წვიმა და ჩვენ ორნი... სველი თმა, ხელები, ტუჩები და ცრემლით სავსე სევდიანი თვალები.... ვსველდები და საოცრად მეშინია, რომ წვიმა გადაიღებს და შენ მიმატოვებ... - აუ, რა ბავშვი ხარ! - მეუბნები და წვიმას ხელით იჭერ. "ბავშვი ვარ?" - ვიმეორებ გულში, - "ბავშვი ვარ თუ შენ გინდა ბავშვად მხედავდე?" - ხარბად გაცქერდები, შენს უძირო თვალებში მინდა ამოვიკითხო პასუხი... წვიმს.. ცრემლი შეერია წვიმას.. უცებ გამოფხიზლდი, ჩემი თავი ხელებში მოიქციე, თვალებში ჩამხედე და მკითხე: - გიყვარვარ? - და ისე რომ პასუხს არ დაელოდე, განაგრძე, - მე მიყვარხარ! - ან კი რა საჭიროა სიტყვები, ჩემს თვალებში ხომ მხოლოდ შენი თვალები ირეკლება?! - მე უშენოდ არ შემიძლია!- ძლივს ამოვღერღე და ვიგრძენი როგორ გავთავისუფლდი... შენ არაფერი გითქვამს, მაგრად ჩამიკარი გულში და გავირინდეთ... მდუმარებას წვიმის გაბმული სიმღერა აკრთობდა... ისევ ჩამოდის ცრემლი და ვგრძნობ, რომ ეს უკვე სიხარულის ცრემლია, რადგან არ ვიცი რა ვუყო ამხელა ბედნიერებას!..
წვიმის წვეთი უფლის მირონია, ფოთოლშრიალა ხეები ჩვენი მაყრიონი, ჩემი და შენი...
გამომეღვიძა... |
ჩვენ ძალიან პატარები ვიყავით იმისთვის, რომ გვეკოცნა ერთმანეთისთვის და მხოლოდ თმებს ვქაჩავდით. ჩვენ ძალიან პატარები ვიყავით იმისთვის, რომ გვეომა და ერთმანეთს სათამაშო ავტომატებით ვხოცავდით. ჩვენ ძალიან პატარები ვიყავით იმისთვის, რომ დაგვენახა მიტოვებული ნაგავსაყრელი, რომელშიც ვცხოვრობდით და პატარები ვიყავით იმისთვის, რომ საკუთარი თავი გვეძებნა და მხოლოდ დახუჭობანას ვთამაშობდით. |
ანიმ ცრემლები მოიწმინდა და მთხოვა რო სახლში წამეყვანა... მეც უყოყმანოდ დავთამხდი... მანქანაში ცოტახანს ჩუმად იყო შემდეგ კი... გიო მაპატიე, და მადლობა... ანი პატიებას რაზე ითხოვ ან მადლობას? არ მინდოდა ამ დგომარეობაში გენახე.. მადლობას კი იმიტომ გიხდი რო დღეს ჩემს გვერდით იყავი.. საპატიებელი არაფერი გაქვს, მადლობაზე კი გეტყვი რო არაფერს... ანის აღარაფერი უთქვია და არც მე გამიგრძელებია ლაპარაკი... ჩოტახნის მერე კი ანის ჩაეძინა, ანის სახლთან მივედით მისი გაღვიძება არ მინდოდა მარა სხვა გზა არ მქონდა... ცოტახანს მძინარეს ვუყურებდი, შემდეგ კი გადავწყვიტე რო გამეღვიძებინა.. ანი. ანი. ხო გიო.. გაიღვიძე მოვედით უკვე... ანი მანქანიდან გადავიდა მეც გადავყევი იმის იმედით რო ხვალისთვის გასეირნებას შევთავაზებდი... ლაპარაკი კი ისევ ანიმ დამასწრო... გიო, რაღაც უნდა გითხრა ოღონდ პირობა უნდა მომცე... პირობა რაზე? იმაზე რო დამივიწყებ... ანი ხუმრობ? არა გიო... ანი... გიო, არ მსურს ასეთს გიყურო, ვიცი რო ისევ გიყვარვარ... შენ კი მგონი ხვდები რო მე ნიკას ვერ დავივიწყებ. ერთი სიტყვით უნდა... ანი, გთხოვ მითხარი რო რასაც ვფიქრობ... მაპატიე გიო მარა ზუსტად მაგას ვგულისხმობ. უნდა დავშორდეთ გიო... ანი გთხოვ დაფიქრდი...
|
 "ჯინსების თაობა"დროსთან ერთად უფრო და უფრო პოპულარული ხდება. უცნაური ამბავი "თვითმფრინავის ბიჭებზე" ბევრ კითხვას ბადებს. 1983 წელს მომხდარი ყველაზე გახმაურებული და უცნაური ამბავი დიდი ხნის განმავლობაში ყველასთვის ბურუსით მოცული და დახურული იყო. ქართველ დაუმორჩილებელ და თავისუფლების წყურვილით შეპყრობილ ადამიანების ისტორია დღესაც აქტუალურია. მასზე არაერთი სპეკტაკლი იდგმევა იწერება წიგნები და ეძღვნება გადაცემები. ეს ერთი შეხედვით დაუჯერებელი ისტორია 80 წლების მიწურულს დაიწყო. ისტორია ყველაზე გაბედულ და თამამ ქართველ ახალგაზრდებზე, რომლებიც საბჭოთა ხელისუფლებას დაუპირისპირდნენ და აშკარა პროტესტი მათ უსამართლო წყობის მიმართ გამოხატეს. ისინი ვერ შეეგუენ საბჭოთა კავშირის სასტიკ წყობას, მათ მკაცრ რეჯიმს..ამიტომაც გადაწყვიტეს ქვეყნიდან გაქცევა..თავისუფლების ჯინიმა და საბჭოთა ხელისუფლების სიძულვილმა ისინი ამ დონემდე მიიყვანა. გეგა კობახიძე, თინათი ფეტვიაშვილი, კახა და პაატა ივერიელები, გია ტაბიძე, დავით მიქაბერიძემ და მამა თეოდორე-იგივე თეიმურაზ ჩიხლაძე დიდი ხნის განმავლობაში ემზადებოდნენ ამ მიზნის განხორციელებისთვის..მათ იქირავეს ბინა სადაც ხშირად იკრიბებოდნენ და ქვეყნიდან თავისდახწევის გეგმაზე ერთად მუშაობდნენ..საბჭოთა საზღვრების გადალახვა იმ დროს მხოლოდ "რჩეულთა ხვედრი"იყო, ამიტომაც გაქცევის ერთადერთი და ყველაზე ხელსაყრელი გზა თვითმფრინავის "გატაცება"და თურქეთში ამ ხერხით გა
...
კითხვის გაგრძელება »
|
ტირილის „სეანსი” სასარგებლოა. ეს დიდი ხანია, დაადგინეს ფსიქოლოგებმა. გულიანი ტირილი ცრემლების თანხლებით, ხსნის სტრესს, დაძაბულობას, ამშვიდებს ნერვულ სისტემას და რაც მთავარია, გაძლევთ საშუალებას სწორი გადაწყვეტილება მიიღოთ. ტირილის შემდეგ სიტუაციას უკვე სხვანაირად უყურებთ. მთავარია, ტირილი მართლა გულიდან მოდიოდეს. არ იყოს ყალბი და ხელოვნური. ცრემლების დამალვა, შეკავება არ შეიძლება. ჯერ ერთი, რომ ასე სტრესს ვერ მოიხსნით და მეორე, გულს დაიავადებთ. ტირილის დროს, ცრემლებთან ერთად, ორგანიზმიდან გამოიდევნება ნივთიერება, რომელიც აზიანებს სისხლძარღვებს.
ურთიერთობების გარკვევა, მართალია, სიტუაციას ნათელს ფენს, მაგრამ ამით წყენისგან ვერ თავისუფლდებით. პირიქით, ის თქვენ შიგნით გადაინაცვლებს და დიდი ხნით იკეთებს ბუდეს. ნუ იფიქრებთ, რომ მოერევით. საკმაოდ დიდხანს შეგახსენებთ თავს და ძალიან მტკივნეულადაც. ის თითქმის თქვენზე ძლიერია და მხოლოდ ცრემლებით თუ გაუმკლავდებით. ამიტომ, აუცილებლად უნდა იტიროთ. თანაც, იტიროთ ბავშვურად, გულწრფელად, მთელი გულით და არსებით. გირჩევთ, ტირილის სეანსი მაშინ მოაწყოთ, როცა მარტო იქნებით – გარეშე თვალისგან იზოლირებულად, „დამამშვიდებელი გულშემატკივრების" გარეშე. გასაგებია, რომ მათ თქვენთვის კარგი უნდათ, გული შესტკივათ, მაგრამ თუ „სეანსის” დასრულებაში ხელს შეგიშლიან, მაშინ მას საერთოდ არ ჰ
...
კითხვის გაგრძელება »
|
|
