ხუთშაბათი, 21.11.2024, 11:54
მოგესალმები სტუმარი | RSS | რეგისტრაცია | შესვლა
მთავარი » 2012 ნოემბერი 22 » ბრმები.:) ნაწილი2
18:36 ბრმები.:) ნაწილი2 | |
 ქარი ნაზად ატივტივებდა აფხაზეთის ზღვას და წვიმის წვეთები არწევდნენ მის სილამაზეს და კიდე უფრო ალამაზებდნენ დედამიწის გულ ზღვას და უზარმაზარ ამოუცნობ ზეცას რომელიც ერთადერთი იყო აქ,ერთადერთი ვინც ამ სილამაზეს ზემოდან დაჰყურებდა... -ალე,გაიცანი,ეს დიანაა ჩემი უსაყვარლესი დაქალი... დიანამ გაიღიმა და ალეს ხელი ჩამოართვა.. -სასიამოვნოა დიანა,ქართული იცი? -როგორ არ ვიცი,მამა მყავს ქართველი,გაეცინა დიანას.. -მოკლედ,ბავშვებო,თავსხმა წვიმაა,მე წავედი ალე,ხვალე საღამოს გამოვალ,მანამდე აქ იყავი და დაისვენე,,,ლუკამ ეშმაკურად გაიღიმა და დიანას ყურში ჩასჩურჩულა : "გაართე,ამ ბოლო დროს ცუდ ხასიათზეა... -მაიცა ალე,აქ რატომ მტოვებ,შენ სად მიდიხარ?? -ვახ ბიჭო,ძმაკაცს მოვინახულებ მაგასთან ვიქნები,იყავი აქ ერთი დღე რა... ესე წავიდა ლუკა და დატოვა თავისი ძმაკაცი აფხაზ დიანასთან... -ალე,არ შემოხვალ? ალემ გაიღიმა და დიანას ხელი მოკიდა.."ყოველთვის მინდოდა წვიმისას ზღვაში ჩასვლა..შენ? დიანამ შეშინებული მზერა მიიღო,,"ხომ არ გაგიჟდი,ცურვა არ ვიცი.. -არაუშავს,წამოდი,ვცადოთ...ალეს გაეღიმა და დიანა ზღვასთან მიიყვანა..."დიან,შემოდი... ალემ თითი აბობოქრებულ ზღვაში ჩაყო.. წყალი თბილი იყო,ალბათ დღის სინათლემ ის გაათბო,თუმცა ცივი წვიმის წვეთები ნელ ნელა აცივებდა უსასრულო და საოცარ ზღვას.. ალე წყალში შევიდა,ბობოქარი ტალღები მკაცრად ეხეთქებოდა მის ზურგს."დიიაან არ შემოხვალ!! დიანა ამასობაში წყლის შიშის დათრგუნვით იყო დაკავებული,მერე მაინც გარისკა,გარისკა და წყალში ჩახტა,,, -აააააააააააა...ბლ,ბლ,,ბლ,,,ა,,,, მიშველე! კიოდა დიანა რომელსაც ტალღები ეხეთქებოდა... ალე იცინოდა და იცინოდა სასტიკად რადგან ამ სულელ გოგოს წელამდე წყალში გაჩერება ეშინოდა.. ალე მას მიუახლავდა და წელზე ხელები მოხვია.."დამშვიდდი,არ მოკვდები,,,მერე სიცილი დაიწყო.. -საზიზღარო,მწირავ ხო? დიანამ ალეს წყალი შეასხა და მისი თავით ჩაყვინთება ცადა,თუმცა ამაოდ,ბოლოს მაინც თვითონ აღმოჩნდა თავისი თავით წყალში.. აგერ,უცებ მზე ჩავიდა ზღვაში და თითქოს მისი წითელი ცრემლები დატოვა ზედაპირზე რომლებიც მზესავით ანათებდნენ,ანათებდნენ და ირეკლავდნენ ზღვაში მყოფ სიცარიელეს,საოცარი იყო ეს მომენტი,მხოლოდ ზღვა,მზე და ორი ადამიანის ანარეკლი რომელიც ამ ყველაფერს უმზერდა.. -ლამაზია არა...წაიჩურჩულა დიანამ,,, -ულამაზესი...ბედნიერი ადამიანი ხარ აქ რომ ცხოვრობ..საოცრად ბედნიერი... -მარტო ამით ვერ იქნება ადამიანი ბედნიერი,ყოველთვის გაკლია რაღაცა,ყოველთვის...თავი დახარა დიანამ.. -რა შეიძლება გაკლდეს შენ?სრულიად ბედნიერ ადამიანს ამ სამყაროში?შენ ხომ თავისუფალი ხარ? შეუტია ალემ.. -ყველაფერი?საიდან იცი რომ ყველაფერი მაქვს?არაფერი არ მაქვს მე..რომ იცოდე..გოგნამ ტირილი დაიწყო და ზურგი მოეყინა,ზღვის წვეთები ამაოდ გაშეშებულიყო მის სხეულზე და მას კიდევ უფრო ყინავდნენ.. ალემ ინანა მისი საუბრის ტონი და გოგნას მოეხვია,მაპატიე.."არ მინდოდა..რა დაგემართა?რა არ გაქვს მითხარი და ყველაფერს მოგცემ... გოგონა ტირილს განაგრძობდა,მერე ნელ ნელა დაჩუმდა და ხმა ამოიღო.. -შეგიძლია ჩემი სხეული დამიბრუნო? დიანამ თავისი შავი თვალები ბიჭს მიაჩერა.. ალეს გაეცინა. -ხუმრობ?შენი სხეული შენი არ არის? -არ არის,აღარ არის...გოგონამ ტირილი განაგრძო.. ესე დიდხანს სეირნობდა ორი ღამის სილუეტი სანაპიროზე,ერთერთი მეორეს ეხვეოდა და ათბოდა,ორივე ნაკვალევს იტოვებდა უკან,ნაკვალევს რომელსაც წვიმა და ზღვის ტალღები ნელ ნელა შლიდა,შლიდა როგორც ღრუბლებს შლის ამოუცნობი და განსაკუთრებული აფხაზეთის ზეცა... | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |
