.

მეტი გზა არ იყო, ისევ ღუმელით უნდა წასულიყვნენ იოლას. ნოემბერი რომ განახევრდა და ცივი წვიმები დაიწყო, თინამ მამას სოფელში წერილი მისწერა: "მამაჩემო, შენ გენაცვალე, იქნებ მანდ ვინმესთან ოთხი კუბამეტრი (ოთხი კუბმეტრი გიამ უკარნახა ) შეშა შეგვიგულო, შაბათს ან კვირას გია ჩამოვა, ფულსაც ჩამოიტანს და შეშას თვითონ წამოიღებს”. 

წერილი ჯერ სოფელშიც არ ეგონათ ჩასული, ერთ ღამეს, პირველის ნახევარზე, თინას მამა დაადგათ თავს, _ადექით, შვილებო, შეშა ჩამოვიტანე და მაჩვენეთ,სად ჩამოვცალოო. ლოგინში წამომჯდარმა თინამ ჭუჭყუნი დაიწყო: _ოო, ისევ შენ იწვალე!.._მამამ კეთილად გაუღიმა, _ადექი, ადექი, შენც ჩაიცვიო! ფრთხილად მივიდა შვილიშვილის საწოლთან, რაღაცეები უჩურჩულა, მერე ისევ შვილსა და სიძეს მიუბრუნდა_ თბილად ჩაიცვით, _და მათთვის აღარ დაუცდია, თვითონ ჩავიდა ძირს. 

თინამ და გიამ ერთმანეთს შეხედეს, გიამ ღიმილით გადააქნია თავი.

იჰ, შენც ერთი!_თქვა თინამ, ბავშვს საბანი გაუსწორა, თავშალი მოიხვია და ჩქარი ნაბიჯით დაედევნა უკვე გარეთ გასულ გიას....

_კი, მაგრამ შენ რაღად მოდიხარ, რა უნდა გაგვიკეთო/?

_ ჩამოვალ, რა გინდა? 

გიამ მხრები აიჩეჩა, თინამ მარცხენა მხარზე ჩამოადო ხელი, თავი ახლოს მიუტანა და ისე ჩაჰყვა კიბეზე.

დაბლა, შემოსასვლელთან, კარგად დატვირთული "გაზ-512” იდგა-ეს რამდენი ჩამოგიტანიათ, კაცოო! – გაიკვირვა გიამ. 

ბევრიც –იკითხა თი ... კითხვის გაგრძელება »

ზიზღშეპყრობილ სამყაროში, ზურგი მაქციე და ჩემი ცხოვრება ცრემლების ღვრად აქციე, იცი ზაფხულის სითბოსავით მომენატრები, მაშინ როდესაც შენი სული დატოვებს სამყაროს, ცასა და მიწას ქვეშეთში გაივნები მტვერივით, სიოსავით გაინაბება შენი სხეული სამარეში, ჩემი ბაგეები მოელია შენს სითბოს გაყინული თვალებიც შენს დანახვას რომ ითხოვს, ფიქრებით მოგონებებით შევეცდები დავტკბე შენით, გთხოვ მაპატიე თუ ოდესმე ცუდი ვქენი... მე ვიყავი ტყვე შენ იყავი დედოფალი მე ვიყავი მონა შენი სულის მათხოვარი, პოეზიას ვხედავდი მაცხოვრებელ წყაროდ, რომელიც უანგაროდ მე შენით მათრობს, მეც მოვკვდები თუ გულები დაიწყებენ ძგერას ჩემს დასაფლავებაზე იმხიარულებს ყველა, თუ თქვენი ხელებითვე დამაყრით მიწას ბოლოჯერ დამინახავთ გეფიცებით ვფიცავ, საყვარელო მუდამ იქნები ერთი, ყოველთვის გაგიხსენებ როცა სევდა მოვა ჩემში, ვერ ვცვლი განაჩენს უფლის მიერ.. რადიკალურად ვხედავ იცვლება ფერები, შენი სული ტოვებს სხეულს ვეღარ მოგეფერები, ჩემს თვალებს სევდა ჩაუდგება მონატრების, ვიცოდი ასე იქნებოდა მკვდარიც მენატრები, ვერ ვიჯერებ ტკბილ სიტყვებს რომ შენ ვეღარ მეტყვი, წახვედი ღმერთან და დამტოვე მარტო სევდით, არვიცი, არვიცი ეხლა რავქნა.. რომ მენატრები ვისთან მივიდე და ნეტავ რა ვთქვა..მინდა რომ ვიყვირო მინდა რომ ვიღრიალო, მინდა მეც მოვკვდე შენი ტკივილი გავიზიარო, არ ვიყავით ღირსი ასეთი დასასრულის, მე ის დღე მეზიზღება რომ დადგა აღსასრული, რამოდენიმე საათის უკან ჩემთან იყავი, მერე კი წახვედი და გული ორა ... კითხვის გაგრძელება »

შენ ჩემი სიცოცხლე ხარ

-გიყვარს?

-ვინ?

-კაი ნუ გამოიშტერე თავი. ვინ და ბექა.

-გადაირიე? რა მიყვარს? მაგას რა შემაყვარებს?

-ხო მოგწონს მაინც?

-არა.

-კაი რა, ელენე, მაგას მაინც ვერ დავიჯერებ. სახეზე გაწერია, რომ გიყვარს.

-მართლა არ მიყვარს, მარი. ჩემი არ გჯერა? ფიზიკურად ძალიან კაია, მაგრამ ცანცარაა.

-ე.ი მოგწონს ხო?

-მარტო გარეგნულად. ხო იცი, რომ ვერ ვიტან, სულ ვჩხუბობთ. ეგ რამ გაფიქრებინა, რომ მიყვარს?

-რაც გინდა ის თქვი, სულერთია, მე ვიცი, რომ გიყვარს.

ელენემ მართლა არ იცოდა, რომ ბექა უყვარდა. ისინი კვირაში სულ რამდენჯერმე ნახულობდნენ ერთმანეთს და იმ დროსაც ჩხუბში ატარებდნენ. ერთმანეთს დასცინოდნენ, აკრიტიკებდნენ და ლანძღავდნენ. რომ ეკითხა ვინმეს რა აჩხუბებდათ ეტყოდნენ, რომ ერთმანეთს ვერ იტანდნენ, მიზეზი კი იმდენი ქონდათ მოსმენით დაიღლებოდა ადამიანი.

-ლამაზია მაგრამ ქ ... კითხვის გაგრძელება »

გაწვიმდა,წვეთები მეცემა და ვხვდები,რომ ჯერ კიდევ ცოცხალი ვარ..ვგრძნობ კიდევ აქ ვარ და კიდევ მაქვს ძალა,რომ დაგელოდო.მინდა დროს გაუსწრო ,წვეთებს გავყვე და შენამდე ასე მაინც მოვიდე.ასე მაინც მოგიახლოვდე.წვეთად ვიქცე და შენს ხელს დავეცე ნამად.შენი ხელის მხულვარებას შევიგრძნობდი და გულის ფეთქვას გავიგებდი.გულს ყურს დავუგდებ,გულისფეთქვა კი მიმახვედრებს რომ ეს მართლაც შენ ხარ,ვისაც ვეძებ.ის არსება,რომელიც წამით მოვევლინე ამ ქვეყანას და შენი პოვნის იმედით და შენი სიყვარულით შემოვრჩი ამ პატარა საოცრებაში.საოცრებაში სადაც შენ ხარ.ის ერთადერთი ვისი პოვნის იმედიც მაკავებს..მჯერა რომ გიპოვი...

ზაფხულის წვიმას მაინც გამოვყევი, რა ვიცი იქნებ რახდება,იქნებ მართლა გიპოვო ამ გზით.მაგრამ ერთი წვიმის ნამცეცა წვეთი კი რას ვიზამ...იმედს კი მაინც არ ვკარგავ, მე შენთან მომიყვანს ძალა რომელიც ასეთი სიყვარულით გეძებს.

შევეხე ყველა ფოთოლს,ყვავილს და ბალახს მაგრამ მხოლოდ ერთ ხელს შევეხე,არ ვიცი ვფიქრობ რომ შენ ხარ.როგორც ვფიქრობდი მხურვალეა შენი ხელის გული.გული კი შენი ვიღაცის მოლოდინში..ვფიქრობ სწორედ იქ მოვხვდი სადაც ჩემი ადგილია,შენს გულში მაგრამ კარი კი დალუქულია.არავის იკარებს,შენც ხომ იმ ერთადერთის ძიებაში ხარ როგორც მე..წვეთმა თავისი ქნა, გიპოვა შენ და ეხლა ამქვეყნიურ ჩემს ნამდვილ სახეს უნდა დავუბრუნდე. უფალი მიკარნ ... კითხვის გაგრძელება »

მის სამყაროში ისევ ცვივა ყვითელი ფოთლები, მის სამყაროში ძლიერ აცივდა. სიცივემ ჯერ თითები დაულურჯა, შემდეგ სხეული აუკანკალა, ბოლოს სულში ჩაუძვრა. იქვე გაიცნო მარტოობა, სევდა გულში ჩაიკრა. ტკივილს ებრძოდა, ახალ მეგობრებსაც, თუმცა სამივე ძლიერ უყვარდა. გაიქცა, ფოთოლცვენას გაეკიდა, ზამთრის ეშინოდა. და მაინც, ეფინებოდა სევდიან ქალაქს უდროო თოვლი. მუხლებზე დაცოცავდა, თეთრ საფარში შემოდგომის ნაკვალევს ეძებდა. უშედეგოდ. ატირდა კიდეც. ხის ძირას ზღარბივით შეიკუმშა, ახალ დღეს უცდიდა… დილას მზე არ ამოსულა.

 სულს მიღრღნიდა რაღაც სინანული, ვეღარ მოვითმინე, ვთხოვე ზეციერს მეზღაპრის როლი, გოგონას სამყაროში მოვისურვე შესვლა. დიდხანს მიყურა თეთრწვერა ბერმა, მასსაც აწვალებდა რაღაც. უკითხავად ამომგლიჯა სული, ზეცის დარაჯმა. მის სამყაროში მომცა მეზღაპრის პერსონაჟი…

 დათოვლილ ტყეში ამერია გზები. დიდხანს ვეძებდი ჩემი მოსვლის აუხსნელ მიზეზს. მას შემდგომ გავიდა ცივი ზამთარი, და ისევ ცვიოდა მის სამყაროში ყვითელი ფოთლები. სადღაც ახლოს იყო, ძალზე ახლოს. ხანდახან მესმოდა კიდეც მისი სუსტი გულისცემა, შევიგრძნობდი მის მძიმე სუნთქვას. ხანდახან ის მთელი სამყარო იყო, ხანდახან კი მხოლოდ ერთი ფოთოლი. ის არასდროს იყო თოვლი, მას ის არ უყვარდა. სხვა დრო არც ენახა. დილაობით მზე არ ამოდიოდა…

გრძელი ცხოვრება ყოველთვის საუკეთესო ცხოვრება არაა. 

ადამიანის ცხოვრება ასანთის ყუთს გავს. მისადმი სერიოზულად მოპყრობა - სასაცილოა. არასერიოზულად მოპყრობა კი - საშიში. 

ცხოვრებაში, როგორც გრამატიკაში: გამონაკლისები უფრო მეტია, ვიდრე წესები. 

ჩვენ არ ვიცით, როგორ მოვექცეთ ჩვენს ხანმოკლე ცხოვრებას, მაგრამ სამუდამოდ ცხოვრება მაინც გვსურს.

მიუხედავად იმისა, რომ პატარა ბიჭები ბაყაყებს ქვებს გართობის მიზნით ესვრიან, ბაყაყები სინამდვილეში კვდებიან. 

ჩვენ არ ვიღებთ ცხოვრებას ხანმოკლეს, მაგრამ ასეთს ვაკეთებთ. 

ხშირად, ცხოვრებისთვის ბევრად უფრო მეტი გამბედაობაა საჭირო ვიდრე სიკვდილისთვის... 

ორჯერ არ ცხოვრობენ, ბევრია ისეთი ვისაც ერთხელ ცხოვრებაც კი არ შეუძლია. 

ჩვენ არასოდეს ვცხოვრობთ, ჩვენ უბრალოდ იმედი გვაქვს, რომ ვიცხოვრებთ... 

ვისაც სხვებისთვის ცხოვრება სურს, საკუთარი სიცოცხლე არ უნდა უგულვებელყოს. 

მიეცი ყოველ დღეს უფლება გახდეს დაუვიწყარი შენს ცხოვრებაში! 

სიცოცხლე ადამიანს ერთხელ ეძლევა, და როგორც წესი, ყველაზე შეუფერებელ მომენტში

"იყო უბრალოდ ასე...ხელში ვიგრძენი ძალა, გულმა მითხრა ასე "ქენიო" და მეც მოვკიდე ხელი იარაღს და მივხვდი უნდა მომეკლა...არავინ უსმენდა რას ამბობდა ტვინი....ჭკუა-გონება....არ ვუსმენდი მაშინ როცა შეწყალებას მთხოვდა, როცა ტიროდა თვალს ვარიდებდი, რადგან მეშინოდა მისი ცრემლების დანახვა, საცოდავი, შეშინებული თვალების შემჩნევა...ახსოვს როგორ იპარებდა ხელებს სახეზე და განწირული კიოდა "მიშველეთო...", ვინ უშველიდა?! ჩემს ხელში იყო, ვერც გამირბოდა, მიმწყვდეული მყავდა პატარა თაგვივით და იმას ვუზავდი რაც მომინდებოდა... მეკიდე მისი სისხლის დანახვა მინდოდა, მისი გაყინული, უგრძნობი მზერის, მისი ხელი მინდოდა ხელში მჭეროდა და მოვფერებოდი...მერე რა თუ ვერ იგრძნობდა....ჩემი საკუთრება იქნებოდა, მერე რა თუ იქნებოდა ჩუმად...არ გაიღებდა ხმას, მე დაველაპარაკებოდი და ვეტყოდი თუ როგორ მიყვას..."-კაცი სკამზე იჯდა და ცრემს იწმენდდა. მის წინ მდგომი ქალი, რომელიც გაღებულ პანჯარასთან იდგა გულმოდგინეთ უსმენდა. როცა კაცი გაჩერდა, ცოტა ხანი დააცადა, მერე კითხა წყალს ხომ არ ინებებთო, კაცმა იუარა და მოყოლა გააგრძელა: " ასე იყო.... ხელი დავავლე და კედელს მივანარცხე. ეტკინა. და ამოიკვნესა. ძალა აღარ ქონდა ტირილისგან და შიშისგან დალეულიყო. მიყვარხართქო დავუყვირე.... და იცით რა მიპასუხა?!

-არა! არ გიყვარვარ! ამას სიყვარული კი არა სიგიჯე ქვია... შენ ვერახარ! ავადმყოფო! თან ტიროდა.

ხელი ვსტაცე, კისერში მოვუჭირე.

-ნადირო! დამახრჩობ?! გიჟო!-მიყვ ... კითხვის გაგრძელება »

ისევ იმ ჰოლს მიუყვებოდა. ისევ ლიაკოსთვის უნდა გადაეშალა გული, და ახალი რეცეპტი უნდა აეღო მისგან. მივიდა კაბინეტთან და დააკაკუნა. შემობრძანდითო გაიგონა და ოთახში შევიდა. ლიაკო თავის მაგიდასთან იჯდა და სიგარეტს ეწეოდა.

-გამარჯობათ ბატონო კახა.

-გაგიმარჯოს ლია...

-დაბრძანდით ბატონო კახა.

-აქ?

-დიახ, როგორც ყოველთვის.

-ევევით ლია?

-დიახ.

-მავნებელია.

-ვიცი.

-მაშინ რატომ ეწევით?

-იმიტომ. მოკლედ მოუჭრა ქალმა.-უზრდელობაში ნუ ჩამომართმევთ, მაგრამ იმისი განხილვა თუ როგორი მავნებელია სიგარეტი დიდ დროს წაგვართმევს...თან არამგონია ჩემზე უკეთესად იცოდეთ რას იწვევს სიგარეტი და ასე შემდეგ,...ახლა თქვენს საქმეზე გადავიდეთ...სად გავჩერდით????? გახსოვთ???

-დიახ....

-მაშ გისმენთ. ლიაკომ სიგარეტი ჩააქრო.

-დასაკუთრების სურვილმა ისე გამაგიჟა, ისე ამიყოლია, რომ საკუთარი თავი დავკარგე...მოვკალი...მოვკალი და საქმე გავათავე...არ წავსულვარ იქიდან...დავრჩი...დავრჩი...სასჯელს არ გავქცეულვარ,თავი არ ამირიდებია...დავაშავე-პასუხიც უნდა მეგო...

სისხლს ვხედავდი..მის სისხლს...ვხედავდი როგორ მოდიოდა შუბლიდან და გახელილ თვალებში ჩადიოდა, სულ გაუსისხლიანდა ლურჯი თვალები...ხელი მოვუსვი და დავახუჩინე..მისი ლამაზი თვალები სამუდამოდ დაიხუჭა რადგან ერთ არანორმალურს-მე, ... კითხვის გაგრძელება »

-მოიცათ, მოიცათ ბატონო კახა! მისი ქმარი მოვიდა და სახლში დახვდა სცენა: მკვდარი ცოლი, რომელიც სისხლში ცირავს და მმისი მკვლელი რომელიც ფოტოს აკვირდება,რომელზეც გამოსახულია ცხონებული მეუღლესთან ერთად?

-სწორად მიხვდით ლია....

-ხო...ლიამ ღრმად ჩაისუნთქა.-საინტერესო მომენტს მივადექით.

-და მანამდე არ იყო საინტერესო?

-რას ბრძანებთ ბატონო კახა, თქვენნაერი საინტერესო პაციენტი ჯერ არ მყოლია ჩემ დიშვილებს გეფიცებით.-გულქრფელად უთხრა ფსიქოლოგმა.

-წყალს დამისხავთ?

-ახლავე.

-ინებეთ. 

-მადლობა.

კაახამ წყალი დალია, და განაგრძო:

-თავიდან ვერ აღიქვა რა მოხდა. დაიბნა, მერე კი დაუფიქრებლად მეცა და დახრჩობა დამიწყო. ისეთო გააფტრებული იყო, ისე მეძგერა, არაფერზე პიქრობდა, მხოლოდ ერთი იცოდა, უნდა მომკვდარიყო მისი ცოლის მკვლელი, უნდა მოვეკალი მე. უნდა მოვეკალი თავისი ხელებით.... მის გაყიონულ, ცრემლიან თვალებში წავიკითხე დიდი სიყვარული ნუკასადმი.

-ნუკა ერქვა?

-არა, ნუნუ, ნუნუკა, მაგრამ მე მოფერებით ნუკას ვედახსი ბავშვობიდან. 

..............

.....................

................................

-მერე რა მოხდა?!

................................... 

.............................................

............................................... ... კითხვის გაგრძელება »