ის გაიზარდა ქუჩაში ასე
სადაც ბნელი და "შავია" სავსე
სადაც ქურდობა ნაცნობი ნოტია
სადაც მოპარვა მოსული პონტია
ყაჩაღი არის ავტორიტეტი
და მას ბაძავენ მასზე სუსტები
ვინც ბევრს დაჩაგრავს მას მიყავს "სტოსი"
ვითომ ვაჟკაცი - არადა ბოზი
ქჩუაში ჩამოყალიბდა ასე
მოქნილი ხელი, ჯიბე კი სავსე
სადაც ის იყო ყველგან დაზდევდა
უბედურება, ტკივილი და სევდა
ქუჩამ არგუნა ეს ბედისწერა
წყეული ცხოვრების უკუღმა რბენა
ხელის მრუდობა, მოქნილი ენა
ახლობლის ტყუილის სიმართლედ ქცევა
ბევრჯერ ნანობდა მის ცხოვრების სტილს
ბევრჯერ არ სურდა მსგავსად მოქცევა
ბევრჯერ ძილის წინ იწყებდა ტირილს
როცა ხედავდა მის შემცდარ ქცევას. |
ისე მოხვედი, ლამის გულმა შეწყვიტა ფეთქვა,
ისე შემომხვდი, გაინაბა მწუხრი მაისის,
სულ ერთი სიტყვით უნებლიედ ამწიე მზესთან,
სული რომ ბორგავს, იმ სიტყვების ექო გაისმის.
ისე მოხვედი, ნიაღვრები მოვარდნენ გრძნობის,
ჩემი ცხოვრების ბობოქარი გზები აიბნა,
უკვე მიყვარდი, შემიყვარდი არ ვიცი როდის,
უკვე გიცნობდი და გიპოვე თითქოს თავიდან.
შენ რომ მოხვედი ფიქრებს თალხი ეცვათ სამოსი
და მე ვიდექი გარდასულის მიხურულ კართან,
შენ რომ მოხვედი, ჩემს სხეულში იყო ქაოსი
და უნებლიედ იმ ტკივილის ქარები ჩადგა.
ეხლა ჩემი ხარ, ნაპატიებს თმებზე მეხები,
დარდი მიჩუმდა, ძველებურად აღარ აუგობს,
გთხოვ აღარასდროს მომაცილო შენი ხელები,
ჩემი წარსულით არასოდეს გამანადგურო |
მაინც დამსაჯა ამურმა ტრფობით, დაღად დამასვა ვნების ნიშანი, მაისის ვარდი გინახავს დილით? ზუსტად ისე თრთის - ვით შენი ტანი. ტუჩები ნაზი - თბილი ბარხატი, ნდომით ცახცახებს ჩუმად კვნესის... როგორც უცნობი მხატვრის ნახატი, ფერთა გამა კი მხოილოდ მე მესმის. შენი ჟღურტული იავნანაა, შენი ღიმილი - დილა მაისის, ო ღმერთო! როცა მიახლოვდები, უმალ მუზების ჰანგი გაისმის. გიშრის დალალი, შავ ფანტელებად,
|
ის გამოჩდა როგორც ახდენილი ნატვრა, მწყურვალს უდაბნოში რომ მეპოვოს წყალი მხატვარს ერთი ნახვით დამავიწყა ხატვა, ქალღმერთი ხარ ვკითხე თუ ნეკნით შექმნილი ქალი..?
იშვითი როგორც დაბნელება მთვარის, დამთრგუნველი სილამაზის როგორც ცაში ელვა. ვარდი ხარ უეკლო..? ვინც მარტოა მათვის თუ საოცნებოდ ჩემთვის მოვლენილი წყევლა |
სულ მაფიქრებდა მე ეს სამყარო
მრავალი აზრით თავბრუხვეული
სადაც არსებობს ადამიანი
დიდი გრძნობებით გაბრწყინებული
ყველას როდი აქვს პიქრი მთვარეზე,
და ან ვის ესმის სიტყვები წვიმის,
მე დავინახე ეს შენს სახეზე,
და უშენობა ძალიან მიჭირს.
ნეტავ შემეძლოს, უცებ წავშლიდი,
თვალებს, რომელიც მუდამ თან მახლავს,
რას ვიფიქრებდ თუ მისი ცრემლი,
მე ჩამძირავდა ასე თანდათან.
სასაცილოა რომ უფიქრდები,
რისთვის არსებობ და რისთვის ცხოვრობ,
შენ მოგიძღვენი ეს დიდი გრძნობა
ის შენ მოკალი, ახლა კი გლოვობ.
ეხლაც ლექსებს ვწერ დაბრმავებული,
გული მკარნახობს, სულელი გული,
შენი გაცნობის დღიდან წვიმს ჩემთან
ეცლაც არ არის გადაღებული |
მე თუ არ გეტრფი...
უჩემოდაც ბევრნი გეტრფიან,
თუმც ტრფიალების ბევრს არა აქვს
ნიჭი და თავი.
მე თუ არ გიმღერ...
უჩემოდაც ბევრნი გიმღერენ
და გამანებე, გამანებე
რა, მუზავ თავი |
**** მე შენ მიყვარხარ, როცა წვიმს, მაშინ, როცა წვეთები ალბობენ მიწას, და ირგვლივ ქარი გაავებული კარსა და ფანჯრებს ვერ უხსნის კრიჭას... მე შენ მიყვარხარ, როცა თოვს მაშინ, ირგვლივ იმდენი თეთრი ნისლია, და მე მივდივარ ღიმილით იქაც, სადაც ვერ მცნობენ,ან არ მიცდიან... მე შენ მიყვარხარ, ხვატში, გვალვაში, როცა წყალს ითხოვს ჩვენი ვერხვები,
|
მე შენ მიყვარხარ ვერ გეტყვი რატომ
მე შენ მიყვარხარ არ ვიცი რისთვის
მე შენ მიყვარხარ ძლიერ და მარტო
მე შენ მიყვარხარ რისთვის ან რატომ?
ამ კითხვას ჩემს თავს ათასჯერ ვუსვამ
მაგრამ პასუხი დღემდე არა მაქვს
მე შენ მიყვარხარ ალბათ იმისთვის
რომ სიყვარულმა ასე დამჩაგრა
არვიცი ჩემზე საერთოდ ფიქრობ
ჩემზე ფიქრებით როდესმე გღვიძავს
ანდა როდესმე ატირებულხარ
იმისთვის რასაც მე შენთვის ვიზამ
მე კი ყოველდღე შენ მახსენდები
შენზე ფიქრებით იწყება დილა
გისურვებ ულევ ბედნიერებას
შენს ცხოვრებაში წყნარად და მშვიდად
ვიცი რომ ჩემი შენ ვერ გახდები
შენი ფიქრები სხვაგან დაჰქრიან
შენი გული კი სათივით ძგერს
და ფარულ ვნებებს ჩუმად აღვიძებს
ეს ის გრძნობა რომელიც შენზე
ძალიან არის შეყვარებული
ეს ის გრძნობა რომელიც მუდამ
შენი მზერით არს დატყვევებული.
მე შენ მიყვარდი ციურის გრძნობით,
ვით პოეზია, როგორც ღვთაება
და შენს თვალებში მეხატებოდა
სასუფეველი და უკვდავება!
ჭირში თუ ლხინში, ფხიზლად თუ ძილში
მცველ-ანგელოზად მელანდებოდი, <
...
კითხვის გაგრძელება »
|
მე შენ არ გეტყი: გეტრფი!
ვითა სხვანი გეტყვიან.
ბევრი გარწმუნებს - გეტრფი;
გულით კი სხვაგან რბიან.
მხოლოდ ეს ლექსი: გეტრფი!
ნეტა რას ძალსა მქონობს?
ცუდ არს: გეტრფი და გეტრფი,
თუ გულიც არ მიმყოლობს.
ასეთი გეტყვის: გეტრფი,
|
მინდა შენი სიცოცხლე მერქვას
შენი უზადო ფიქრი ვიყო...
მინდა შენი ოცნება მერქვას,
შენი სითბო და სიგიჟე ვიყო.
იცი?მიყვარხარ მინდოდა მეთქვა
მაგრამ დრო უფრო ძლიერი იყო...
ვერ გავქცევივარ წერას და გეტყვი,
ჩემზე მწყურვალი დრო უფრო იყო.
დრომ მოიტანა,რაც ახლა ხდება
გინდა მიყვარდე...თან სხვისი იყო,
აი ეს არის მწარე სიმართლე...
თორემ მეც მინდა შენი,რომ ვიყო.
იცი?მაგიჟებს ეს ჩემი რწმენა
გულში დაგმალო???ფიქრი სხვას ითხოვს,
ისე დამღალა ოცნების დევნამ
ალბათ აჯობებს,რომ სხვისი იყო...
დრომ მოიტანა ეს გულის ფეთქვა
დროვე წაიღებს,,,იყოს...
ჩემსავე გულში დავიმარხები
ისე , რომ ვერაფერს იგრძნობ |
|
