.

––-ჰი ––-ჰი ––-რა გქვიაა? ––-ანი, შენ? ––-გიო, რამდენის ხარ?––-16, შენ?––-მე 17....... რას შვრები?––-რავი არაპერს, გარეთ თოვს და ვუყურებდი..––-სად ცხოვრობ? ––-პლეხანოვზე, შენ?––-მეც ––-რა ადგილას?––-მარჯანისშვილის მეტროსტან––-მე ცოტა უკან––-კაიაა და არ გამოგიშვებენ გარეთ?––-არ ვიცი ––-რა იყო?––-მოიცა, მირეკავენ მობზე, ეხავე მოვალ––-ოოკ––-ხო მოვედი––-არ გისჰვებენ?––-კიკი, მისჰვებენ. ატზე მეტროსტან ვარ ოკ?––-ოკ ანიმ ჩაიცვა და სწრაფად გავიდა სახლიდან. ხეები თოვლით იყო დაფარული... იქაურობა სულ თეთრი იყო. მეტროს მიუახლოვდა. ისააა? იქ რომ ბიჭი დგას ისაა? გიომ ხელი დაუქნია. ანი სწრაფი ნაბიჯით წავიდა მისკენ. მგონი შეუყვარდა, გიოსაც მოეწონა. დიდხანს ისეირნეს მოფიფქულ გზაზე. მერე სახლებში წავიდნენ.ორივე გახარებული იყო. ყოველდღე სწერდნენ ერთმანეთს. მიდიოდნენ სასეირნოდ.კიდევ ერთი ჩვეულებრივი შაბათი დღე, ისევ გადაუღებლად თოვს, ანი ისევ გიოს უნდა შეხვდეს, ისევ მარჯანიშვილის მეტროსთან. ძალიან ჩქარობს, რატომ თვითონაც არ იცის. გზიდან უკვე დაინახა გიო და ხელი დაუქნია.... სიჩუმე.... ბურუსი......გზაზე ხალხი მოგროვდა, ხმაური იყო. ბიჭი შიგნით შეღწევას ცდილობდა. მართალი ხარ, ეს გიოაა. აი შევიდა და მისი საყვარელი სახე დაინახა, ქათქათა თოვლზე ანი იწვა. თვალებს არ ახელდა. გიო მხოლოდ მის სახეს ხედავდა და კიდევ...... კიდევ თეთრ თოვლზე წითელ ლაქას, რომელიც აძრძწუნებდა. ამის მერე აღარ ახსოვდა რა მოხდა. მეორე დღეს გონს ვერ მოდიოდა, უცებ ყველაფერი გაახსენდა და საავადმყოფოში გაქანდა. მივიდა. ანის ეძინა. ექიმი არაფერს ამბობდა. გოგომ თვალი გაახილა და ჩუმად, სუსტი ხმით გიოს მოუხმო. ბიჭი მივიდა, ცრემლები წამოსცვივდა. გოგო იღიმოდა. გიო იმ ღამეს პალატაში დარჩა. მთელი ღამე ისმოდა ანის მძიმე სუნთქვის ხმა, დილით__აღარ. გიო შეშფოთებული წამოდგა და ანის ლამაზ სახეს დახედა. ტუჩებზე ღიმილი უკრთოდა. სახე გაფითრებოდა. გიომ ხელი დაადო შუბლზე, ის ცხელი აღარ იყო, ძალიან ცივი იყო, გიო ჩაეხუტა საყვარელ არსებას, ტიროდა იქამდე სანამ ექიმი არ შემოვიდა და ძალით არ გაიყვანეს დერეფანში. მას მერე ანი აღარ უნახავს. გაუყვა გრძელ გზას რომლის ბოლო არ ჩანდა. 5 დღე მშიერი იყო. შემდეგ დასუსტებული ისევ უკან დაბრუნდა, დაბრუნდა სასაფლაოზე, მივიდა გოგოს საფლავთან, ანის საფლავთან. დიდხანს ტიროდა. გული ბოღმით ავსებოდა. მივიდა თავის სახლში, სული მოითქვა. ტელევიზორით გადმოსცეს ერთი კაცის ამბავი, რომელიც სულ ახლახან გამოუშვეს ციხიდან და რომლის მისამართიც გამოაცხადეს. ეს კაცი სწორედ ის მძღოლი იყო, რომელმაც გიოს სიყვარული შეიწირა. გიომ დანა აიგო და ამ კაცის მისამართით გაუყვა გზას. მიაგნო მის სახლს. ზარი დარეკა. კარი მოხუცმა ქალმა გააღო, თბილად მიესალმა და სახლში შეიყვანა. დიდ ოთახში სამი ბავშვი თამაშობდა. დამნაშავეც იქ იყო. შვილებს უცქერდა. გიომ დანა ამოიღო ჯიბიდან, მოხუცმა ქალმა იკივლა, ბავშვებსაც შეეშინდათ, კაცი გაოგნებული იყო. არა, გიოს ეს არ შეეძლო. ბავშვებს მამას ვერ წაართმევდა. ჰოდა რა ექნა? უცებ შიგ გულში ჩაიცა დანა. მორჩა....... სიყვარული სიკვდილმა დამარხა. ცხოვრება კი ჩვეულებრივად გაგრძელდა, თითქოს არაფერი მომხდარა