.

მაგრამ ჩემთვის უძვირფასესი ადამიანი, შემიყვარდებოდა. გიორგი ჩემი სკოლელი იყო, როცა გავიცანი მე-10 კლაში ვიყავი, ის კი მე-11. გაცნობის დღიდანვე ვხვდებოდი, რომ ეს ადამინი ჩემს ცხოვრებას შეცვლიდა და ისეთს გამხდიდა, როგორიც უნდა ვყოფილიყავი. მოსიყვარულე ადამინი იყო, არაფერს მაკლებდა, სულ ერთად ვიყავიათ, მაგრამ მაინც რაღაც ჩატეხილი ხიდი იყო ჩვენს შორის. მე და გიოს საერთო მეგობარი გვყავდა ლიზი. ჩვენი სიყვარულის 1 წლის თავს დაემთხვა ლიზიკოს დაბადების დღე. რა თქმა უნდა ორივე დაგვპატიჟა და წავედით. მშვენიერ დროს ვატარებდით, მაგარამ უცბად გიო მოვიდა და მთხოვა რომ აივანზე გავსულიყავით- სალაპარაკო მაქვსო. სახეზე ფერი არ ედო, მივხვდი რომ რაგაც ცუდი უნდა ეთქვა, მაგარმ ასეთ საშინელებას არ მოველოდი. 

-სოფო, იცი მე.. საქართველოდან მივდივარ. 

-რატომ? 

-მთელი ოჯახი მივდივართ საცხოვრებლად გერმანიაში.. სოფო მე აღარ დავბრუნდები უნდა დავშორდეთ. 

-კაი გიო! კარგად! 

მეტის თქმა ვეღარც მოვახერხე.. 

ეს იყო ჩვენი ბოლო საუბარი. ლიზის დამშვიდობების გარეშე და გიოს ბოლოჯერ ნახვის გარეშე, რაც მერე ბევრჯერ ვინანე, წამოვედი სახლში. 

მეგონა ცხოვრება დამთავრდა, არავისთან აღარ მქონდა ურთიერთობა. აღარც ლიზის ზარებს ვპასუხობდი და არც გიოსას. 

1 თვე არც სკოლაში მივსულვარ. ცხოვრება უფრო მიძნელდებოდა. გადიოდა დღეები და ჩემი სიყვარული უფრო და უფრო ძლიერდებოდა.. 

დამთავრა სკოლა.. 

ბანკეტი, რომელიც ყველასთვის ერთერტი უბედნიერესი დღეა ჩემთვის ჩვეულებროივი იყო. იმ წელსვე ჩავაბარე უნივერსიტეტში. თიტქოს ახალი სიყვარული მეწვია მაგრამ ჩემი გული ისევ გიოს ეკუთვნოდა. 

სახლში ვზივარ, გიოზე ვფიქრობ და აწკრიალდა ტელეფონი. 

-ალო.. 

-სოფო, როგორ ხარ? ლიზი ვარ 

-როგორ ვიქნები ლიზი ცუდად. შენ როგორ ხარ? 

-კარგად, ეხლა გიოს ველაპარაკე გერმანიიდან დამირეკა,ყველაფერი კარგად არისო, მოგიკითხა, ისევ სიგიჟემდე მიყვარსო.. 

-არ მაინტერესებს ლიზი და საერთოდ გიკრძალავ გიოზე ლაპარაკს ჩემთან, და ტელეფოონიც გაითიშა. 

გავთიშე ტელეფონი და კარაგა ხანი არც ლიზის დაურეკავს. ინსტიტუტიც დავამთვრე და ვთხოვდები. ქორწილის დღე დაინიშნა,თითქოს ბედნიერი ვიყავი, მაგრამ გულში ისევ გიო მიყვარდა. ჯვარს სამებაში ვიწერდით. 

ჯვრის წერა დაიწყო. უცებ თვალწინ გიო დამიდგა. ისტერიკული ტირილი ამიტყდა. ტაძრიდან გავიქეცი და ქორწილიც ჩაიშალა! ამასთან ერთად ამ დღის მერე არავის არ ვუნახივარ. იმ საღამოს საქართველოდან წავდი ძალიან შორს. 1 თვე მშობლებსაც კი არ შევეხმიანე. მხოლოდ უმისამართო წერილებს ვუგზავნიდი, სადაც ვწერდი რომ კარგად ვიყავი და სხვას არაფერს. 

ამერიკაში ვიყავი,სადაც გავიცანი ქართველი ბიჭი, რომელიც ვითომ შემიყვარდა და მასზე გავთხოვდი. ერთი შეხედვით ბედნიერი ოჯახი გვქონდა. მალე შვილიც გვეყოლა-პატარა ანი. დრო გადიოდა, ანიც იზრდებოდა.. მან გადაწყვიდა გერმანიაში ესწავლა და იქ გადავიდა საცხოვრებლად.. რამდენიმე ხანში ანიმ გამოგვიცხადა, რომ შეყვარებული ჰყავდა და მალე დაქორწინებასაც აპირებდა.. დაინიშნა ქორწილის დღე და მე და ჩემი მეუღლე გერმანიაში გავემგზავრეთ. 

ულამაზესი ქორწილი იყო. გადავწყვიტეთ, ცოტა ხნით ანისთან დავრჩენილიყავით. ჩვენს იქ ყოფნისას გარდაიცვალა ანის მეგობრის ბებია.. 

სასაფლაოზე წავედით... 

უცბად ჩემი ყურადრება ერთმა საფლავმა მიიქცია,სადაც ქართული წარწერა იყო და რას ვხედავ, ჩემი დაუვიწყარი სიყვარულის საფლავია.. დიახ გიორგის საფლავთან ვიდექი. გამიჭირდა, მაგრამ გიორგის ოჯახი ვიპოვე. მივედი და აუხსენი ვინც ვიყავი. ჩემი დანახვა ძალიან გაუხარდათ, თბლად მიმიღეს და სიმართლესაც ფარდა აეხადა. გიორგი გერმანიაში სამკურნალოდ წასულა. ტვინის სიმსივნე ჰქონდა, მე არ გამიმხილა, რადგან არ უნდოდა დავტანკულიყავი, მაგრამ მე ხომ ისედაც ვიტანჯებოდი და ეთქვა სიკვიდილის ქინ მასტან ვიქნებოდი და ვეტყოდი რომ მიყვარდა.ასეთი მწარე სიმართლე გავიგე, მაგრამ გიოს ჩემთვის წერილი დაუტოვებია, სადაც მწერდა რომ უზუმოდ ვუყვარდი!!! ეს წერილი ყველაზე ძვურფასია რაც კი ამ ცხოვრებამ ჩემთვის გაიმეტა. 

მართალია მყავდა მეუღლე, რომელსაც სიგიჟემდე ვუყვარდი და შვილიც, მაგრამ არ მყავდა გვერდით ის ადამინი, რომელიც ჩემი პირველი და უკანასკნელი სიყვარული იყო!!! ასეთი დაუნდობელი ყიფილა ცხოვრება. ჯერ გიოს შემახვედრა, უზომოდ შემაყვარა და შემდეგ ისე მოკლა, რომ მის აცრემლებულ და დატანჯულ თვალებშიც კი არ ჩამახედა ბოლოჯერ და არ მათქმევინაა....მ ი ყ ვ ა რ ხ ა რ. .