ეს დღეც დაღამდა.კიდევ ერთი დღე, ნაცრისფერიდა ჩვეულებრივი; ერტხელაც ვცადე_ვერ მოვახერხე, ვერ გავარღვიე მაინც ჯებირი. დღესაც არავის ესმოდა ჩემი, (ვისაც ესმოდა,მიწაში იწვა), კაცის ფიქრივით შავი და მძიმე თავის წიაღში მიხმობდა მიწა. მე ხსნას ზეცაში ვეძებდი მაინც მაგრამ გაფრენა ვერარ გავრისკე და თანაგრძნობით ვუმზერდი.როგორ
|
უჟმური ქარი წვიმის ღრუბლებს დაათარეშებს, სულშიაც გაწვიმს და თვალებში გეყრება მტვერი, ხარ გაძარცვული სიყვარულის და მზის გარეშე და შენს სათირალს კი არ ტირი, გედივით მღერი. და ნაღვლობ ისევ: ,,საცოდავი ყვავის ბახალა წვიმამ დაახრჩო თუ ზეცაში აფრენის რისკმა?!” ახლაღა ხვდები, თუ ცხოვრებამრარიგ დაგღალა, შენ კი,სულელო,
|
მე ღმერთმა შემქმნა შენი ნეკნიდან ოდესღაც,წინათ... და იმის შემდეგ გვქონდა საერტო სულიც და ხორციც, მზეცა და ქარიც, თოვლიც და წვიმაც... მაგრამ დამასწარ,მიიქეც წიაღს, დამტოვე... მე კი... ო, მე კი არა, მიწაზე დაგრჩა შენ შენი ნეკნი; და ვგრძნობ,ო,ადამ,როგორ დაეძებ
|
მოვდიოდით სოფლის გზაზე, თოვლი მიწას ქარგავდა, მახსოვს,თოვდა სულ სხვაგვარად და უწინდელს არ ჰგავდა.
ვდუმდით,მაგრამ ჩვენი გული სხვა სასწაულს ელოდა და ჩვენს ნაცვლად თეთრი თოვლი, თეთრი თოვლი მღეროდა.
დაგეკარგე...დამეკარგე... მაგრამ ხსოვნას, დაკოდილს,
|
ამ უსაშველო ფიფქების ცვენამ და საფიქრალმა წამლეკოს ლამის, მე ვარ და ჩემი თეთრი ნაბადი გამთენებელი უძირო ღამის.
როცა ვიგონებ დაკარგულ სითბოს და როცა ვდარდობ დაკარგულ ბედზე,_ ჩამოდის ზეცა უთვალავ ლაშქრით და ყამარ-ქალის ნაკვალევს ეძებს.
...და დავიღლებით როდესაც ძებნით, როდესაც ქრება სურვილი ქროლვის,_
|
რამდენი ღამე უნდა მეთია, რომ საოცარი მეთქვა ზღაპარი. რაც მოვახერხე,ზღვასში წვეთია, აფსუს!რამდენი ვერ მოვასწარი; მაგრამ როდესაც ღმერთი ინებებს და წასასვლელად გავემზადები_ ძილს დაუფრთხობენ სხვა უფლისწულებს ახალი დროის შეჰრაზადები და როცა მოვა სხვა გაზაფხული, აფეთქდებიან სულ სხვა ყლორტები_ მე მოვალ ისევ...სულგანაბული
|
მაშინ ზღვის პირად მაგნოლია ყვაოდა თეთრად.
ერთად ვიყავით.ზრვა კი...ზღვა კი მარტოკა იყო
და მაშინებდა ზღვის წუხილი,ბორგვა და ფეთქვა.
მაშინ ზღვის პირას მაგნოლია ყვაოდა თეთრად
ჩემი სულივით და მინდოდა...მინდოდა მეთქვა,
მაგრამ წახვედი და სათქმელიც ქარმა წაიღო...
მაშინ ზღვის პირად მაგნოლია ყვაოდა თეთრად...
ახლა მარტო ვარ...ზღვა მაშინაც მარტოკა იყო.
ნ.კოლხი |
ეს სიტყვები წარწერილია ქალის(კარპაკის)მიერ ქმრისადმი მიძღვნილ გემმაზე,
რომელიც არმაზის ნეკროპოლში იქნა ნაპოვნი.ეს გულის სიღრმიდან ამოხეთქილი ძახილია,
რომელიც საყვარელი ადამიანის ნაადრევი სიკვდილითაა გამოწვეული.
(ვუძღვნი კარპაკს)
სარკოფაგიდან შენი ხმა მესმის,
ო,უნაზესი შენი ჩურჩული,
ათასწლეულთა მღვრიე ქაოსებს
სამარადისოდ ხარ შეხიზნული.
მაგრამ რას გვიშლის დრო და მანძილი,
ჩვენ ჩვენი ბედით ვართ თანასწორი,
მეც ცოლი ვიყავ,მეცა ვარ ქალი,
შენც ქალი იყავ და გერქვა ცოლი.
ჩვენი ტკივილი ,ასეთი მძიმე,
ვერ დაიტია, ო,გულმა ჩვენმა,
ჩემსას იაიფი ლექსები ამხელს,
შენსას კი შენი ძვირფასი გემმა.
ჩვენ ჩვენი დარდი გავფინეთ ქარში,
ავყარეთ წუხილს რკინის ხუნდები,
ერთ დროს შენს გულ-მკერდს რომ ამშვენებდა,
დღეს ობლად ყრია იაგუნდები.
გაივლის კიდევ სულ ცოტა ხანი,
მეც იმ წყვდიადში გადავეშვები
და როგორც შენი ლამაზი მძივი-
დაიფანტება ჩემი ლექსებიც.
მაგრამ, ,,ო,ძევახ,სიცოცხლევ ჩემო!”_
დაჭრილი სულის ურვა-გოდება,
დარჩება ასე,სამარადჟამოდ,
ისევ და ისევ განმეორდება;
ისევ და ისევ გაიმეორებს
ათასი ქალის ბაგე მთრთოლვარე,
სანამ სიკვდილი ქვეყნად ბოგინებს
და სანამ არმაზს ანათებს მთვარე;
სანა
...
კითხვის გაგრძელება »
|
ქუჩაში ეგდო დახეული დედის წერილი,
ავიღე კრძალვით, საოცარი ვიგრძენი სევდა...
სულ ორიოდე სიტყვა იყო გადარჩენილი
,,არ გაცივდეო!.." _ შვილს წერდა დედა.
არ გაცივდეო!.. ეს სიტყვები გაგათბობს მარტო
მასში უძილო ღამეები და ღრმა ფიქრია...
ოხ, მე არ ძალმიძს არ ვიტირო და არ ვიდარდო,
რომ დედის ლოცვა ნაკუწ-ნაკუწ ქუჩაში ყრია.
მე ამ ლექსს ვარქმევ სიტყვებს, - ბედად გადარჩენილებს,
ვიდრე თვალებში ბოლო ბინდი არ ჩაგდგომიათ,
გემუდარებით, გაუფრთხილდით დედის წერილებს,
დედის სათუთ გულს გაუფრთხილდით... ის ღრმა ფიქრია.. |
მოდის აპრილი და ფიქრებს მისევს,
ისევ და ისევ მიხსნის იარებს
და გზებს მახსენებს,იმ გზებს,რომლებიც,
მე და შენ ერთად ვერ გავიარეთ.
ქარი ალუბლის ყვავილებ ფანტავს
და გაზაფხულის სურნელით ვთვრები,
რა გვაწუხებდა,რა გვიხაროდა,
ვერ გაიგებენ ვერასდროს სხვები.
ვერ გაიგებენ ვერასდროს სხვები,
როგორ გვძულდა და როგორ გვიყვარდა,
როგორ ვეძებდით ერთმანეთს თრთოლვით
და გზაზე როგორ შემოგვიღამდა.
როგორ წახვედი და დამიტოვე ,
მოგონებები მძიმე და მხსნელი,
რაც შევიცანი შენგან და შენით
დამრჩება სხვისთვის ამოუხსნელი.
ღმერთი კი ...ახლაც ზეცაში სუფევს,
რწმენად ,ნუგეშად,შვებად,იმედად
და იმ ღიმილით სულ სხვას აპურებს
ჩვენთვის რომ ვეღარ გამოიმეტა.
ნ.კოლხი |
|
