცდელს არ გადამყარო.

ცა ცისას იტყვის,მიწა მიწისას,

ყველაფერს თავის წესი განწონის,

მაგრამ საფიცარ თვალების სიბრძნეს,

ნეტავ ამ ქვეყნად რა გადაწონის.

მე მჯერა შენი, როგორც არავის

და უშენობა ვიცი გამიტანს,

არ მემეტება არც ერთი წუთი,

უშენოდ, გინდაც ცად თუ ამიყვანს.

...არ აქვს სიყვარულს არც რა სახელი

ისე წმინდა და ისე... ღმერთია,

როგორც მაისში ყაყაჩოები,

ამ ქვეყანაზე ერთად ერთია.

ისე, დავიძინებ თვალს არ დავხუჭავ

ისე ,გავიღვიძებ საბანს არ ავფუშავ

ისე გაკოცებ ვერც კი მიხვდები

შენს ლამაზ სხეულს კვლავ მოვეხვევი.

ისე მიდიხარ , არც კი იხედები

უკნიდან გიყურებ ჩუმად გეფერები.

ჩემი ქალღმერთი ხარ და გეალერსები

სიზმრად გიყურებ და დღისით მელანდები.

ისევ, დრო წაშლის გულის იარებს

ისევ, შევავსებ ღვინით ფიალებს.

ისევ გაიხდი შენ ლამაზ კაბას

ქუჩაში დავიწყებთ ჯადოსნურ ამბავს.

ისევ ჩამიივლის ის ორი გოგო

ასე, მგონია მოვიგე ლოტო

გარეთ გავხედე და დამოდის გოგო

კარზე კაკუნი საწოლში მორთო.

თავიდან.

მოდი თავიდან ვისწავლოთ

სიყვარული,

სხვა გზა გადარჩენის ჩვენ არ გაგვაჩნია,

უნდა გავიხსენოთ ცაზე სიარული,

ნახე გასავლელი კიდევ რამდენია.

წადი დაიმალე, ისევ თუ გიპოვი,

ეს ტყე უღრანი და ძალზე საშიშია,

ნუთუ მიღალატებს ჩემი მოწოდება,

ისევ სამეფოა განა ნაჯიშია.

აბა ერთი ნახვით ისევე თუ დამცემ,

როგორც პირველად და როგორც მეათასედ,

უნდა მოგიტაცო ვეღარ ვიმორჩილებ

მერანს ბნელს გამომყვანს მეორიათასედ.

გაუნელებელი ბრძოლა სიყვარულით,

რომლის გულისთვისავ დროსაც შეაჩერებ,

არის ერთადერთი ხსნა და გადარჩენა

თავის მეობაში ღმერთს რომ დააჯერებ.

ცას შეველევი,მაგრამ შენ როგორ? 

მაგრამ უშენოდ როგორ ვიქნები?

ჩამოწვებიან მთებზე ღრუბლები

და ჩემში ისევ შენზე ფიქრები.

შენი სუნთქვა ვარ,სულის ძახილი,

გულიდან გულში გადაძახილი.

ოდეს ზმანება ძველთ უძველესი

საზეო ზღვარზე ჩქამით ნახილი.

შენ გზას მიყვები აშადრევნებით

და დანარჩენი არც გედარდება,

მე კი უშენოდ მთელი სამყარო

არც მემღერება, არც მევარდება.

აბა რა ვიცი ხვალ რა იქნება, 

საერთოდ ხვალ თუ გამითენდება, 

მაგრამ დღეს შენით ვიღებ სამყაროს

და მჯერა ეს დღე არ დამთავრდება.

როგორც რიგითი სპეც მონადირე,

დაგეშილი ვარ ბოლო ნადირზე,

დაუნდობელი მომელის ბრძოლა,

ვიცი სულ მალე გზის შენაპირზე.

შევერკინებით მეხთა კვეთებით

ცაში,მიწის ქვეშ,ზღვით თუ ხმელეთით,

სულ განაბული იქნება აწმყო,

ფერებ წაშლილი ელეთ-მელეთით.

დრო მიღმიური ჩვენი კვეთება,

სივრცეს ხალიჩად ფეხ ქვეშ გაიგდბს,

ჯერ არ თქმული და ჯერ არ ნახული

ბრძოლა საწუთროს ხელში აიღებს.

შვიდ დღეს და ღამეს იქნება ომი

და მეშვიდე დღეს მოვა მშვიდობა,

ასე დადგება დღე მომავალის

ახალი ცა და მზის მარადობა.

ახალი ნოე.

წყალთა დენა თუ დაიწყო უკვე?!

სხვა რა ვიფიქრო ამ ცის მხილველმა.

ასე იქნება ბოლო წუთამდე,

ვგონებ გვანიშნა ვინმე ღვთის ხელმა.

ვით მამა საბას წმინდა ცრემლები,

მთელი სამყარო დაიფარება

და როგორც მაშინ დიდ წყალობისას,

ახალი ნოე გამოცხადდება.

ის გააშენებს საუფლო ვენახს

და წითელღვინოს შვილებთან შესვავს,

ის ვინც უფლის დღეს მხეცსს დააჩოქებს

და ჯოჯოხეთის უფსკრულში შესვავს.

ძალიან,ძალიან,ძალიან,დიდი გულით

ისეთი რომელიც მკერდში არ ეტევა,

უნდა შემოაღო მღერით ეს სამყარო,

სხვანაირად მოსვლა აქ არ ჩაგეთვლება.

ეს შენ მოლოდინში ათენ -აღამებენ,

ვისაც იმედი და რწმენა არ ეთმობა,

მოდი,მოდი,მოდი,მოდი სიყვარულო,

მოდი უშენობით აქ რა გაეწყობა.

ლოცვით მუხლმოყრილი ღვთისმშობლის წინაშე,

ვვედრი არ შეყოვნდეს შენი გაცხადება.

ვიცი უცილობლად ეს ასე იქნება, 

შენ მოხვალ და ღამეც უმალ განათდება.

ტყვედ ამიყვანეს თაფლის თვალებმა

და ხელ აპყრობილს ბორკილს მადებენ,

კიდევ წუთიც და წარბ შეუხრელად

ცივ მწვერვალიდან გადმომაგდებენ.

გადმოვეშვები კლდიდან უფსკრულში

ჩემი გაჩენის მაგინებელი,

ალტერნატივა არ ააქვს პყრობილს

გინდ იყოს ცათა მავედრებელი.

და ვიფრენ ასე მანამდე სანამ,

ჯოჯოხეთის კარს დავენარცხები,

შეაზანზარებს ბნელთა სამუაროს

ჯერ არ ნახული გულის ნადები.

ყიჟინა დახევს უეცარ დუმილს

და ლუციფერთან გამაქანებენ,

გადიხარხარებს სოფლის თავადი...

და ჩქაუქრობელ ცეცხლზე დამდებენ.

ასე ვიქნები ვიდრე უეცრად,

განერთხებიან ცეცხლის ალები...

მე გამომიხსნის სამოთხის ჩიტი

და მას ექნება თაფლის თვალები.

აქ ყველაფერი, მღერიან შენზე

აქ სეირნობენ ჭორები ჩვენზე

საოცარია ოცნება შენზე

ტვირთივით მადევს ფიქრები მხრებზე.

აქ ჯადოქარი დაფრინავს ცოცხით

რომ ოცნებები გახადოს მორცხვი

აქ სიყვარული არ არის ცოდვა 

და არც, ძილის წინ პატარა ლოცვა.

აქ მინდა ერთად ვიცეკვოთ ვალსი

იქნებ მომეცეს მე კიდევ შანსი,

აქ ბევრი დადის ლამაზი ქალი,

მაგრამ მემ მაინც შენზე მაქვს თვალი.

ყოფნა არ ყოფნის ზღვარზე მყოფელი

შენ სახელს ვარქმევ ყველა საფიცარს,

ურწმუნოების მორიგ აღლუმზე,

სუნთქვა ეკვრება გულს დანაისარს.

მე ეხლა მხოლოდ შენი ცრემლები

გამიკვალავენ გზას ცისკენ სავალს,

ვიდრე სამყაროს თაღზე მჯდომელი

დამისრულებდეს თავგადასავალს.

მხოლოდ მან უწყის შენი გულისთვის

რომ არ შევკრულვარ ქურდსა და მპარავს,

მე მარტოსულთა სავალს მივყვები

და უშენობით სიცოცხლე მზარავს.

დაე ის ახდეს,რაც უნდა მოხდეს,

ია და ვარდი გზაზე ფენია.

მე ჩემს გასავლელს მაინც გავივლი,

მხოლოდ ეს ფიცი გადამრჩენია

მინდა...

ჩემი გული გართობდეს...

გულში დაგიტოვო, იარა...

ზაფხულში ეგ თვალები მათოვდეს...

სულში...

ამ ლექსებში კი არა....

მინდა...

დამიღამო საღამო...

სულში შრიალებდეს ალვები...

შენი თმები ვიგრძნო საამო

შენი...

უნაპირო თვალები...

მინდა...

გათენებას ვუმზირო...

მინდა...

გავათენო უმზეოდ...

მინდა ცა... უნაკლო, უძირო...

თავი...

ისევ ვიგრძნო უმწეოდ...

მინდა...

გაწვალებდეს, გათრობდეს...

ისევ, ჩემს სიყვარულს ემონო...

უცებ, მაისში რომ გათოვდეს...

ჩვენ კი...

ოცნებები გვეგონოს...

სულში,

ამ ლექსებში კი არა...

ზაფხულს, ეგ თვალები ათოვდეს...

გულში გაგეჩხიროს იარა...

მაინც...

უჩემობა გაფრთხობდეს...

მალე დაიწყება ქარის აგონია,

ქარში გაიშლება დალის ნაწნავები...

თითქოს გაზაფხული სულში არ მქონია,

ისე აკივლდება ფიქრი ნაწვალები.

და ჩემი თითები,ყინვით აცრილები,

მაინც გაჩუქებენ სითბოს თამარქალურს,

ღამის პალიტრაზე ფერი ნაციები...

მზეს ყურძნის მტევნებში ვეძებ გადამალულს.

როცა ჩემს ქათქათა ფიქრებს მიგათოვე,

თითქოს დაგამსგავსე ცისფერ მოლანდებას,

ახლა ჩამოჯდება ტოტზე სიმარტოვე,

მერე ფეხაკრეფით მოვა მონატრება.

აქ წუხელ ღამე იწვა მინაზე

შორს ხმაურია ქუჩის.

უკვე გათენდა, ცა დავინახე,

ცა სარკესავით ლურჯი.

გათენდა

მხოლოდ მე ვიკარგები,

საკუთარ ხელებს ვუმზერ.

უკვე გათენდა, შავი დარდები

ნელა იშლება გულზე.

აქ წუხელ ღამე იწვა მინაზე,

შორს ხმაურია ქუჩის.

უკვე გათენდა,

ცა დავინახე,

ცა, სარკესავით ლურჯი.

მარტო ვარ, გული გათავდა უკვე,

ჩანს დედამიწა რუხი.

და გულმოკლული ვუსმენდი წუხელ

ჩემი ფიქრების წუხილს.

აქ შავი ღამე იწვა მინაზე,

აქ ხმაურია ქუჩის.

უკვე გათენდა,

ცა დავინახე,

ცა დავინახე,

ცა სარკესავით ლურჯი.

ლიზას ოჯახთან ყველაფერი გასაგები იყო,მაგრამ წინ იყო გიორგის ოჯახთან 

შეხვედრა.გიორგის დედ-მამა,ბატონი კობა და ქალბატონი ლია,მარტის დასაწყისში 

წავიდნენ თავიანთი ნაკვეთის მოსანახულებლად პანტიანში.აპრილის ბოლოს 

აპირებდნენ თბილისში ჩამოსვლას,როცა გამომგზავრებამდე ერთი კვირით ადრე,მათმა 

ერთადერთმა ვაჟმა ტელეფონით შეატყობინა,რომ ცოლი მოიყვანა.გიორგის მამას არაფერი უთქვამს,ქალბატონი ლია კი,როგორც ყველა დედა,ნერვიულობდა: ”შვილმა რამე შეცდომა არ დაუშვასო”.ზარის 

შემდეგ,ჩაიცვეს და თბილისისკენ წამოვიდნენ.10სთ-ზე სახლში იყვნენ.12-ისთვის გიორგი 

მოვიდა ლიზასთან ერთად.თან ლიზას ტანსაცმელიც წამოეღო.გიორგი და ბატონი კახი 

შეთანხმდნენ, რომ ქორწილი ორ კვირაში იქნებოდა, 10მაისს. მანამდე გიორგისთან იცხოვრებდნენ,როგორც ოფიციალური მეუღლე.ლიზას სახლში 

დატოვებას აზრი არ ჰქონდა,რადგან უკვე ფეხმძიმედ იყო "გიორგისგან”,როგორც 

ოჯახმა იცოდა. 

კარების გაღების ხმაზე ქალბატონი ლია შემოსასვლელისკენ გაიქცა.როცა ლიზა 

დაინახა ჩემოდნებით,დაიბნა.გაკვირვებული სახით შეხედა გიორგის,რომელმას 

ლიზაზე ანიშნა: 

-დედა,ეს ლიზაა,ჩემი მეუღლე. 

ლიზას სახელის გაგონებაზე,ქალბატონ ლიას გაახსენდა გიორგის ტანჯვა ამ 

გოგოს გამო.მიხვდა,რომ შვილს უყვარდა ლიზა და გაუხარდა, ... კითხვის გაგრძელება »

,,წვიმს . . . __

ყველას ჰყოფნის სევდა თავისი,

ისე არავის ტოვებს ტიალი...

მაგრამ, ხომ არის აპრილ-მაისიც __

დრო სიყვარულის და ხეტიალის.

დრო, როცა ნუში ჰყვავის საყვარლად,

დრო, როცა მღერის თხმელის

ტოტებიც . . .

თუ მოგენატრო, ისევ აქა ვარ,

ისევ მარტო ვარ

და. . .

გ ე ლ ო დ ე ბ ი ...."

ადრე თუ გვიან, უეჭველად მოვა

სიბერე,

თავზე დაგვათოვს უთვალავი თოვლის ფანტელი!

გულის ტკივილით

შეცდომებსაც მოვინანიებთ,

შეცდომები კი რამდენია, ღმერთო, რამდენი.

დრო

მოვა, წლებად გადაბმული ვერცხლის წვიმები

გადარეცხავენ შემორჩენილ ჭუჭყიან

ლაქებს!

ჩვენ კი, სიცოცხლით დაღლილი და გახუნებული,

სათნო ღიმილით

გავიხსენებთ გარდასულ ამბებს:

ბევრ გულის ტკივილს, დიდ სიყვარულს, ცოტას

სიხარულს.

დაუნდობლობით მიყენებულ წყენას, სინანულს.

თურმე რამდენი შესძლებია

გესლიან ენას!....

თურმე რა ცოტა სდომებია ჩვენს გულის ტკენას.

ადრე, თუ

გვიან, უეჭველად მოვა სიბერე,

მოვა სიკვდილის მოლოდინით, დარდით,

გოდებით….

მაშ გავუფრთხილდეთ, გავუფრთხილდეთ ახალგაზრდობას.

ნუ დავამძიმებთ

უგუნური, მძიმე ცოდვებით!

გამოდი კაბიდან,

გამოდი თმებიდან,

დაღლილი სამყაროს რიტმიდან გამოდი.

დღეს ჩამოვიხსენი

სიმძიმე მხრებიდან

და ტანზე ზაფხულის ყვავილი ამომდის.

გამოდი სულიდან,

გამოდი წვიმაში,

პერანგს რომ ბრინჯაოს სხეული ააკრა.

ჩაწექი შიშველი

მხურვალე სილაში,

მთვარე ზღვის ნაპირებს ალერსით დააკვდა.

გამოდი და ისე

თამამად მიყურე,

მიჭირდეს დიდი ხნით მე შენი გაძლება.

სარკიდან გამოჭრილ

ალესილ ფიგურებს

შენი ანარეკლი გაუვლის, გაძვრება.

გამოდი და მზეზე

გული დაასვენე,

სიახლის ძიებით დამფრთხალი, ნარბენი.

ესპანურ კანტატას

მღერიან მასები

და კვდები ცეკვაში ცეცხლივით კარმენი.

გამოდი, სისხლივით

ჩქარია კორიდა,

გამოდი და "ოლე" შესძახე ტრიბუნებს.

გამოდი, დაჭრილი

მოვედი ომიდან

და შენს თავს ვიბრუნებ.

გაქრება ყველა ზღაპარი ერთად,

მაგრამ დარჩება ჩვენი ზღაპრები.

შენ გადაფურცლავ ცვალებას ფერთა,

და უსათუოუდ მოგენატრები.

და მერე მოვა სხვა გაზაფხული,

და თეთრ ფერებში შენ მოირთვები,

იდგება მხოლოდ უხმო წარსული,

და თეთრ ფურცლებზე თეთრი რითმები...

და შეიცვლება აქ ბევრი რამე,

შეიცვლის სახელს ქუჩაც,უბნებიც,

სიზმრებში მოვა ის თეთრი ღამე

და მე უსაზღვროდ გესაუბრები.

შენ ალბათ მერე სხვას შეიყვარებ,

არ ემონები უმიზნო ლოდინს

და დაივიწყებ მალე,სულ მალე,

რომ სიყვარული სულ ერთხელ მოდის.

და შენ იქნები კვლავ ბედნიერი,

და გაზაფხულზეც კვლავ მოირთვები,

მე კი დამრჩება შენზე ფიქრები

და თეთრ ფურცლებზე თეთრი რითმები..

გაზაფხულია, კეკლუცობს მარტი,

ტიტების ზღვაში ჩაეშვა სევდა,

უშენოდ აპრილის არააქვს აზრი,

და სიყვარულიც ნელ-ნელა ცვდება.

გაზაფხულია, დაეტყო თბილისს

ჭრელი ფერებით ივსება ქუჩა,

ყოველ საღამოს ვარდების ბაღში,

სხვათა სიყვარულს ბოლო არ უჩანს.

გაზაფხულია, თუმც ჩემთან ცივა,

მე კვლავ იანვარს ვეტრფი მცხუნვარეს,

ხანდახან როცა სარკეს ჩავუვლი

შევეფეთები ოდნავ მუქ თვალებს.

წვიმს გაზაფხულზე, წვიმს სიყვარული,

ატმის ყვავილებს დაყვება ქარი,

მტკვრის შესართავთან არაგვისპირას

პაწაწკინტელა ოცნება ყვავის.

გაზაფხულია, მიყვარს მაისი

უზომოდ მიყვარს ვარდების სუნთქვა,

უშენოდ არ აქვს სიცოცხლეს აზრი,

მაგრამ სიყვარულს ბოლო არ უჩანს...

შორენამ მიტოვებული, მოტყუებული, საწყალი ქალის ამპლუა მოირგო და მეტი პოპულარობისთვის ახალი თემა შემოგვთავაზა.

შორენას ,,მძიმე ისტორიის" მეორე მხარე - რას ყვება ქმარი, რომელზეც შორენამ ფართო აუდიტორიას უამბო.

ზურა ბარბაქაძემ,- შორენას ყოფილმა ქმარმა განაცხადა რომ შორენამ გადაცემა პროფილში იცრუა. დღემდე ყველას ეგონა რო მათი განქორწინების მიზეზი ქმრის ღალატი იყო ამით შორენას თავმოყვარეობა შეელახა. ზურას ამ ვერსიაზე ეცინება თუმცა უკვირს, რატომ ამბობს ასეთ სისულელეს ყოფილი მეუგლე, რომელზეც როგორც თვითონ ამბობს აბოდებდა.

ყოფილი ქმარი შორენას 6-ჯერ მოტაცებს უარყობს. ბეგაშვილი არც მას და არც არავის მოუტაცია რადგან სკოლიდან შეყვარებულები იყვნენ.

ზურამ შორენაზე ყველაფერი იცის- ბავშვის გამო დღესაც აქვთ კონტაქტი. ზურა ამბობს რომ ზუსტად იცოდა განქორწინების შემდეგ შორენა რა გზას აირჩევდა. ისიც იცოდა რომ შორენა მარტო არ დარჩებოდა და პოპულარობასაც მიაღწევდა. იმასაც ამბობს რომ განშორება გაუჭირდა 1 მარტივ მიზეზს ასახელებს:- ადრეულ ასაკში დაქორწინებამ გამოიწვია ურთიერთობის გაფუჭებამო.

ზურა იმასაც უარყოფს რომ "ფლეიბოის" ფოტოსესია გახდა დაშორების მიზეზიო. პირიქით მას სურათები ძალიან მოეწონა.

ზურა ცდილობს ევას (შორენასა და ზურას შვილი) მომავალი უზრუნველყოს, თვითონ ოჯახურ ბიზნეშია ჩაფლული, სურს ბევრი შვილი ყავდეს. შორენა კი მის წარსულში დარჩა.

ექსმამამთილი კი ყოფილ რძალზე ამატებს რო ... კითხვის გაგრძელება »

ათს აჩვენებენ უკვე ისრები!

იასამნებმა აწვიმეს ქალაქს

სიყვარულის და სიცოცხლის მღერით,

ნაზი სურნელით გახსნეს აპრილი

თაიგულების გზებზე დაფენით.

მოდის,მოარხევს ცათა სანახებს,

ლაღი ამაყი ტანად ჩინარი,

და არც არავის არ ტოვებს ქვეყნად

ვინც რომ არ ყავდეს გულ ნატკინარი.

ეს აისია,ამ საოცრების

მაისის ფეთქვით რომ ახლოვდება,

გადმოიფრქვევა ზეცის თავანი

და ვინც არ ფიქრობ მასში ახდება.

თუ ეს აპრილი მინიშნებაა

იმის რაც ქვეყნად ოდესღაც იყო,

მაისი მისი გაცხადებაა

თვალ და ხელ შუა რაც რომ დაიწყო.

შენ გელოდები!ათს აჩვენებენ

გულში კვეთილი ცივი ისრები,

სად ხარ?! არ ისმის შენი არც ჩქამი,

მიხმე საცაა გადავიჭრები.

ბაღში ვიჯექი სუსხიან საღამოს,

სიცივე გამჭოლი ძვალ-რბილში ატანდა,

ვხედავდი ბეღურა ბეღურას ათბობდა,

ჩემს გულს კი გამთბობი არავინ არ ჰყავდა.

ვიჯექი მარტოკა, ვუცქერდი ბეღურებს,

მაგონდებოდა მე ჩემი ტრფობა,

უეცრად ღრუბლებმა პირი შეიკრეს

მოულოდნელად დაიწყო თოვა.

შევსცქერდი ბეღურებს და გულში ვნატრობდი

ნეტავი იყოს აქ ჩემი სატრფო,

ჩაფიქრებულმა მიმოვიხედე

მაგრამ მე ისევ ვიჯექი მარტო.

ისევ ვიჯექი მარტოკა სკამზე,

სიცივე გამჭოლი ძვალ-რბილში ატანდა,

ვხედავდი ბეღურა ბეღურას ათბობდა,

მე კი ამ ქვეყნად არავინ არ მყავდა!

მე თუ მოვედი მოვალ მახვილით 

დაგინგრევ სახლკარ 

მოგიკლავ მაგ ქმარს

წაგიყვან ჩემთან 

დაგადგავ გვირგვინს

(მხოლოდ უბრალოს მე არ მიყვარს ოქრო და ვერცხლი)

ვიცხოვრებთ ერთად 

თუ შემიყვარებ მე მზე არ მინდა!

და თუ იტირებ ამ ჩემს ფეხებს 

მაინც ჩემი იქნები!

გთხოვთ ჩემ სიკვდილში დამნაშავე სცნოთ ქალი-ელვა,

ის ვინც უეცრად შემოიჭრა ჩემს ცხოვრებაში.

დაუკითხავად მიმოფანტა ჩემი სიმშვიდე

და გარდასული მომანატრა აწმყო- მყოფადში.

მოჩვენებაა,ალი არის, აზრი არა აქვს

ვით ქარის დევნა-მოხელთებას ტრიალ მინდორში...

ფრთიანი სიტყვა შეაჩერებს მხოლოდ და მხოლოდ,

ვით ვერცხლის ტყვია შეუცდომი ჩუბინის ხელში.

სიშლეგის ზღვაში თავზე ხელი მაქვს აღებული

და ამას ვითხოვ თუ ყინულის გულს ვერ ვაურვებ,

რომ ჩემს სიკვდილში დამნაშავედ სცნოთ ქალი ელვა,

ჩემს ცხოვრებაში ავბედითად გამოჩენილი.

ამაოებას განშორებული

არ დავიღლები მე მზის ფერებით,

როგორც სანთელი მისთვის მლოცველი

წერით თუ ხატვით უცხო ფერებით.

ცისფერ თვალების მზერას მივყვები

და უშენობას ვითვიმ წამებით,

თუ სიხარული არ მიწერია

დაე აღვსრულდე მე ამ წამებით.

დასაბამიდან დასასრულამდის,

დასავალიდან ასავალამდე,

მარადიული სული მდევარი

არ მიგატოვებს ვიცი ზეცამდე.

გინდა სენ სახელს მოვფენ სამყაროს?

საფიცარიდან კიდით-კიდემდე

და არ დავცხრები მანამდე სანამ,

ხმას არ მივაწვდენ მე მზიდან მზემდე.

კრავი ძლევს ურჩხულს! დაწერილია

და უცილობელად ასე იქნება.

მგელი და კრავი ერთად მოძოვენ,

რადგან უფალმა ასე ინება.