ლიზას ოჯახთან ყველაფერი გასაგები იყო,მაგრამ წინ იყო გიორგის ოჯახთან შეხვედრა.გიორგის დედ-მამა,ბატონი კობა და ქალბატონი ლია,მარტის დასაწყისში წავიდნენ თავიანთი ნაკვეთის მოსანახულებლად პანტიანში.აპრილის ბოლოს აპირებდნენ თბილისში ჩამოსვლას,როცა გამომგზავრებამდე ერთი კვირით ადრე,მათმა ერთადერთმა ვაჟმა ტელეფონით შეატყობინა,რომ ცოლი მოიყვანა.გიორგის მამას არაფერი უთქვამს,ქალბატონი ლია კი,როგორც ყველა დედა,ნერვიულობდა: ”შვილმა რამე შეცდომა არ დაუშვასო”.ზარის შემდეგ,ჩაიცვეს და თბილისისკენ წამოვიდნენ.10სთ-ზე სახლში იყვნენ.12-ისთვის გიორგი მოვიდა ლიზასთან ერთად.თან ლიზას ტანსაცმელიც წამოეღო.გიორგი და ბატონი კახი შეთანხმდნენ, რომ ქორწილი ორ კვირაში იქნებოდა, 10მაისს. მანამდე გიორგისთან იცხოვრებდნენ,როგორც ოფიციალური მეუღლე.ლიზას სახლში დატოვებას აზრი არ ჰქონდა,რადგან უკვე ფეხმძიმედ იყო "გიორგისგან”,როგორც ოჯახმა იცოდა. კარების გაღების ხმაზე ქალბატონი ლია შემოსასვლელისკენ გაიქცა.როცა ლიზა დაინახა ჩემოდნებით,დაიბნა.გაკვირვებული სახით შეხედა გიორგის,რომელმას ლიზაზე ანიშნა: -დედა,ეს ლიზაა,ჩემი მეუღლე. ლიზას სახელის გაგონებაზე,ქალბატონ ლიას გაახსენდა გიორგის ტანჯვა ამ
|
მენატრები, ღმერთო როგორ მენატრები! გულის ტკივილამდე, სულის კივილამდე...ტირილამდე...კივილამდე...ვგიჟდები გესმისი როცა ჩემთან არ ხარ ვგრძნობ და ვაცნობიერებ, რომ ჩემთვის ძალიან ძვირფასი, მნიშვნელოვანი, ძალიან საყვარელი ადამიანი ხარ, ბოლომდე ვაცნობიერებ იმას, რომ უშენოდ ცხოვრება არ შემიძლია, შენით ვსულდგმულობ, შენით ვსუნთქავ, შენით და შენთვის ვარსებობ! ოჰ, როგორ მტკივა ეს მონატრება რომ იცოდე, როგორ მღლის, სულიერად მფიტავს. ყოველი წუთი საუკუნეა უშენოდ!!! თითქოს დრო იყინება, თითქოს არც თენდება და არც ღამდება...ძლივს ვსუნთქავ უშენოდ, რადგან შენ ხარ ჩემი ჰაერი...გთხოვ მალე დამიბრუნდი, დამამშვიდე და ისევ და ისევ მითხარი რომ ყველაფერი კარგად იქნება და ჩვენ სიცოცხლის ბოლომდე ერთად ვიქნებით, რომ გიყვარვარ სიგიჟემდე და შენი ერთადერთი სიყვარული ვარ! მენატრება შენი თბილის სიტყვები, შენი სევდიანი და სიყვარულით სავსე ხმა! არ შემიძლია უშენობა! შენ ხარ ჩემი სიცოცხლე... იცი რაი!...არ ჩათვალო,რომ სენტიმენტალისტი გავხდი სიყვარულისგან და მონატრებისგან...არ გეგონოს,რომ ჩემი უხეშობა და გოთური სული დავთმე შენს გამო...არ გეგონოს,რომ შევიცვალე... ისევ ისეთი ვარ,როგორიც შეგიყვარდი...ისევ ისე მიყვარხარ და ისევ ისე მინდა შენი ნახვა...არ გეგონოს,რომ უცხო ქვეყანამ გამომცვალა... არ დაუჯერო,როცა ამბობენ "როცა თვალი თ
...
კითხვის გაგრძელება »
|
რა თქმა უნდა სკოლიდან გამრიცხეს. ძლივს გადავურჩი `მალალეტკებში~ ჩაჯდომას, მამაჩემმა ძალიან ბევრი ფული გადაიხადა.
ზღვაზე ქობულეთში ვისვენებდი. პირველად ვიყავი მშობლების გარეშე. მე და ჩემ ორ ძმაკაცს გვერდიგვერდ ოთახები გვქონდა აღებული. ჩემი შეყვარებული ნუცაც ამ სასტუმროში ცხოვრობდა. ოღონდ, სამწუხაროდ, მარტო არ იყო, დედა და პატარა ძმა ახლდნენ. მაინც ყოველდღე ვხვდებოდით პლაჟზე, მერე კაფეებში ვპატიჟებდი, საღამოობით კი - დისკოტეკებზე. მოკლედ, სულ ერთად ვიყავით რა. ერთ მშვენიერ მზიან დღეს კენჭებზე ვიწექი და ვირუჯებოდი. შიგადაშიგ შეყვარებულს ვუცქერდი, რომელიც იქვე, ნაპირთან ახლოს ცურაობდა. უცებ შევნიშნე, რომ რამდენიმე ბიჭი მიუახლოვდა. ერთ-ერთი მათგანი განსაკუთრებულად ცუდად უყურებდა. წყალიც კი შეაწუწა. ნუცამ თავი აარიდა და გაცურა. მერე საერთოდ ამოვიდა წყლიდან, ჩემს გვერდით გაშალა პირსახოცი და დაწვა. ეხლავე მოვალ-თქო ვუთხარი და იმ ბიჭისკენ წავედი. არ მინდოდა ჩხუბის წამოწყება და გარჩევები. თან ძმაკაცებთან ერთად იყო, მე კიდე არავინ არ მახლდა. ამიტომ მივედი და პირდაპირ ვეუბნები: _ ძმაო, შევეჯიბროთ. _ რაა? _ უხეშად მიპასუხა. არ შევიმჩნიე და გავაგრძელე. _ გავცუროთ რა, მაზიანზე.
|
უი, უკაცრავად, ეს შემთხვევა მგონი უკვე მოყოლილი მაქვს.
ბავშვებს ვიტაცებ ძაღლი იყო. გავიცანი თუ არა, მაშინვე შვატყვე. მაგათ ერთი შეხედვით ვცნობ ხოლმე რა. ეს ძაან მონდომებით ცდილობდა დაემალა, რას წარმოადგენდა სინამდვილეში, მაგრამ ჩემი მოტყუება მაინც ძნელია. ასაკით ტოლები ვიყავით. მაგრად ჩაგვიძმაკაცდა. ვხვდებოდით, რომ ჩემზე მუშაობდა და იასნია, არაფერი არ შეგვშლია. პირიქით... ერთი მიტოვებული საწყობი მეგულებოდა. სწორედ იქ შევკრიბე მთელი საძმაკაცო. ოპერაცია უნდა დაგვეგეგმა. უკვე ყველაფერი მოფიქრებული მქონდა. გრძელი სიტყვით გამოვედი. ვილაპარაკე, რომ გადაწყვეტილი მაქვს ძალიან დიდი ფულის შოვნა, რომელსაც, რა თქმა უნდა, თანაბრად გავიყოფთ და რომ ამ ფულს ვიშოვით ბავშვების მოტაცების გზით. შვიდ ბავშვს ვიტაცებთ-თქო, 14-15 წლის გოგონებს. ამ საწყობში დავმალავთ და გამოსასყიდს მოვითხოვთ-თქო. ყველას რაღაც როლი ერგო ამ საქმეში, მაგასაც. ფული მივეცი და დავაბარე, დაახლოებით იმ დროისთვის, როცა უკვე საწყობში გვეყოლებ
...
კითხვის გაგრძელება »
|
-თეო იცი ღაგაც მინდა გითხრა -რა ხდება? -არა არაფერი -თაზო თუ დაიწყე დაამთავრე და თუ დამთავრებას არ აპირებ არც უნდა თქვა -კაი ჰო!! -რა ხდება? -ერთი გოგო მომწონს და შენი დახამრება მჭირდება -რააა? ვეცადე არ შემეჩნია ჩემი ასეთი რეაქცია თუმცა --ხო რა იყო? -არაფერი გამეხარდა და არადა გული ძალიან მეტკინა ვინ არის ის გოგო? -ნუ მაგას რა მნიშვნელობა აქვს ვინ არის. უბრალოდ მომწონს მე თან ძალიან, მაგრამ ის არ ვიცი რას ფიქრობს ჩემზე -მერე უნდა უთხრა და გაიგებ!! -უარყოფითი პასუხი რო მითხრას? -ხხოოო .. ეგ არც მე ვიცი შეიძლება გითხრას შეიძლება არა -რა სულელი ხარ -რატო? -კაი რა ვერაფერს ხვდები? -რას უნდა ვხვდებოდე?
|
ტორტმანით მიუყვებოდა გრძელ, ლამპიონებით განათებულ ცარიელ ქუჩას, რომელიც ორივე მხრივ ხეებით იყო შემოსაზღვრული, როგორც ზღვის სანაპიროსთან ახლოს მდებარე ქუჩები არიან ხოლმე. არსად ჩქარობდა, პირიქით, რაღაც ამოუცნობ სიამოვნებას ანიჭებდა ზანტად სიარული. უცნაურად იყო ჩაცმული. კოჭებამდე ჩაჩაჩული ყავისფერი ნაჭრის გახეხილი შარვალი და თხელი თეთრი საზაფხულო გამჭირვალე მაისური. ბოლოებში ოდნავ აპრეხილღერებიანი თმები მხრებზე ეყარა. გრძელი თითები, რომელთა ნატიფი მოყვანილობა შორიდანაც კი ჩანდა, გაშეშებული ქონდა. ორ თითს შუა უკვე ნამწვავად ქცეული სიგარეტის ღერი ქონდა გაჩრილი და თვითონ მტევანი ხელუკუღმა ედო თეძოზე. დროდადრო თვალებზე ჩამოყრილ თმას ყურს უკან იწევდა. ის მაინც ჯიუტად ეურჩებოდა. უეცრად რაღაც ხმა მომესმა. მხოლოდ მაშინ მივხვდი, რომ ეს მხოლოდ მისი მობილური იყო, როცა ჯიბიდან ამოაძვრინა და ხელის ნაზი მოძრაობით, ისე რომ თვალის დახამხამებაც ვერ მოვასწარი, უპასუხა. - გისმენ, - გაისმა ქალური, ამავე დროს კი ოდნავ ხრინწიანი ხმა. - რა მნიშვნელობა აქვს თქვენთვის, სად ვარ. - ხმაში აშკარად იგრძნობოდა სიბრაზე და ირონია, რომელსაც ალბათ, ხშირად მიმართავდა ხოლმე. - რომ მნდომოდა თქვენთვის რაიმეს თქმა, დაბარება, გეტყოდით. ნუ მაწუხებთ. კარგად. - გათიშა და გაბრაზებულმა ხელის იმავე მოქნილი მოძრაობით ჩააგდო მობილური ჯიბეში. აშკარად ანერვიულებული იყო. ვიგრძენი, კარგ არაფერს უქადდა თავს. მისვლაც კი მ
...
კითხვის გაგრძელება »
|
ექვსი წლის ვიყავი, დედა რომ გარდამეცვალა. მამაჩემმა ცოლად მისის ბერკი შეირთო. დედინაცვალი ბოროტი და ეშმაკი ქალი გამოდგა. მუშაობით სულს მხდიდა: ჭიდან წყალს მაზიდვინებდა, სახლს მალაგებინებდა, საყიდლებზე დუქან-დუქან დამარბენინებდა დედინაცვალი ექვსი წლის ვიყავი, დედა რომ გარდამეცვალა. მამაჩემმა ცოლად მისის ბერკი შეირთო. დედინაცვალი ბოროტი და ეშმაკი ქალი გამოდგა. მუშაობით სულს მხდიდა: ჭიდან წყალს მაზიდვინებდა, სახლს მალაგებინებდა, საყიდლებზე დუქან-დუქან დამარბენინებდა. ბავშვიც ჩემი მოსავლელი იყო, საჭმელი კი არ ემეტებოდა. ყოველ დილით მამა სახარჯო ფულს უტოვებდა. ის ამ ფულით არაყს ყიდულობდა. გალოთებული უსასმელოდ ერთ დღესაც ვერ ძლებდა. დუქანში მონარჩენ, ხორცგაცლილ ძვლებს მაყიდვინებდა, მამას კი ატყუებდა, სადილად ესღა დაგვრჩაო.
მამა შებინდებისას ბრუნდებოდა. ბაზარში მწვანილს ჰყიდდა. მთელი დღის შრომით მოქანცულს შინ ცხელი კერძი ხვდებოდა. მე კი, ძალიან ხშირად, დილიდან საღამომდე, პურის ქერქის ანაბარა ვიყავი, ამიტომ ხორცის დანახვაზე პირწყალი მომდიოდა. დედინაცვალი თვალს თუ შეასწრებდა, როცა მამაჩემი თავისი თეფშიდან რაიმეს მიწილადებდა, მაშინვე ტყუილებს მოჰყვებოდა:
_ ჯეიმს, გენაცვალე, ბავშვს ამდენს ნუ აჭმევ, თორემ მეტი მოუვა და ავად გახდება! საოცრად ხარბი ბიჭია. დღეს სადილზე იმდენი ხორცი გა
...
კითხვის გაგრძელება »
|
ცხოვრება ყველასთვის ნაბოძები საჩუქარია, რომლის წარმართვაც თითოეულ ადამიანს თავისი ნების და შესაძლებლობების მიხედვით უხდება. ეს არის დიდი თეატრი რომლის სცენარისტი უფალია ხოლო რეჟისორები კი ჩვენ ვართ თავად...ჩვენ ვწყვიტავთ რა როლს ვთამაშობთ ან ვის ვათამაშებთ ამ დადგმაში. ვის რა ადგილი უკავია, რომელია პირველხარისხოვანი და რომელი მეორეხარისცოვანი როლის შემსრულებელი. არჩევანი მუდამ გვაქვს და სწორედ ამ არჩევანის შედეგზეა დამოკიდებული თვით ცხოვრების პასუხი. ამიტომაც არის რომ არასწორ გადაწყვეტილებას ტკივილი და სევდა მოქვს ოლო სიხარული და ბედნიერება მართებული ნაბიჯის საზღაურია. ეს საუბარი იმიტომ დავიწყე რომ მოძღვართან საუბარმა მომცა ინსპირაცია დამეწერა და შემექმა ისეთი სიახლე რომელიც ყველას გვეხება და თუ ღმად არ ჩააღწევს,თქვენი გულის ნაპირს მაინც გასცვდება.
მართალია ყველას ცხოვრება ინდივიდუალური, განსხვავებულია .ყველა ხომ სხვადასხვა ბილიკს მიუყვება თუმცა ფაქტი ერთია, ყველასთვის არსებობს ის საერთო გრძნობები რასავ სიყვარული,მეგობრობა, ერთგულება,რწმენა,სინდისი, სიკეთე,ბოროტება,სიამოვნება,ტკივილი,მონატრება,ღალატი ჰქვია. თითოეული ჩვენთაგანი სრულიად თანაბარი და აბსოლიტური სიყვარულით ვუყვარვართ უფლას და ისიც ფაქტი
...
კითხვის გაგრძელება »
|
მაგრამ ჩემთვის უძვირფასესი ადამიანი, შემიყვარდებოდა. გიორგი ჩემი სკოლელი იყო, როცა გავიცანი მე-10 კლაში ვიყავი, ის კი მე-11. გაცნობის დღიდანვე ვხვდებოდი, რომ ეს ადამინი ჩემს ცხოვრებას შეცვლიდა და ისეთს გამხდიდა, როგორიც უნდა ვყოფილიყავი. მოსიყვარულე ადამინი იყო, არაფერს მაკლებდა, სულ ერთად ვიყავიათ, მაგრამ მაინც რაღაც ჩატეხილი ხიდი იყო ჩვენს შორის. მე და გიოს საერთო მეგობარი გვყავდა ლიზი. ჩვენი სიყვარულის 1 წლის თავს დაემთხვა ლიზიკოს დაბადების დღე. რა თქმა უნდა ორივე დაგვპატიჟა და წავედით. მშვენიერ დროს ვატარებდით, მაგარამ უცბად გიო მოვიდა და მთხოვა რომ აივანზე გავსულიყავით- სალაპარაკო მაქვსო. სახეზე ფერი არ ედო, მივხვდი რომ რაგაც ცუდი უნდა ეთქვა, მაგარმ ასეთ საშინელებას არ მოველოდი. -სოფო, იცი მე.. საქართველოდან მივდივარ. -რატომ? -მთელი ოჯახი მივდივართ საცხოვრებლად გერმანიაში.. სოფო მე აღარ დავბრუნდები უნდა დავშორდეთ. -კაი გიო! კარგად! მეტის თქმა ვეღარც მოვახერხე.. ეს იყო ჩვენი ბოლო საუბარი. ლიზის დამშვიდობების გარეშე და გიოს ბოლოჯერ ნახვის გარეშე, რაც მერე ბევრჯერ ვინანე, წამოვედი სახლში. მეგონა ცხოვრება დამთავრდა, არავისთან აღარ მქონდა ურთიერთობა. აღარც ლიზის ზარებს ვპასუხობდი და არც გიოსას. 1 თვე არც სკოლაში მივსულვარ. ცხოვრება უფრო მიძნელდებოდა. გადიოდა დღეები და ჩემი სიყვარული
...
კითხვის გაგრძელება »
|
––-ჰი ––-ჰი ––-რა გქვიაა? ––-ანი, შენ? ––-გიო, რამდენის ხარ?––-16, შენ?––-მე 17....... რას შვრები?––-რავი არაპერს, გარეთ თოვს და ვუყურებდი..––-სად ცხოვრობ? ––-პლეხანოვზე, შენ?––-მეც ––-რა ადგილას?––-მარჯანისშვილის მეტროსტან––-მე ცოტა უკან––-კაიაა და არ გამოგიშვებენ გარეთ?––-არ ვიცი ––-რა იყო?––-მოიცა, მირეკავენ მობზე, ეხავე მოვალ––-ოოკ––-ხო მოვედი––-არ გისჰვებენ?––-კიკი, მისჰვებენ. ატზე მეტროსტან ვარ ოკ?––-ოკ ანიმ ჩაიცვა და სწრაფად გავიდა სახლიდან. ხეები თოვლით იყო დაფარული... იქაურობა სულ თეთრი იყო. მეტროს მიუახლოვდა. ისააა? იქ რომ ბიჭი დგას ისაა? გიომ ხელი დაუქნია. ანი სწრაფი ნაბიჯით წავიდა მისკენ. მგონი შეუყვარდა, გიოსაც მოეწონა. დიდხანს ისეირნეს მოფიფქულ გზაზე. მერე სახლებში წავიდნენ.ორივე გახარებული იყო. ყოველდღე სწერდნენ ერთმანეთს. მიდიოდნენ სასეირნოდ.კიდევ ერთი ჩვეულებრივი შაბათი დღე, ისევ გადაუღებლად თოვს, ანი ისევ გიოს უნდა შეხვდეს, ისევ მარჯანიშვილის მეტროსთან. ძალიან ჩქარობს, რატომ თვითონაც არ იცის. გზიდან უკვე დაინახა გიო და ხელი დაუქნია.... სიჩუმე.... ბურუსი......გზაზე ხალხი მოგროვდა, ხმაური იყო. ბიჭი შიგნით შეღწევას ცდილობდა. მართალი ხარ, ეს გიოაა. აი შევიდა და მისი საყვარელი სახე დაინახა, ქათქათა თოვლზე ანი იწვა. თვალებს არ ახელდა. გიო მხოლოდ მის სახეს ხედავდა და კიდევ...... კიდევ თეთრ თოვლზე წითელ ლაქას, რომელიც აძრძწუნებდა. ამის მერე აღარ ახსოვდა რა მო
...
კითხვის გაგრძელება »
|
|
