მე მოგიძღვენი წითელი ვარდი შენც ამ ვარდივით გაწითლდი ვხედავ, სიყვარულს ნიშნავს წითელი ვარდი ეს გაწითლება რას ნიშნავს ნეტავ? თვალს ნუ მარიდებ გემუდარები გთხოვ გამისწორო მტკიცე თვალები. არაფერს მეტყვი?- არ გთხოვ ძვირფასო ყველაფერს მეტყვის შენი თვალები თვალებს რატომ ხრი?-ნუთუ გრცხვენია? ნუ გერიდება, მე არ გიწყრები, სხვა გიყვარს?-კარგი ძვირფასო მე კი მიყვარხარ თავდავიწყებით. ხშირად სიზმარში მე გხედავ შენ ჩემსკენ მოდიხარ, სხვისკენ ბრუნდები, სხვისკენ მიდიხარ, წადი ძვირფასო მე წინ სიყვარულს ვერ აღვუდგები -გიყვარს? გიყვარდეს, მე ვერ დაგიშლი მწარედ კი სტირის ეს ჩემი გული, და იყავ სხვასთან შენ ბედნიერი
|
მონატრება ტკივილამდე გაგიგია? ხოდა სწორედ ასე მენატრები... გაგიგია მონატრებით გადარევა? გავგიჟდები ისე ძლიერ მენატრებიიი. შენ ცრემლები მონატრების გაგიგია? ცრემლად ვდნები ისე ძლიერ მენატრები |
იცი? როგორ შვენის შენ თვალს ცრემლები
ჩადრში რომ მალავ შეუმჩნევლადა!
არც დაღად ატყობ, სევდას შენს სახეს
რომ არ გიგულონ უსუსურ ქვრივად!…
იცი? როგორ გშვენის თვალზე ცრემლები?
მაგ ლამაზ სახეს რომ ანათებენ.
მაგრამ ამ თვალის ლამაზმა ცქერამ
დაისადგურა ჩადრში ადგილი.
ქვრივმა ქალმა კი ამ ყველაფერზე,
მორიდებულად თავი დასწია. |
მივალ ქუჩაში და ვუსმენ ჰანგებს აქვე არიან მკრთალი შუქები და ლამპიონის სევდიან თვალებს მალე შეცვლიან ბნელი ქუჩები. |
ყვავილების ქვეყანა ვოლგით შემოვიარე პაბრიშკები დამეშვა სულ დისკებზე ვიარე...
წუხელ სიზმარში გიხილე გაკოცე აღარ გაგიშვი გამომეღვიძა მე საწყალს და ხელში შემრჩა ბალიში....
გუშინ დავთვერი ვიჩხუბე მაგრად გაბრაზებულმა გავტეხე ვაზა მერე დავწყნარდი და შენს ოთახში წყნარად ისმოდა ჩორნიე გლაზა..
ყველაზე მაგარია დღეს ჩემი ბებო ერთი ერთზე ნაცემი ჰყავს რემბო რუსთაველი დაიჭირა ფაქტზე ვეფხისტყაოსანი დაახია თავზე......
გოგონას ჩასძინებოდა მივეპარე და ვაკოცე აბა სხვა რა უნდა მექნაო გამოეღვიძა და მითხრა შენ შეგარცხვინა ღმერთმაო მარტო კი არ უნდა გეკოცნა სხვა რამეც უნდა გექნაო.....
ძილინებისა ტკბილი სიზმრები ხელში ნაჯახით დაგესიზმრები ტანზე მეცმევა ლურჯი ჯინსები მარკა წარწერით დ ა ი ბ რ ი დ ე ბ ი
ზღვა ისე ღელავს როგორც ტომატი ხელში მიჭირავს მე ავტომატი ბებიაჩემმა მოხარშა ღომი ვიეტნამში დაიწყო ომი
|
მორჩა გათავდა ეს ყველაფერი, უკვე დამთავრდა, ჩემი ცხოვრება ზღვარს გადავიდა და სიყვარულმა მე დღეს დამფლითა
მორჩა გათავდა ბედნიერი უბედურება, მე განმერიდა, ჩემი ლექსების მუზა დღეს შორს გაფრინდა და მარტო დავრჩი მე უბედური, აქ რაღა მინდა.
ჩემი ცხოვრება ხვალ იწყება თითქოს თავიდან მე ეხლა მინდა გადმოხტომა სადღაც მაღლიდან ღმერთმა თუ იცის მე სიყვარულმა როგორ დამცინა ამ ცხოვრებაში მე ოცნებაც კი აღარ მინდა |
სიმარტოვე ქარი წვიმა ჩემ გულში ხო ყველას ძინავს მე არ მტოვებს მუქი ფერი ეს ქარია ჩემი მტერი, სიბნელეა სულმთლად სულში ტანჯვა ვნახე სიყვარულში, სიმარტოვე ქარი წვიმა ღმერთმა იცის როგორ მცივა. |
მოვა დრო და უშნობა თავს გამახსენებს გული ატირდება და თვალებიდან ცრემლები დაიწებს დენას გონება ფიქრს დაიწყებს გულიც მას აჰყება და უეცრად ყველაფერი გაჩუმდება.
მოვა დრო და ისევ გაწვიმდება უშენოდ ცხოვრება ძალიან ატირდება გონება დაიღალა ამდენი ფიქრით გული დაიღაა ამ დიდი სევდით.
მოვა დრო და უშენობა თავს გამახსენებს მოვა დრო და ჩემი ცხორება ისევ ატირდება. |
სულის სიმშვიდეს ვერ ვპოვებ ვიცი, აქ ყველაფერი უსახელოა, აქ სიყვარული გათელეს ფეხქვეშ და ღიმილიც კი უმნიშვნელოა... |
შენი გულის ლამპარი ვარ, მე კი შენთვის გამქრალი ვარ, მიყვარხარ და მეყვარები სხვებს კი სულ არ ვებრალები, გული მტკივა ამის გამო, მაგრამ შენ სულ მემალები. მითხარ ღირდა შენთვის ფიქრი?! მაგრამ შენ მას ვერც კი მიხვდი მიყვარხარ და მეყვარები, ზურმუხტს გიგავს ეგ თვალები.
არის იაკობ თორიას დაწერილი ლექსი. |
ნუთუ ვერ ხედავ როგორ მიყვარხარ ნუთუ ვერ ხედავ ახლაც შენი ვარ შენ უნდა მიხვდე რომ სხვისი არა ხარ მინდა იცოდე მუდამ შენი ვარ
|
Взметни скорей булавою, затейница русских лет, над глупою головою, в которой веселья нет.
Ты звонкие узы ковала вкруг страшного слова «умрем». А музыка - ликовала во взорванном сердце моем.
Измята твоих полей лень, за клетью пустеет клеть, и росный ладан молелен рассыпан по небу тлеть,
Яркоголовая правда, ступи же кривде на лоб, чтоб пред настающим завтра упало вчера - холоп!
Чтоб, в облаках еще пенясь, истаяла б там тоска! Чтоб город, морей отщепенец, обрушился в волн раскат!
|
Меня застрелит белый офицер не так — так этак. Он, целясь,— не изменится в лице: он очень меток.
И на суде произнесет он речь, предельно краток, что больше нечего ему беречь, что нет здесь пряток.
Что женщину я у него отбил, что самой лучшей... Что сбились здесь в обнимку три судьбы,— обычный случай.
Но он не скажет, заслонив глаза, что — всех красивей — она звалась пятнадцать лет назад его Россией!.. |
Хочу я жизнь понять всерьез: наклон колосьев и берез, хочу почувствовать их вес, и что их тянет в синь небес, чтобы строка была верна, как возрождение зерна.
Хочу я жизнь понять всерьез: разливы рек, раскаты гроз, биение живых сердец — необъясненный мир чудес, где, словно корпус корабля, безбрежно движется земля.
Гляжу на перелеты птиц, на перемены ближних лиц, когда их время жжет резцом, когда невзгоды жмут кольцом.. Но в мире нет таких невзгод, чтоб солнца задержать восход.
Не только зимних мыслей лед
...
კითხვის გაგრძელება »
|
Вещи — для всего народа, строки — на размер страны, вровень звездам небосвода, в разворот морской волны.
И стихи должны такие быть, чтоб взлет, а не шажки, чтоб сказали: «Вот — стихия», а не просто: «Вот — стишки» |
Стране не до слез, не до шуток: у ней боевые дела,- я видел, как на парашютах бросаются люди с крыла. Твой взгляд разгорится, завистлив, румянец скулу обольет, следя, как, мелькнувши, повисли в отвесный парящий полет. Сердца их, рванув на мгновенье, забились
|
იყო და არა იყო რა, ამქვეყნად რა არ ხდებოდა, ვიღაცა გრძნობას იძენდა, ვიღაცის გრძნობა ქრებოდა, ვიღაცას ვიღაც უყვარდა, ვიღაცას ის არ უყვარდა, ვიღაცა იმას ნანობდა ის ვიღაც რომ შეუყვარდა. მეკი ძალიან მიყვარდი, განვიცდი რომ შემივარდი, რადგანაც შენ გადააგდე მე რომ გაჩუქე ის ვარდი. არადა ჩემთვის იყავი ბედნიერების სათავე და ვხვდები რომ სიყვარულით ვერ მოგითოკე სადავე, ვერ მოგითოკე აფრები, ახლა შენამდე შორია, მეგონა გული გქონდა და თურმე ყინული გქონია. ეს ლექსიც მაშინ დავწერე როცა შენ ჩემგან წახვედი, ჩემს გულის ნაპირს მოსწყდი და სულ სხვა ნაპირზე გახვედი. წახვედი?....წადი შორს წადი, იქნებ სულ გადამავიწყდე, შენ შენსას თუ დაიკვეხნი, იქ ჩემიც არ დაგავიწყდეს.
|
რაზმებად შევკარი დაჭრილი გულები, გარდაცვლილ იმედებს სანთელი დავუნთე, ლოცვით გავაცილე მზედაკარგულები, ქვესკნელის შიშები უბეში გავუთბე. განწყობა შევცვალე ისევე განწყობით და სარკმლის რაფაზე ვარდები დავაწყვე, სიცოცხლე ვამხილე მომავლის აწმყოში, აწმყო კი წარსულის ჩანთაში ჩავაწყვე. თაროზე შემოვდე გრძნობათა წიგნაკი, რომელშიც, ოდესღაც ფაქიზად ჩავხატე პირველი შეხვედრა, და პირველ სიტყვაში პირველი მუდარა, მოდი და დამხატე... დამხატე ისეთი, როგორიც ახლა ვარ, მშვიდი და ამავ დროს საშინლად მღელვარე, დამხატეე ბავშვიც და ბავშვიც, რომ აღარ ვარ, დამხატე გიჟიც და ნახევრად მთვლემარე. . . დამხატე შიშველი დარდების ამარა,
|
|
