.

უცებ მეჩონგურის წინ გაიხსნა სალი კლდის კედელი და გამოჩნდა ყვავილებით მოფენილი გზა. გზა პირდაპირ ბაღში მიდიოდა. მიჰყვება ამ ყვავილოვან გზას მეჩონგურე და თანაც მღერის თავის გულსაკლავ სიმღერას.

ის უკვდავების ვაშლის ხე, თურმე, ამ ბაღში იდგა და მას მცველად ჰყავდა გველეშაპი. ვინც ბაღს ახლო მიეკარებოდა, ცოცხლად ყლაპავდა. მოესმა უცხო ხმა, ახრიალდა, საზიზღარი პირი დააღო და დაიღმუვლა: ვინ არის ეს თავხედი, ვინ გაბედა ჩემს ბაღში შემოსვლაო. აქ ჩემი შიშით დაბლა ჭიანჭველები ვერ დადიან და ცაში ფრინველები ვერ დაფრინავენო!

მეჩონგურე უკრავს და მღერის თავის სიმღერას და თვალებიდან თქრიალით მოსდის მდუღარე ცრემლი, მღერის და თან ტირის. გველეშაპი ღრიალით გამოქანდა მეჩონგურისაკენ, საზარელი პირი დააღო, უნდა ჩაეყლაპა, მაგრამ უცებ შეჩერდა და ყური დაუგდო მას. ტკბილმა სიმღერამ გააბრუა გველეშაპი. დიდხანს უსმენდა გაჩუმებული. ვეღარ გაუძლო მისმა ბოროტმა გულმაც და გასისხლიანებული თვალებიდან ცრემლები გადმოსცვივდა. აკანკალებული და აცრემლებული უცქეროდა საზიზღარი გველეშაპი მეჩონგურეს, რომელიც კიდევ უფრო მგრძნობიარე სიმღერებს მღეროდა.

ერთი კიდევ ჩამოჰკრა მეჩონგურემ და დაწყდა ჩონგურს ლარები. შეწყდა წკრიალა ხმებიც. თავდახრილი მეჩონგურე დგას პირდაღებული ურჩხულის წინაშე და გადმოსდის ცრემლი. თვალებდასისხლული გველეშაპი დუმს, მასაც თვალებში ცრემლები უჩანს და სიბრალულით შესცქერის მეჩონგურეს.