მრავალ-მრავალ ახალ წელს ნაძვის ხეზე ჩიტი ჯდება, ოქროს ნისკარტს მაღლა სწევს, საქართველოს სადიდებლად მრავალ, მრავალ ახალ წელს! ჩემი გული სიხარულით, რა თქმა უნდა, ახლაც ძგერს, მშვიდობა და სიყვარული, მრავალ, მრავალ ახალ წელს! |
საახალწლო ნაძვის ხეზე ქალაქისკენ მომავალი ნიავქარზე უფრო მალი - დგას ბაქანზე ორთქმავალი. დაგანახათ წამით ნეტავ, უცნაური არის მეტად. ერთმანეთზე გადაბმული, ჩანს თერთმეტი სათაგური. წინ ეწევა დიდი კასრი და იმ კასრზე კბილებბასრი ულვაშა და კუდფუმფულა ფისუნია დასკუპულა. მემანქანის ფორმა შვენის, მემანქანის ქუდიც ხურავს და ტკბილი ხმით უხმობს თაგვებს, თან ხითხითებს ეშმაკურად: - ვისაც უნდა ქალაქისკენ უბილეთოდ გავაქროლო, აბა, ჩქარა ამობრძანდეს, ერთი წამი დაგვრჩა მხოლოდ. |
თოვლის ბაბუა გადმოლახა ზღვები და გადმოლახა მთები - მოდის თოვლის ბაბუა დათოვლილი მხრებით, დათოვლილი წარბებით, დათოვლილი თმებით. მოჰყავს დათუნიები მოაქვს საჩუქრები. გარეთ ცივი ქარია, ათოვს მთებს და ველებს. ალბათ სცივა ბაბუას - ვინ გაუთბობს ხელებს? როცა მოვა, ვიცეკვებთ და გულს გავიხარებთ, გაზაფხულის მოსვლამდე არ გავუშვებთ გარეთ. |
საახალწლო კარნავალზე ტანში ჟრუანტელი მივლის, ახალი წლის დილა დგება, ფიფქი -თოვლის შვილობილი ხელზე მტრედად მაფრინდება. მელაკუდა რა ხანია აღარ დასდევს კუდში იხვებს, დათვი, თითქოს ბატკანია, თავს გვიკრავს და ხმას არ იღებს. მგელს არა აქვს სულაც შიში, თოვლის პაპა როცა ჩნდება, ჩვენთან ერთად დგება რიგში და საჩუქარს ელოდება. მორის ფოცხიშვილი |
გვეუბნებიან, რომ თვალებით ვგავართ ერთმანეთს, შენი ღიმილი ზამთრადქცეულ მიდამოს მითბობს, ბუნებრივია, სულებითაც ვგავართ, ღრმერთმანი!.. კვლავ ნანინანატრ ბავშვობაზე მინდა მოგითხრო
ჩურჩულით, ხოლო მარტოობის საათებს წაშლის, აივანზე რომ ქარი დადის, ქარიზმატული, და საღამოსთან მისტიურად ამყარებს კავშირს, ჩემს განწყობაში თავნებობა ქალის მატულობს.
ეს სტრიქონებიც მოგხიბლავენ, გაგაოცებენ- თითქოს ევროპულ ყაიდის და ბევრად აზიატს, შემოვუნახოთ თოვლის ბაბუს საგზლად კოცნები, ჩამოურიგოს საქართველოს ფესვებს ვაზიანს.
მიმოეფერე დაღლილ ხელებს და დამაჯერე, რომ ფანტელები ნიადაგის ნაოჭს კემსავენ, მერე თითები მითიურად, ზღაპრად აღწერენ მოგზაურობას მთებში, სადაც ხარობს კესანე.
გარეთ იმპროვიზირებული დგანან ნაძვები, წყვილმა ფიფქებმა ფანჯარაზე ფრთები დახატეს, იფარფატებენ შუშხუნებიც, სანამ გაძლებენ… ოთახს სინათლის აურა აქვს. ვხვდებით ახალ წელს.
|
თუმცა მიწას თოვლი ფარავს და მზის სხივით აღარ იწვის, გულში მაინც ცეცხლი ელავს, დილა არის ახალი წლის. გაყინულა ნაკადული, წყლის ჩუხჩუხი აღარ ისმის; გულს კი მაინც ზეიმი აქვს - დილა არის ახალი წლის. ხეზე ჩიტი დაღვრემილა, თითქოს ფრენა აღარ იცის, გულს კი თითქოს ფრთა შესხმია - დილა არის ახალი წლის. გაძარცულა ხის ტოტები, ზედ ფოთოლი აღარ იძვრის; გულს კი თითქოს სიო არხევს - დილა არის ახალი წლის. ავდგეთ ქუჩებს მოვეფინოთ, გული სახლში აღარ იცდის; მივულოცოთ ჩვენს სამშობლოს - დილა არის ახალი წლის. ჩვენი თოვლის ბაბუა ნეტავ რად არ ჩანს, შორი გზიდან მომავალი ალბათ არსად ჩანს. შორი გზიდან მომავალი ჩვენ გველოდება. შემოვა და კმაყოფილი ჩვენთან დარჩ ება |
თქვენსკენ მოვეშურები, აბა, ჰერი, მარხილო! მოვალ წელი ახალი საამო და სალხინო. თეთრზე თეთრი ფიფქები მომყვებიან მტრედებად, სიუხვე და ბარაქა სახლში დაგებედებათ. აბა, ნუ შეგაშინებთ, თოვლის კორიანტელი, მომაქვს ქვეყნის სიკეთე და მშვიდობის ნათელი! მოდის ფიფქი, ფარფატელა, ნაძვის ხესთან ვმღერით ყველა. თოვლის პაპამ, კარგმა პაპამ ეს რა დილა გაგვითენა. მიგვიწვია ნაძვის ხესთან, გოგო-ბიჭი კოკროჭინა, საჩუქრებიც დაგვირიგა, ყელი ჩაგვიკოკლოზინა. |
თეთრი ციდან ფიფქი ცვივა, გვირილების ხელაო… ჩქარა ტაში, ჩქარა ტაში, აბა, დელი-დელაო! ჩვენს ნაძვის ხეს შემოევლოს წიფელა და თელაო. ეს რა კარგი, რა ლამაზი დილა გაგვითენდაო. თეთრი ციდან ფიფქი ცვივა, გვირილების ხელაო… ჩქარა ტაში, ჩქარა ტაში, აბა, დელი-დელაო!
|
თოვლის ბაბუა გადმოლახა ზღვები და გადმოლახა მთები - მოდის თოვლის ბაბუა დათოვლილი მხრებით, დათოვლილი წარბებით, დათოვლილი თმებით. მოჰყავს დათუნიები მოაქვს საჩუქრები. გარეთ ცივი ქარია, ათოვს მთებს და ველებს. ალბათ სცივა ბაბუას - ვინ გაუთბობს ხელებს? როცა მოვა, ვიცეკვებთ და გულს გავიხარებთ, გაზაფხულის მოსვლამდე არ გავუშვებთ გარეთ. |
საახალწლო რაც ძველია, ძველია, ძველია და მიდის. დღეს ახალი წელია, ზეიმია დიდი. დაფიფქული წარბებით, დათრთვილული ქუდით თოვლისპაპა მოვიდა თოვლი მოაქვს გუდით. აბა, ჩქარა, ბავშვებო, გავანძრიოთ ხელი, თორემ დაგვიძველდება ეს ახალი წელი. მორის ფოცხიშვილი ნაძვის ხეო ნაძვის ხეო, ნატვრის ხეო, გული ლხენით აგვივსეო. ნუ დაგვღალე, თოვლის ბაბუ, საჩუქრები გვაღირსეო.
გივი ჭიჭინაძე
|
|
.jpg)
